Προετοιμάζομαι για επιτυχημένος συνταξιούχος.
Βήμα πρώτον : παω σε καφενείο η καφετέρια με στρατηγική θέση για να βλέπω πολλούς περαστικούς πάσης ηλικίας.
Φυσικά, δεν θέλω παρέα που θα με αποσπά, θα με αναγκάζει να μιλάω και θα με κάνει να απαντάω.
Βήμα δεύτερον: Παραγγέλνω καφέ συν γλυκό ή σπανακόπιτα : διαλογισμός με υπογλυκαιμία δεν γίνεται.
Βήμα τρίτον : μπαίνω στην κυρίως διαδικασία.
Απλά παρατηρώ: δεν σκέφτομαι.
Ούτε ονειροπολώ, ούτε θυμάμαι τι έκανα νέος, ούτε παλιές ιστορίες με γκόμενες, συνεργάτες και πρώην συζύγους.
Όλα δηλητηριώδη.
Κοιτάω απλά .
Οι εικόνες μπαίνουν στο εγκέφαλο χωρίς επεξεργασία και διαδέχονται η μιά την άλλη.
Δεν βλέπω μόνο ανθρώπους αλλά και το πουλάκι που ραμφίζει τα ψίχουλα και το κλαδί του δέντρου που ταλαντεύεται από τον αέρα.
Είμαι σαν μωρό: κοιτάζω , ακούω , αισθάνομαι.
Δεν κρίνω, δεν συγκρίνω, δεν κατατάσσω.
Η διαδικασία της σκέψης είναι φλεγμονώδης διαδικασία ενώ η διαδικασία της αίσθησης είναι επουλωτική διαδικασία.
Όλες οι τεχνικές διαλογισμού σε Ανατολή και Δύση είναι ασκήσεις εστιασμένης προσοχής.
Συχνά μαζί με ήρεμη διαφραγματική αναπνοή.
Οι γέροι παππούδες μας στα καφενεία, στην λειτουργία στην εκκλησία και στην ραχούλα με την κατσίκα, έκαναν διαλογισμό χωρίς να το ξέρουν.
Εξ ενστίκτου.
Από παράδοση.
Dolce far niente : η ηδύτης του μηδέν πράττειν.
Τα μωρά και οι γέροι, ξέρουν.
Οι υπόλοιποι είναι νευρωσικοί.