Ήμουνα σίγουρος ότι ο φίλος μου ο Μάτζιτ , Ιορδανό -Παλαιστίνιος γιατρός, ήτανε φαν του παστουρμά.
Όπως οι περισσότεροι Άραβες.
Και όμως, όταν του πρότεινα να φάμε μαζί παστουρμά -εγώ θα τον συνόδευα με τσίπουρο και αυτός με ό,τι ήθελε- αρνήθηκε.
Αρνήθηκε να φάει μαζί μου ενώ το ήθελε πολύ.
"Και γιατί"; τον ρώτησα.
"Τι έπαθες και δε θέλεις";
"Τιμωρώ τον εαυτό μου" μου απάντησε
Έμεινα κατάπληκτος.
"Κάποτε, καιρό πριν πεθάνει, ο πατέρας μου, μου ζήτησε να του αγοράσω παστουρμά" μου είπε και "εγώ του αρνήθηκα για διάφορους χαζούς λόγους, κυρίως επειδή του είχε πει ο γιατρός του να τον αποφεύγει. Με παρακάλεσε επανειλλημενα και εγώ τον αγνόησα. Ήμουν πολύ αυστηρός".
"Τελικά πέθανε και δεν έφαγε τον παστουρμά που ονειρευόταν.
Από τότε το έχω στη συνείδησή μου και τιμωρώ τον εαυτό μου γι' αυτό.
Ορκίστηκα να μην ξαναφάω παστουρμά στην ζωή μου έστω κι αν μου αρέσει πάρα πολύ".
"Αυτή είναι η τιμωρία μου".
Έπεσα σε σκέψεις.
Στην εποχή του άκρατου εγωκεντρισμού και ευδαιμονισμού του δυτικού ανθρώπου, η ικανοποίηση των προσωπικών αναγκών είναι προτεραιότητα.
Οι ανάγκες των άλλων έπονται.
Οι ανάγκες των νεκρών είναι μηδενικές.
Στην Δύση, ο νεκρός θεωρείται ότι πέρασε στην ανυπαρξία.
Ο Ανατολίτης είναι λιγότερο εγωκεντρικός.
Δίνει προτεραιότητα στην σχέση, κυρίως στις φιλικές και οικογενεικές σχέσεις και η συμπεριφορά του καθορίζεται από αυτές.
Νιώθει αυτοεκτίμηση όταν είναι σωστός οικογενειάρχης και φίλος.
Η σχέση του με τους νεκρούς συγγενείς είναι ζωντανή και η παρουσία τους είναι αισθητή.
Τον κρίνουν ακόμη και οι πεθαμένοι.
Είναι σε άλλο κόσμο αλλά όχι ανύπαρκτοι.
Ο Μάτζιτ γιά να καθαρθεί απο την σκληρότητα και την γαιδουριά του απέναντι στον πατέρα του, πρέπει να κάνει αγώνα:
θα πληρώσει με άσκηση και στέρηση.
Ο εαυτός του δεν είναι μιά ακόρεστη καταναλωτική καταβόθρα αλλά ένα ατελές ανθρώπινο ον που χρήζει συνεχούς βελτίωσης.
Μοιάζει πολύ χριστιανικό αυτό.
Ευτυχώς ο Μάτζιτ δεν έχει ιδέα πόσο πιό ορθόδοξος είναι -στην ουσία- από ένα γιαλαντζί ορθόδοξο σαν και μένα.
Δεν του είπα τίποτε.
Κρείττον το σιγάν.