Δεν ξέρω γιατί τα Χριστούγεννα ξεφυτρώνουν στο κεφάλι μου - στην μνήμη μου - καλά κρυμμένες θλιβερές εικόνες.
Είκονες- ιστορίες, χωρίς λόγια.
Κάτι σαν το κοριτσάκι μετα σπίρτα: μιά είκονα είναι…
…ένα κοριτσάκι που πουλάει σπίρτα μεσ´ το κρύο.
Τα Χριστούγεννα πάνε με κρύο, χιόνι και φτωχούς.
Το Πάσχα με κλαρίνα, Άνοιξη , κροτίδες και αρνιά.
Ήταν θυμάμαι χειμώνας , το 1985 και ήμουνα ναύτης γιατρός στο Ναυτικό Νοσοκομείο Κρήτης (ΝΝΚ).
Επείγοντα, πρωί.
Δεν εξετάζαμε μόνο στρατευμένους αλλά και πολίτες.
Κάποιος άλλος ναύτης, δεν θυμάμαι ποιός και από πού (από πλοίο στο ναύσταθμο?) μου έστειλε να δώ την «κοπέλα του» που είχε «κρυολόγημα».
….έβηχε και είχε λίγο πυρετό.
Το πρόβλημα έγινε πιο σύνθετο όταν αυτή μου αποκάλυψε πως ήταν έγκυος δύο-τριών μηνών.
Έτσι ανασφαλής που ήμουν, άρχισα να ανησυχώ πολύ για το αν έχει σοβαρή ή μη λοίμωξη, αν πρέπει να δώσω αντιβίωση, ποιά αντιβιοτικά δεν θα πειράξουν το έμβρυο κλπ.
Της εξέθεσα τους προβληματισμούς μου αλλά δεν έδειξε να ανησυχεί ανάλογα με μένα.
Ήταν μια κοντούλα, εύθραυστη κοπελλίτσα, φτωχούλα, ταλαιπωρημένη, αγχώδης.
Ένα απροστάτευτο σπουργιτάκι.
Φορούσε λίγα και αποκαλυπτικά ρούχα, ακατάλληλα για το κρύο έξω και κάτι άσπρες ψηλοτάκουνες γόβες.
Τι γόβες θυμάμαι: ήταν κάπως επίσημες… κατάλληλες για γάμο ή μπουζουξίδικο…πάντως όχι για νοσοκομείο.
Δεν ταίριαζαν και με τα λοιπά ρούχα και την γενικότερη εμφάνιση.
Είχε ένα βλέμμα σαν ξέπνοο σπουργίτι ξεθεωμένο από την πείνα και παγωνιά.
Καθόλου εικόνα ευτυχούς ερωτευμένης.
Εκεί λοιπόν που έλεγα για το έμβρυο και τους κινδύνους που διέτρεχε απο λοιμώξεις και αντιβιοτικά, μου είπε με φυσικότητα που με σόκαρε:
«δεν με νοιάζουν αυτά, θα το ρίξω».
Η φυσικότητα που το είπε, με τάραξε.
Βασικά ήμουν ένας μάλλον άβγαλτος εικοσιπεντάχρονος που ήξερε ελάχιστα από πραγματική ζωή.
Σπούδασα στην Αθήνα χωρίς να απομακρυνθώ από το πατρικό μου σπίτι, μέσα σε ασφάλεια και σταθερότητα.
Η μόνη πραγματική εμπειρία ζωής που είχα ήταν ένας χρόνος σε νοσοκομεία της Μακεδονίας που, ταλαιπωρήθηκα μεν, αλλά δεν πρόλαβα να ψηθώ στην ζωή.
Μου ήρθε στο μυαλό η ταινία Ευδοκία, του Αλέξη Δαμιανού.
Μιά νεαρή , ένας φαντάρος, ένα μηχανάκι, ένας έρωτας και μιά ζωή που δεν αστειεύεται.
Δεν θυμάμαι τι είπα, δεν θυμάμαι τι έγινε.
Μαλλον την έστειλα στον γυναικολόγο.
Οι άσπρες γόβες μου έχουν καρφωθεί στην μνήμη, μέχρι σήμερα.
Μαζί με την δήλωση.
«Θα το ρίξω».
Μετά την Ευδοκία, μου ήρθε, απρόσκλητη, η ευαγγελική περικοπή:
«Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι,
κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς»
Το κοριτσάκι με τα σπίρτα είναι διαχρονικό.
