κρίση ταυτότητας

Κρίση ταυτότητας

Κάποτε διάβασα μια πρωτότυπη κατάταξη της εργασίας σε δύο μόνο επαγγέλματα, που έβαζε τους εργαζόμενους σε δυό  κατηγορίες: 

Σε αυτούς που μετακινούν πράγματα πανω στον φλοιό της Γης και σε αυτούς που τους λένε που θα τα πάνε. 

Μου φάνηκε τότε έξυπνη αυτή η κατάταξη...αλλά μετά, προσπαθώντας να βάλω και τους γιατρούς σε μια από τις δύο κατηγορίες , δεν μπορούσα... 

Ετσι αποφασισα ότι υπάρχει και η τρίτη κατηγορία, των "φροντιστών": 

σε αυτήν έβαλα τους γιατρούς , τους φυσιοθεραπευτές , τους νοσηλευτές... γενικά όλους αυτούς που φροντίζουν τα στραμπουληγμένα ποδαράκια των μεταφορέων -χειρωνακτών , αλλά και την ...μέση και τον ...πισινό των καθιστών γραφειοκρατών που τους διατάζουν!...

Σήμερα ξεκίνησα να διαβάζω ένα γνωστό σεξολόγο.

Τον θεωρώ ενα κοινωνικοεπιστημονικό εκλαικευτή, έναν "επιστημονικό ακτιβιστή" στον αγώνα της σεξουαλικής απενοχοποίησης της ελληνικής κοινωνίας.

Συνήθως δεν συμφωνώ μαζί του. Μου φαινεται πως κολακεύει το κοινό.

Διάβασα ένα άρθρο  του για τον σύγχρονο πενηντάρη.

Διαβάζοντας λοιπόν το άρθρο, μια γλυκειά αίσθηση αισιοδοξίας και αυτοπεποίθησης με πλημμύρισε:

"...ο σύγχρονος άνδρας πενηντάρης, είναι ο κυρίαρχος και ώριμος παραγωγικά, ενήλικος...η τριακονταετία από τα τριάντα έως τα εξήντα(!) χρόνια, είναι η χρυσή ηλικία...( τα πενήντα ) είναι η πιο γεμάτη και ολοκληρωμένη ηλικία στον άνδρα...που έχει πολύ σεξ(!) αλλά ...ποιοτικό και όχι ...συγκριτικά με τους αριθμούς του νεαρού άνδρα...να θυμάται ότι εξακολουθεί να είναι νέος στην ηλικία...και παραγωγικός και αναγκαίος...κλπ"

Συμπέρασμα: είπε αυτά που αρέσουν στον κοσμάκη.

Δεν λέω, έχει και κάποιο δίκιο ότι στα πενήντα οι άνθρωποι εχουν ακόμη ζωντάνια και δημιουργικότητα και, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν γέροι...

Μεσήλικες βέβαια είναι πολλών λογιών...ίσα με  τους κόκκους της άμμου... 

Μπορεί να είναι παιδαράδες σαν τον Μελ Γκίμπσον , μπορεί και εντελώς ...ερείπια.

Η αιτία όλης αυτής της ...πολυλογίας, είναι μία: 

έχει πάρει φόρα  η λαικίστικη και ανόητη κολακεία της νεότητας ως απόλυτης αξίας.

 Αυτή και, η συνοδή και επίσης ανόητη, προσπάθεια της άρνησης της γήρανσης ως μιας διαδικασίας φυσιολογικής: 

μιάς διαδικασίας όχι παθολογικής, αλλά μιας φάσης μέσα στα πλαίσια του βιολογικού κύκλου.

Ούτε ο νέος πρέπει να ...επαίρεται και να ...κομπάζει που είναι νέος , ούτε και ο μεσήλικας και ο γέρος έχουν να κρύψουν ή να ντρέπονται για τα χρόνια τους και την συνοδή φθορά... Ολα είναι μέσα στην Ζωή, σοφά προγραμματισμένη και ρυθμισμένη, απο τον σοφό Δημιουργό.

Το να έχεις σαν επάγγελμα την παρηγοριά των αγχωμένων μεσηλίκων , την ψυχολογική τους ψευτοανακούφιση, την εξαπάτηση, την ψευτοπαρηγοριά , μου δίνει το δικαίωμα  να δημιουργήσω και μία νέα -τέταρτη- επαγγελματική κατηγορία..μιά εργασιακή κατηγορία επιπρόσθετη, στις τρείς, ήδη περιγραφείσες, κατηγορίες επαγγελμάτων: αυτή, των  "χαιδευτών" .

Οι "χαιδευτές"...

