Αγαπημένη,
Αποφάσισα να σου απαντήσω με ένα μονόλογο… γιατί ο διάλογος είναι επώδυνος και χρονοβόρος.
Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν έχω χρόνο: ο χρόνος είναι ο εχθρός μου.
Από τότε που ήρθα στο Παρίσι για να κάνω ειδικότητα στην χειρουργική εδώ και μερικά χρόνια, παλεύω με το χρόνο.
Συνεχώς προσπαθώ να κάνω ένα σωρό δουλειές: να μελετήσω, να δω άρρωστους, να χειρουργήσω, να ενημερώσω συγγενείς, να προετοιμαστώ για παρουσιάσεις περιστατικών, να κρατήσω ισορροπίες, να διατηρήσω το σώμα μου και το μυαλό μου σε μια στοιχειώδη ευεξία να τα βγάλει πέρα, να κρατήσω το ηθικό μου ακέραιο, να κάνω γραφειοκρατικές διευθετήσεις, ενοίκια, πιστωτικές κάρτες, μικρουποχρεώσεις.
Στενότης και χρόνου και χρήματος.
Εκμεταλλεύομαι και το τελευταίο διαθέσιμο δευτερόλεπτο.
Κάνω ειδικά κόλπα για να μπορώ να διαβάζω στο μετρό, καθισμένη ή όρθια.
Να διαβάζω ιατρικά θέματα… μελέτη μεσα σε ένα βαγόνι που κουνιέται, χοροπηδάει και στριγκλίζει.
Μπορώ να απομονώνομαι όπου θέλω… μπορώ να κάνω το μυαλό μου να εστιάζει εκεί που θέλει, χωρίς να αποσπάται από τίποτε.
Συνδυάζω την αφόδευση με μελέτη και την επίσκεψη στο σουπερμάρκετ με γυμναστική.
Ναι, επιλέγω ένα γρήγορο βήμα και μια διαδρομή προς το μαγαζί που με βοηθάει να κάνω γυμναστική.
Τρώω ελαφρά και επιλεγμένα βιολογικά τρόφιμα, για να μη γεμίζει το στομάχι μου και να μη με πιάνει υπνηλία… ούτως ώστε να μπορώ να κάνω τις δουλειές μου γρήγορα και αποτελεσματικά και να μπορώ να συγκεντρώνομαι όταν μελετάω ή εργάζομαι.
Δεν είμαι μόνο γιατρός.
Βασικά είμαι μια αθλήτρια, μια αθλήτρια που κάνει πρωταθλητισμό ή που, τελοσπάντων, προσπαθεί να ξεπεράσει τα όρια της.
Έχω τρομερούς προπονητές : Καθηγητές που είναι και αυτοί ακόμη αθλητές στο δικό τους επίπεδο, και, που προσπαθούν, στην μέση ηλικία τους, να σπάσουν κι αυτοί τα δικά τους ρεκόρ.
Τύποι μια ζωή ανταγωνιστικοί και απαιτητικοί: πρώτα από τον εαυτό τους και μετά με όλους εμάς, τους υπόλοιπους, που φιλοδοξούμε να τους διαδεχτούμε.
Τύποι εγωκεντρικοί… με ένα υπερτροφικό εγώ που προϋπήρχε αλλά και που διαμορφώθηκε στην πορεία της καριέρας τους.
Το Εγώ και η φιλοδοξία είναι ένα είδος καυσίμου: αν δεν το είχαν αυτό , δεν θα μπορούσαν να κάνουν αυτή την μακρόχρονη υπερπροσπάθεια.
Βλέπεις, αγαπημένη μου, ότι ίσως και εγώ έχω παραμυθιαστεί από όλο αυτό το κόνσεπτ της τελειοποίησης σε μια απαιτητική επιστημονική δραστηριότητα και χειρουργική ικανότητα.
Νιώθω κάτι σαν αθλήτρια που βρίσκεται συνεχώς με απαιτητικούς προπονητές μέσα στο τερέν στο οποίο πρέπει να επιβιώσω, νικώντας όλες τις δυσκολίες.
Νιώθω όμως και σαν παραγιός - μαθητευόμενος στο εργαστήρι κάποιου μεγάλου καλλιτέχνη Δασκάλου της αναγέννησης, ο οποίος από τη μια ρίχνει σφαλιάρες και βρισίδια στους βοηθούς του και, από την άλλη, τους μυεί μέσα στη Τέχνη και στις απαιτήσεις της.
Σήμερα βέβαια δεν υπάρχουν βρισίδια… αλλά υπάρχουν βλέμματα ή σχόλια υποτιμητικά, που είναι χειρότερα από τα βρισίδια.
Προφανώς, λίγοι από αυτούς τους παραγιούς θα γίνουν κάποτε και αυτοί, μεγάλοι δάσκαλοι.
Δεν είμαι τόσο ψώνιο, αγαπημένη μου, που να πιστεύω ότι θα γίνω και εγώ κάποτε ένας πρωτοπόρος της επιστήμης ή της χειρουργικής:
μου αρκεί όμως να γίνω, κάποτε, ένας μάστορας πάνω στον τομέα μου.
Ξέρω οτι με αγαπάς, ξέρω ότι πραγματικά ενδιαφέρεσαι για μένα.
Θυμάμαι τα όνειρα που κάναμε μαζί από τότε που ήμασταν συμμαθήτριες στο σχολείο και είχαμε ένα σωρό κοριτσίστικα όνειρα.
Εσύ πιο πρακτική , πιό μετριοπαθής, διάλεξες τον έρωτα, την ανθρώπινη σχέση, την οικογένεια, τα παιδιά.
Δυστυχώς η μακρόχρονη ιατρική προσπάθεια και ειδικά η εκπαιδευση στην χειρουργική, δύσκολα συμβιβάζεται με την οικογένεια.
