Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΩΣ ΤΡΟΠΑΙΟ
Η ασθενής κόντευε τα σαράντα αλλά έμοιαζε μικρότερη.
Είχε το στυλ μιας νεότερης κοπέλας χωρίς να καταβάλλει προσπάθεια και χωρίς να παλιμπαιδίζει με τεχνητό τρόπο,
Δεν έδειχνε να υποφέρει, αν και πονούσε «παντού».
Πόνους στα γόνατα στα οποία είχε κάνει δύο μαγνητικές…
Αυχένα, μέση, οι πόνοι στάνταρ.
Οι ορθοπεδικοί δεν είχαν βγάλει ακριβώς, άκρη, σύμφωνα με τα λεγόμενα της.
Πονούσε όμως και στους ώμους και κυρίως όταν έβαζε τα χέρια ψηλά.
Πονούσε στην πλάτη… πονούσε και το κεφάλι… αλλά, πονούσε και στα πέλματα.
Η μυϊκή δύναμη ήταν καλή.
Η νευρολογική εξέταση ήταν καλή.
Δεν έμοιαζε να έχει νευρολογικό πρόβλημα.
Απόρησα που μου την παρέπεμψαν.
Βέβαια, μερικές φορές, οι ασθενείς παραπέμπονται στο νευρολόγο περισσότερο από αμηχανία και λιγότερο γιατί ο παραπέμπων γιατρός πιστεύει ότι πράγματι υπάρχει νευρολογικό πρόβλημα.
Όταν ένας άρρωστος προκαλεί αμηχανία, οι παραπομπές σε άλλο γιατρό είναι πιο εύκολες.
Η αμηχανία μπροστά στον άρρωστο με το «άλυτο πρόβλημα», δημιουργεί στο γιατρό ένα δυσάρεστο αίσθημα αδυναμίας αφού τον κάνει να νιώθει ανεπαρκής.
Σαν να είσαι αστυνομικός και να μην μπορείς να βρεις το δολοφόνο.
Άλλοτε πάλι , είναι απλά απαλλαγή από ένα ενοχλητικό άρρωστο .
«Έχω αδύναμο μυικό σύστημα, γιατρέ», μου είπε η «ασθενής».
«Μου το είπε ο ορθοπεδικός Μπιχλιτζουράκης
«Εσείς τι λέτε?»
…τι να πω?
…λέω ότι αν συμφωνήσω , θα μπω και γώ στο τσουβάλι με τους μεχρι τώρα αποτυχημενους ή μισοαποτυχημένους, είπα από μέσα μου.
Αλλά τι να πω σε μιά αδιάγνωστη ασθενή όπου «απέτυχαν» οι πάντες.
Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που διασκεδάζουν, βγάζοντας τους γιατρούς σκάρτους.
Περιφέρουν το πρόβλημα τους σαν ένα είδος παρασήμου:
«είμαι περίπτωση που πάνω της έχουν αποτύχει όλοι!»
Πάνω στο εμφανές αδιέξοδο, άρχισα και εγώ να παίζω στο ίδιο μοτίβο:
«λέω ότι είσαστε μια εξαιρετική περίπτωση… αγαπητή κυρία»
«Δεν είναι τυχαίο που έχετε πάει σε τόσους γιατρούς και όλοι απέτυχαν να θέσουν διάγνωση», συνέχισα .
«Πάντως δεν φαίνεται να έχετε νευρολογικό πρόβλημα… ίσως θα έπρεπε να σας δει ένας Ρευματολόγος».
Ευτυχώς, δεν την είχε δει ρευματολόγος.
Μεγάλη υπόθεση.
Ο δρόμος της παραπομπής ήταν ανοιχτός.
Με κοίταξε δυσαρεστημένη, με ένα βλέμμα γεμάτο αμφιβολία.
Δεν της άρεσε καθόλου που ξέφυγα με τον ρευματολόγο.
Σαν να έβλεπα τη σκέψη της να παρελαύνει μπροστά μου με μεγάλα γράμματα :
«Μαλάκες γιατροί».
«Άχρηστοι».
«Αν είσαι ευκολη περίπτωση, σε ξεπετάνε σε πέντε λεπτά…
…αν είσαι δύσκολη, αρχίζουν τις υπεκφυγές και τις αοριστολογίες και τις παραπομπές».
Έκανε μια τελευταία προσπάθεια να με εμπλέξει στη συνολική αποτυχία του ιατρικού σώματος.
«Εγώ νομίζω ότι μόνο εσείς μπορείτε να βρείτε το πρόβλημά μου!
Αν δεν τα καταφέρετε και σεις, χάθηκα!»
Παρέμεινα ψύχραιμος, υπερβαίνοντας την κούφια κολακεία.
«Ο ρευματολόγος», είπα.
«Ο ρευματολόγος, ίσως, είναι το κλειδί!»
Το είπα ήρεμα, κοιτάζοντας σταθερά στα μάτια της .
Σωτήρα μου, ρευματολόγε.
Αν δεν τα καταφέρει ο ρευματολόγος, δικό του πρόβλημα.
Ένας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα των αποτυχημένων.
Σιγά.
(ονόματα, πρόσωπα και διάλογοι, φανταστικά)