Είναι αυτοι που φροντίζουν τους άλλους ,χαιδεύοντας τους το κεφαλάκι ,,, ψιθυρίζουν στα αυτιά τους γλυκόλογα παρηγοριάς... "είσαι νέος...νέα ...πολύ νέα και σέξυ...έχεις πολλά ψωμιά ακόμη...στον έρωτα...στην διασκέδαση...ναί...ζήσε το ατέλειωτο πάρτυ...δεν πειράζει που είσαι χαμάλης...είσαι λεβένταρος...πολύ λεβένταρος..."

Τελικά, κατέληξα και σε μιά ...πέμπτη κατηγορία, επισης μεγαλούτσικη σε αριθμό: των απλών απατεώνων. 

Αυτών που βγάζουν το ψωμί τους πουλώντας παραμύθια στους αφελείς.

Τώρα σαν γιατροί, κανονικά είμαστε στην κατηγορία των φροντιστών. 

Φροντίζουμε το στραμπουληγμένο ποδαράκι και το πονεμένο κεφαλάκι.

Συχνά γινόμαστε και χαιδευτές: "δεν πειράζει που είσαι στα εξηνταπέντε...δράσε σαν τριανταπέντε...έχεις δικαίωμα στην ζωή και τον Έρωτα!". 

Μη ρεαλιστικές κολακείες και ενθαρύνσεις αλλά  χωρίς σαφή και ξεδιάντροπα ψέμματα.

Τελικά, και το να είσαι χαιδευτής , συχνά γίνεται βαρετό, χρονοβόρο και μη οικονομικά αποδοτικό´.

Σταματάμε λοιπον την απλή χαζοκολακεία και πουλάμε σκέτα παραμύθια: 

"ολα θα πάνε καλά και όλα είναι τέλεια, η και ακόμα καλύτερα, εις τους αιώνας των αιώνων , αμήν".

Φροντιστές, χαϊδευτές…

…μπούρδες!

…μία είναι η ομάδα.

Απατεώνες. 

Το πιο απλό.

Σκέτοι, απλοί, αγνοί, ορίτζιναλ απατεώνες.

η περιπέτεια του Ιωνά

 

Η ιστορία του Ιωνά πάντα μου άρεσε: αν και απλοική, έχει ενδιαφέρον γιατί είναι ...σουρρεαλιστική - τρεις μέρες να προσεύχεται κάποιος μέσα στην κοιλιά ενός ψαριού δεν είναι ό,τι ρεαλιστικότερο- αλλά κυρίως γιατί έχει κρυφά νοήματα: μοιάζει απλοική αλλά δεν είναι.

( Βικιπαίδεια:

Ο Ιωνάς ήταν προφήτης ο οποίος αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη.

Έζησε τον 8ο αιώνα π.Χ., την εποχή του βασιλιά Ιεροβοάμ του Β'. Ο Θεός τον πρόσταξε να πάει στη Νινευή και να πείσει τους αμαρτωλούς κατοίκους της να μετανοήσουν. Ο Ιωνάς όμως δεν υπάκουσε. Μπήκε σ' ένα καράβι κι αντί να πάει στη Νινευή, τράβηξε για την Θαρσίς. Τότε, από την οργή του Θεού, ξέσπασε τέτοια τρικυμία, που το πλοίο κινδύνευε να βουλιάξει. Ταραγμένοι, πλήρωμα κι επιβάτες, περίμεναν μοιρολατρικά το χαμό τους. Ο καπετάνιος, πάνω στην απελπισία του, πρότεινε να ρίξουν κλήρο για να δουν ποιος φταίει για το κακό που τους βρήκε. Κι ο κλήρος έπεσε στον Ιωνά, που έτσι ομολόγησε το βαρύ παράπτωμά του απέναντι στο Θεό. Τον έριξαν λοιπόν στη θάλασσα, που αμέσως ηρέμησε και τον κατάπιε ένα τεράστιο κήτος.

Τρεις μέρες έμεινε στην κοιλιά του κήτους και στο διάστημα αυτό προσευχόταν ακατάπαυστα στο Θεό, παρακαλώντας να τον συγχωρέσει. Την τρίτη μέρα το κήτος πλησίασε στη στεριά και τον έβγαλε από το στόμα του. Ο Ιωνάς ευχαρίστησε το Θεό που τον συγχώρεσε και πήγε κατόπι στη Νινευή, όπου κήρυξε στους κατοίκους τη μετάνοια και τους έσωσε. 

Στον Χριστιανισμό, το συμβάν αυτό αποτελεί προεικόνιση της Σταύρωσης και της τριήμερης Ανάστασης του Χριστού ).

....Τώρα… τι καταλαβαίνω εγώ...και γιατί μου αρέσει η ιστορία αυτή?