Και δεν είναι μόνο η υπερπροσπάθεια και ο χρόνος, που πρέπει αποκλειστικά, να αφιερώσεις στην ιατρική εκπαίδευση.
Είναι και η ανάγκη να αλλάζεις συνεχώς εργασιακό περιβάλλον, να αλλάζεις τόπους -ακόμα και χώρες- γιά να μπορέσεις να εκπαιδευτείς σωστά και επαρκώς.
Άλλοτε, πρέπει να αλλάζεις τόπους γιατί δε βρίσκεις δουλειά εκεί που θέλεις.
Ο σύζυγος όμως, και τα παιδιά, θα σε ακολουθήσουν από τόπο σε τόπο και από χώρα σε χώρα?
Ποιος σύζυγος και ποια παιδιά θα δεχτούν να αλλάζουν συνεχώς δουλειά, αφεντικά, περιβάλλον και σχολεία?
Ποιος σύζυγος θα ανεχτεί να φροντίζει βρέφη και νήπια, όταν εγώ θα κάθομαι να τρέχω στα επείγοντα των νοσοκομείων και τα έκτακτα νυκτερινά χειρουργεία?
Γενικά, η οικοδόμηση ιατρικής καριέρας, δύσκολα γίνεται κατανοητή από μη γιατρούς και, σχεδόν πάντα, εκλαμβάνεται περισσότερο ως μια εγωιστική φιλοδοξία παρά σαν ένα ιδιαίτερο πνευματικό ενδιαφέρον ή μιά υποταγή σε μια απαιτητική κλίση.
Όλοι, εύκολα, θα σου κολλήσουν ταμπέλες:
φιλόδοξη, ψωνάρα, απαιτητική, καβαλημένη, αγάμητη, στερημένη… και, ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς.
Δεν κατανοούν ότι έχει κάτι μεταφυσικό όλη αυτή η προσπάθεια… ότι είναι μια υπαρξιακή ανάγκη:
μιά ανάγκη να μπορέσεις να τελειοποιηθείς σε κάτι τόσο απαιτητικό που θα σε δικαιώσει ως άνθρωπο, ως ύπαρξη.
Κατανοώ και σέβομαι τις βιολογικές ανάγκες.
Κατανοώ την ανάγκη να ζήσει κάποιος μια φυσιολογική ζωή με ένα σύντροφο που αγαπάει και που μαζί αγωνίζονται να μεγαλώσουν σωστά παιδιά που θα τα δουν να μεγαλώνουν , να προκόβουν και να κάνουν δικές τους οικογένειες.
Είναι βιολογική ανάγκη όλο αυτό.
Δεν σνομπάρω αυτές τις προσεγγίσεις ζωής.
Αλλά μερικοί άνθρωποι θέλουν κάτι άλλο… και αυτό πρέπει να γίνεται σεβαστό και αποδεκτό.
Είναι λάθος να πιστεύει ο κοσμάκης ότι, κάθε γιατρός που θέλει να γίνει μάστορας στη δουλειά του, είναι ψώνιο… ότι κάνει ψυχολογική αναπλήρωση καταπιεσμένων φιλοδοξιών ή γιατί νιώθει μειονεκτικά σε άλλους τομείς.
Πως έγινε σπουδαίος γιατρός γιατί είναι ασχημομούρης και δεν έγινε αποδεκτός από το άλλο φύλο.
Μπούρδες όλα.
Το να αποδίδουμε πάντα σεξουαλικά κίνητρα σε καθετί, είναι μια απλοϊκότητα.
Ο άνθρωπος ζεί παλεύει, πολεμάει και …πεθαίνει… και για άλλα πράγματα πέρα από το φαΐ και το σεξ.
Είναι τελετουργία.
Ανάγκη.
Ισως δεν είναι υποχρεωτικό να ταξιδέψεις… ξέρω συναδέλφους που επιλέγουν άλλο μονοπάτι, με εξαιρετικά αποτελέσματα.
Είναι ίσως λόξα, η μαθήτευση , το ταξίδι.
Ίσως όμως, με έχει καταπιεί η ζωή μου και δεν βλέπω παραεξω!
Ποιος επιλέγει να μείνει σε 13 τμ και γιατί?
Σκάβουμε αυλάκι προς την "επιτυχία" - τουλάχιστον την επαγγελματική- και καταλήγουμε να γίνεται χείμαρρος και να μας οδηγεί...
…με βρίσκει καμιά φορά σε κάποια δευτερόλεπτα στάσης: όταν, χτυπώντας σε κάνα βράχο, αναρωτιέμαι πώς βρέθηκα εδώ.
…και ποιος πραγματικά κρατάει το τιμόνι.
Η γραμματέας του αφεντικού μου είπε πως έχω άστρο..
….που ξεκινά η τύχη? …που φτάνει η προσπάθεια?
…πότε θα καταλάβουμε τι συμβαίνει και που πηγαίνουμε?
Δεν ξέρω με σιγουριά.
…αλλά, δεν απαντάω και σε απλοϊκότητες.
Απαιτώ σεβασμό για την προσπάθεια και την δουλειά που κάνω.
Νομίζω πως έχει νόημα και περιεχόμενο η προσπάθειά μου.
Δεν είμαι σαν τον ήρωα του Μπομπ Σφουγγαράκη που σφουγγάριζε μάταια μέσα στον βυθό με ταμπέλα : προσοχή στο πάτωμα- βρεγμένο!
:)
Προς το παρόν, με ενδιαφέρουν κυρίως δύο πράγματα:
η καλή πορεία των ασθενών μου και η εκτίμησή των συναδέλφων μου.
Αυτά τα δύο μου αρκούν.
Σε φιλώ.
