Όταν ήμουνα πολύ μικρός, στο δημοτικό, νόμιζα ότι το πιο σπουδαίο πράγμα είναι να είσαι ήρωας: σπουδαίος πολεμιστής, σπουδαίος μαχητής, κάτι σαν το Μεγαλέξανδρο ή τον Διγενή Ακρίτα.
Όταν μεγάλωσα λιγάκι, νόμιζα ότι το πιο σπουδαίο πράγμα είναι να είσαι εφευρέτης, ερευνητής, Εξερευνητής:
κάποιος που ανακαλύπτει κάτι σπουδαίο.
Αργότερα, άρχισα να εκτιμώ όλους αυτούς που δημιουργούν κάτι σπουδαίο στην κοινωνία:
είτε πολιτικοί , είτε κοινωνικοί μεταρρυθμιστές, είτε κάποιοι τελοσπάντων που αλλάζουν τους θεσμούς και τις ιδέες των ανθρώπων προς το καλύτερο.
Τώρα που γερνάω, ομολογώ ότι δεν με γοητεύουν ιδιαίτερα ούτε οι ήρωες, ούτε οι σπουδαίοι εφευρέτες, ούτε και οι πολιτικοί και κοινωνικοί μεταρρυθμιστές.
Αρχίζω να εκτιμώ τους απλούς , καλούς ανθρώπους:
όχι αυτούς των ΜΚΟ ούτε και αυτούς που περνάνε τις γριές στο απέναντι πεζοδρόμιο.
Απατεώνες είναι οι περισσότεροι από αυτούς ή ψώνια. .
Εκτιμώ αυτούς που δεν έκαναν κάτι ντροπιαστικό.
Αυτούς που θα πάνε μπροστά στον Θεό χωρίς να έχουν να ντρέπονται πολύ για κάτι που έκαναν ή δεν έκαναν.