Θα πώ ότι μού ...έρχεται, χωρίς κάποια θεολογική μελέτη:

1) Όλη η ιστορία είναι μιά πραγματεία πάνω στην έννοια της ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ: 

ο άνθρωπος τελικά έχει μιά αποστολή βίου να εκπληρώσει: 

ο Θεός έδωσε στον Ιωνά -και στον καθένα μας-   μιά δουλειά να κάνει αλλά και τον έκανε ΕΛΕΥΘΕΡΟ να επιλέξει αν θα την κάνει αυτή την δουλειά.

2) ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ… ΑΛΛΑ  ΜΕ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ και  ΜΕ ΘΕΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ:

Η  αποστολή του Ιωνά ήταν να κηρύξει, να ενημερώσει, να σώσει.

Δεν το έκανε....και ο Θεός παρενέβη και τον έχωσε στην κοιλιά του ψαριού μετά από ΤΡΙΚΥΜΙΑ που ενέπλεξε και τους αθώους ναύτες και συνταξιδιώτες του: 

άρα υπάρχουν ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ και Θεική ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ αν αγνοήσεις την αποστολή σου.

Οι συνέπειες δεν είναι μόνο ατομικές, αλλά γενικότερες.

Η παρέμβαση αυτή δημιουργεί μιά  ανακατωσούρα και κίνδυνο στην κοινωνία γενικά: 

η δική σου ατομική στάση επηρρεάζει την κοινωνία ολόκληρη δημιουργώντας απορρύθμιση/ τρικυμία.

Αρα η ανηθικότητα, η αλαζονεία και η παρέκκλιση από την θεία αποστολή, έχει συνέπειες γενικότερες που μπορεί να βουλιάξουν όλο το καράβι.

3) Η σκοτεινή κοιλιά του ψαριού είναι μιά ΠΡΟΓΕΥΣΗ ΘΑΝΑΤΟΥ:

Το τριήμερο σκοτάδι μεσα στο ψάρι είναι δυό πράγματα ταυτόχρονα:

α) ένα είδος πρόσκαιρης ταφής λίγο πριν την οριστική

β) ένα είδος μήτρας που δίνει την ευκαιρία αναγέννησης.

Την διαφορά κάνει η προσευχή: 

αυτή θα μετατρέψει την κοιλιά του κήτους σε τάφο ή σε μήτρα.

Η ελευθερία επιστρέφει ακόμη και την τελευταία στιγμή, μέσα στην κοιλιά του κήτους.

4) Τελικά η ιστορία καταλήγει σε υπόθεση ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΑΣ: 

μέ μιά λεξη, ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ.

Είναι θαυμαστή η Θεία οικονομία: η ισορροπία ανάμεσα στην ατομική και κοινωνική ευθύνη, την πίστη, την ελπίδα και την σωτηρία δεν φτιάχνουν φοβισμένο υπάλληλο... αλλά ελεύθερο, ταπεινό και συνειδητοποιημένο πολίτη.

Πολίτη της πολιτείας του Θεού... μιάς Πολιτείας όχι ακριβώς "δημοκρατικής" αλλά πάντως ελεύθερης, ευσπλαχνικής, με δικαιοσύνη και με ατομική και κοινωνική ευθύνη.

Και με δεύτερες ευκαιρίες.

Ο θηριοδαμαστής

 

Προβλέπω πρόωρες εκλογές σε πολλά  κράτη στην Ευρώπη το 2025. 

Όλοι οι αντιτραμπικοί θα αναγκαστούν να κάνουν εκλογές με οικονομικό πόλεμο και σκάνδαλα. 

Στην Βρεταννία πχ ο Στάρμερ παραπαίει ως προστάτης έγχρωμων παιδοβιαστών.

Και ο Μακρόν μοιάζει ζεματισμένος: 

δεν είναι τυχαίο που ξέθαψαν το θέμα της συζύγου του με το σκοτεινό αρσενικό(;) παρελθόν.

Να δούμε τι θα βγει στα καθ´ ημάς.

Θα γελάσουμε με σκάνδαλα και κουτσομπολιά.

Είναι η παρηγοριά  του φτωχού.

Ο λαός πιέζεται οικονομικά και περιφρονείται πολιτικά αλλά διατηρεί το δικαίωμα διασκέδασης με τον εξευτελισμό των θηρίων του τσίρκου.

Είναι θαυμάσιο να βλέπεις τις τίγρεις πρώτα να κάθονται σούζα στο σκαμνί και μετά να πηδάνε μέσα από τα φλεγόμενα στεφάνια.

Τελικά,  πρωταγωνιστής στα τσίρκα είναι ο θηριοδαμαστής και όχι τα θηρία.

Το κοινό πληρώνει για να διασκεδάσει με την αδυναμία  των πρώην ισχυρών και άγριων θηρίων.