Τώρα που μελετάω βίους Αγίων, διαπιστώνω πως δεν έχουν όλοι το ίδιο στυλ:
άλλοι άγιοι είναι αυστηροί, άλλοι είναι καλοκάγαθοι, άλλοι δίνουν συμβουλές, άλλοι δίνουν μόνο ευχές, άλλοι συγχωρούν τα πάντα, άλλοι τιμωρούν κιόλας.
Άλλοι δε μιλάνε καθόλου και άλλοι κηρύττουν διαρκώς.
Βέβαια, ο καθένας διαλέγει τον άγιο που του ταιριάζει: αυτόν που νομίζει ότι του έχει κάποια συμπάθεια γιατί έχει το ίδιο όνομα, είτε γιατί είναι ο τοπικός Άγιος.
Η Παναγία είναι ιδιαίτερη περίπτωση:
όχι μόνο είναι Αγία ως μητέρα του Χριστού- Θεού αλλά και διότι είναι η τέλεια μητρική φιγούρα.
Η Παναγία είναι μιά τέλεια μάνα που έζησε και τον μέγιστο πόνο της απώλειας του παιδιού της.
Ο Χριστός ήταν καλός αλλά μερικές φορές θύμωνε κιόλας.
Πήρε και το μαστίγιο μιά φορά.
Η Παναγία , ποτέ: μια μάννα πάντα δικαιολογεί.
Η μάννα του Αλ Καπόνε σίγουρα θα έλεγε πως ο Αλ είναι «παιδί από καλή πάστα».
Όλοι έχουμε ανάγκη από μία ιδανική μητέρα, πέρα από αυτή την βιολογική που μας έδωσε ζωή: οι ψυχαναλυτές λένε πως η εμπειρία του τοκετού μπορεί να είναι θαυμάσια για την μητέρα αλλά είναι τραυματική για το παιδί.
Το μωρό εγκαταλείπει ένα θαυμάσιο περιβάλλον μέσα στη μήτρα όπου είναι απόλυτα προστατευμένο, ασφαλές, σε σταθερή θερμοκρασία, με σταθερή διατροφή και ησυχία και, κάποια στιγμή, γίνεται ένα γεγονός και βγαίνει χωρίς τη θέληση του έξω σε ένα περιβάλλον άγνωστο, με φώτα, ήχους ,φωνές , κρύο, και διαλείμματα φαγητού και πείνας.
Απειλητικό περιβάλλον.
Λένε λοιπόν πως όλοι οι άνθρωποι υποσυνείδητα επιθυμούν επιστροφή στη μήτρα, δηλαδή στην ασφαλή μητρική φωλιά.
Και που είναι αυτή η τέλεια μητρική φωλιά;
Στην τέλεια Μητρική φιγούρα.
Μια θεϊκή μορφή, προφανώς, η οποία είναι αθάνατη, πανίσχυρη, και εξαιρετικά αγαθή.
Δεν είναι τυχαίο που σχεδόν όλοι οι λαοί έχουν μια θεϊκή μητρική μορφή την οποία λατρεύουν.
Πριν από το Δωδεκάθεο, οι Έλληνες λάτρευαν την «μεγάλη Θεά» η «Λευκή Θεά».
Φαίνεται πως, κατά βάθος, οι άνθρωποι παραμένουν μωρά που νιώθουν ανυπεράσπιστα και ζητούν ένα ασφαλή μαστό να προσκολληθούν.
Το καταπληκτικό είναι ότι ο μαστός αυτός υπάρχει : από την στιγμή που υπάρχει στην συνείδηση των ανθρώπων, είναι υπαρκτός .
Παίρνει υπόσταση μέσα στις ψυχές αυτών που τόν πιστεύουν : αυτοί έχουν την ικανότητα να τον δουν και να τον πλησιάσουν.
Αν το κάνουν ταπεινά -με συντριβή, εμπιστοσύνη και σεβασμό- η Θεική Μητέρα θα τους ακούσει και τους δώσει τον «μαστό» της: θα δώσει προστασία, δύναμη και αντοχή να τα βγάλουν πέρα .
Εξ άλλου είναι γνωστό πως η Θεϊκή Μητέρα συμπαθεί πιο πολύ τα μικρά ανθρωπάκια :
τους ντροπαλούς , τους αδύναμους τους αδικημένους, τους κακομοίρηδες.
Αν έχουν καλή καρδιά και καθαρό μυαλό.