Happy migrants
Παρακολουθώ διάφορους τύπους Έλληνες που ζούνε μονίμως το εξωτερικό και εκθειάζουν τις χώρες που τους φιλοξενούν και μονίμως κάνουν συγκρίσεις με την Ελλάδα και σχολιάζουν για το πόσο κακές είναι οι συνθήκες εδώ.
Σε πολλά βέβαια έχουν δίκιο. Ένας που είναι και διάσημος YouTuber, μένει στην Ολλανδία και έχει ένα θεατρινίστικο, συναισθηματικό, γλυκερό στυλ.
Στην αρχή τον συμπαθούσα… τώρα τον έκοψα γιατί μου τη δίνει αυτό το στυλάκι που μου φαίνεται ότι το έχει κάνει επάγγελμα.
Ένας άλλος στο Λονδίνο, πιο πρωτόγονος και χυδαίος, τον έκοψα γρήγορα για την χυδαιότητα του και τα μαζεμένα κόμπλεξ του.
Μιά συμπαθητικούλα που μένει στη Νορβηγία έχει πιο πολύ ενδιαφέρον γιατί από τη μία εκθειάζει την Νορβηγία και από την άλλη λέει τα στραβά της:
γιά το πόσο υποφέρει από τον καιρό και την νύχτα τον χειμώνα και για την μοναξιά και την κοινωνική απομόνωση.
Βλέπω σκόρπια και διάφορους άλλους επιτυχημένους και ψευδοεπιτυχημένους επιστήμονες και επιχειρηματίες του εξωτερικού σε συνεντεύξεις που δίνουν και, όλοι, βεβαιώνουν ότι είναι μια χαρά στην καινούργια πατρίδα… αλλά δεν ξέρω γιατί, δεν με πείθουν.
Έχω μια καχυποψία να τους πιστέψω… γιατί, από την εποχή Του Ομήρου η έλξη του ξενιτεμένου προς την πατρίδα , την πάτρια Γη, ο Νόστος , έχει τεράστια δύναμη, ψυχολογική και, ίσως, βιολογική.
Δεν ξέρω.
Έχω ζήσει σαν μετανάστης, έχω δει ξεριζωμένους απάτριδες με διαλυμένες πατρίδες και, ξέρω, πόσο σημαντικό είναι να έχεις μία φωλιά να σε περιμένει.
Δεν πιστεύω κανένα τύπο που δηλώνει ευτυχής σε κάτι βαλτότοπους γεμάτους ξανθόψειρες ψευτοευγενικούς και ψευτοφιλελεύθερους και ψευτοηθικούς και ψευτοενάρετους.
Διαβάζω ρωμαϊκή ιστορία τώρα…
…στην οποία αναδεικνύεται ότι οι πρόγονοι των Δυτικοευρωπαίων - Γαλάτες Γότθοι, Κέλτες, Σκανδιναβοί κλπ - δεν ήταν τίποτε άλλο παρά άγρια θηρία που σου ξερίζωναν την καρδιά χασκογελώντας και έπιναν κρασί από το κομμένο κρανίο σου.
Η Ψυχολογία του μετανάστη μοιάζει με την ψυχολογία του απατημένου συζύγου:
Ενώ βλέπει ότι η γυναίκα του ξενοπηδιέται ασύστολα , βγαίνει στην πιάτσα και στο καφενείο και εκθειάζει τις αρετές της.
:)
Είναι ενδιαφέρον που δούμε το θέμα σε ψυχολογικό επίπεδο:
αλήθεια, ποια είναι η ψυχολογία του μετανάστη;
Νομίζω ότι εκεί παίζεται όλο το παιχνίδι.
Και από τη δική μου εμπειρία αλλά κυρίως από την εμπειρία άλλων μεταναστών που έχω παρατηρήσει , η ψυχολογία του μετανάστη που απομακρύνεται οριστικά από την πατρίδα - όχι παροδικά- περνάει από τρία στάδια συνήθως:
1) από το στάδιο της του πόνου και της απώλειας της σχέσης με την Πατρίδα - βιώνεται σαν απώλεια προσώπου…
2)απο το στάδιο του θυμού:
Αυτή η άτιμη πατρίδα και οι σκάρτοι που την κατοικούν, με έδιωξαν… με ανάγκασαν να φύγω και
3) Το στάδιο της απόρριψης…
…δηλαδή απορρίπτεις την πατρίδα σου ως κάτι πολύτιμο και την αντικαθιστάς με μία άλλη σχέση, με έναν άλλο τόπο - και με άλλους κατοίκους- που τους προβιβάζεις σε νέους συμπατριώτες σου.
Στο στάδιο αυτό, αναγκαστικά πρέπει να πείσεις τον εαυτό σου πόσο κακιά ήτανε η παλιά πατρίδα και πόσο καλή είναι η νέα.
Ακριβώς όπως όταν ξαναπαντρεύεσαι: ελαχιστοποιείς τις αρετές της παλαιάς συζύγου και μεγιστοποιείς τις αρετές της νέας.
🙂
Μου έρχεται στο μυαλό η θαυμάσια τραγωδία του Σαίξπηρ «Κοριολανός» η οποία αναφέρεται σε ένα σπουδαίο Ρωμαίο στρατηγό , τον Κοριολανό, ο οποίος προσέφερε πολλές υπηρεσίες στην πατρίδα του με νίκες πάνω στους εχθρούς της Ρώμης και «με 27 πληγές πάνω στο σώμα του».
Επειδή όμως ο Κοριολανός περιφρονούσε τους πολίτες και την δημοκρατία, έγινε αντιπαθής και οι Ρωμαίοι θύμωσαν και, παρά τις νίκες του και τις μεγάλη του προσφορά του στην Ρώμη, τον εξόρισαν.
Ο αλαζόνας Κοριολανος, θύμωσε και χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, εξακολουθούσε να προσβάλει τον λαό και την ώρα που έφευγε , έμεινε αξέχαστος με την περίφημη φράση:
«δεν με εξορίζετε εσείς, εγώ σας εξορίζω!»
Πέρασε κατευθείαν από το στάδιο του θυμού στο στάδιο της απόρριψης.
