…γίνονται διάφορα απαίσια πράγματα, ακόμη και κακά και τρομερά, αλλά νόμιζα ότι τουλάχιστον ζώ σε μιά δημοκρατική κοινωνία και έχω ελευθερία του λόγου.
Δεν λέω, γενικά, «ελευθερία» , γιατί είναι υπερβολή.
Νταξ, ελευθερία, η μάλλον ασυδοσία, έχουν οι ισχυροί:
οι καραλεφτάδες, οι πολιτικοί και οι μαφιόζοι.
Αυτοί πράγματι κάνουν ότι γουστάρουν : απορώ πως δεν έκαναν ακόμη μεζονέτα τον Παρθενώνα.
Εγώ είμαι μικρός άνθρωπος.
Αλλά νόμιζα πως τουλάχιστον μου έμεινε η ελευθερία του λόγου:
βρίζω τον υπουργό και βγάζω το άχτι μου.
Βέβαια, και αυτός με έχει γραμμένο, αλλά τουλάχιστον μιλάω.
Μιλάω?
Αμμμ δε!
Πάλι φοβάμαι να μιλήσω: μου ξεφύτρωσε η πολιτική ορθότητα!
Αυτή, δεν είναι καταπίεση εκ των άνω -από την εξουσία- αλλά εκ των κάτω: από την κοινωνία.
Δηλαδή όχι από όλη την κοινωνία, απο ένα μέρος της.
Από τους δύο πιο συχνά» χρησιμοποιούμενους νεοελληνικούς όρους , το «μάλάκας» και «πούστης», απέμεινε προς χρήσιν μόνο ο «μαλάκας».
Ο «Πούστης» απαγορεύτηκε και πας φυλακή αν το πείς.
Μαλάκας… εντάξει, ακόμη λέγεται.
Ευτυχώς.
Αλλά σε λίγο θα απαγορευτούν και οι μαλάκες.
Άλλες λέξεις υπο απαγόρευση, είναι οι «γέρος», «γριά», «θείτσα» και «μπάρμπας»:
«διαχωρίζουν» ηλικιακά, «περιθωριοποιούν» και «προσβαλλουν» όλους τους γέρους που είναι γέροι, η σχεδόν γέροι, αλλά θέλουν να περνιώνται για νέοι, ή σχεδόν νέοι.
Κάλύτερα να προσβάλεις Τσετσένο μαχητή στην Ουκρανία, παρά να πείς «θείτσα» μια εξηνταπεντάρα.
Από τον Τσετσένο, έχεις μιά πιθανότητα να γλιτώσεις, από την θείτσα, καμμία.
Είναι φοβερό να ζω μέσα στο άγχος.
Είναι δύσκολο να επιβιώσω…πρέπει να προσέχω συνεχώς τι λέω και πως το διατυπώνω.
Ο λόγος είναι γεμάτος νάρκες… πλέον φοβάμαι να μιλήσω αυθόρμητα:
πρέπει πρώτα να σκεφτώ όλες τις πιθανές παγίδες.
Τώρα τελευταία, έχω βρεί μιά προσωρινή λύση :
το παίζω ΠΑΣΟΚ.
Αντιγράφω τις αερολογίες και γενικότητες που έλεγαν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ σε κάθε περίσταση:
«για μιά κοινωνία ισότητας, σε ευκαιρίες και δικαιώματα, γιά πολιτικές ενότητας και όχι διαχωρισμού, γιά ενα σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο και για πολιτικές ευκαιριών προσωπικής ανάπτυξης, αυτοέκφρασης και αυτοεκπλήρωσης».
Ακούγονται ωραία στα αυτιά, χωρίς να λένε τίποτε.
Λίγες πινελιές Βαρουφακισμού και αναρχισμού είναι πάντα καλόδεχτες: οι «δομές αυτοοργάνωσης , αυτοδιαχείρισης και ελευθεριακής αυτορρύθμισης μέσα από συλλογικότητες», είναι πάντα μιά λύση κάθε φορά που νιώθω αμηχανία και φόβο τί μπορώ να πω, χωρίς να προκαλέσω.