Διαβάζω για το ειδύλλιο Ιωάννη Καποδίστρια και Ρωξάνδρας Στούρτζα το οποίο ήταν πλατωνικό- μάλλον δεν έγινε ποτέ σεξουαλική πράξη πέρα απο κάποια παρατεταμένα χειροφιλήματα- και το οποίο συνεχίστηκε και μετά τον γάμο της, για χρόνια.
Ήταν και οι δύο έξυπνοι άνθρωποι και γι’ αυτό τα αισθήματά τους - αν και δεν ελέχθησαν ποτέ ερωτικά λόγια - ήταν σαφή:
ήξεραν καλά ο ένας για τα αισθήματα του άλλου.
Ο Καποδίστριας είχε αίσθηση αποστολής να βοηθήσει την Ελλάδα και δεν ήθελε οικογενειακά εμπόδια στην πολιτική καριέρα του, ούτε μόνιμη εγκατάσταση στην Ρωσία.
Γάμος με την Στούρτζα σήμαινε μόνιμη εγκατάσταση για καριέρα στη Ρωσία, εγκατάλειψη της Ελλάδας, πλήρη και συνεχή εξάρτηση από τα ρωσικά συμφέροντα και μεγάλη οικονομική ανισότητα με την πλούσια νύφη: δεν ήθελε να είναι ο περιορισμένων οικονομικών γαμπρός, υπό την προστασία μιας πλούσιας, ισχυρής, οικογένειας.
Μ’ αυτά και εκείνα… και με τις μεταθέσεις που πήρε, πέρασαν τα χρόνια και η Στούρτζα παντρεύτηκε…
Ή μάλλον την πάντρεψαν, με κάποιον που δεν ήθελε αλλά το απαιτούσαν οι κοινωνικές περιστάσεις.
Όλα αυτά μου θυμίζουν κάπως τους γάμους από προξενιό στην Σαουδική Αραβία αλλά και τις ερωτικές σχέσεις εκεί:
όλα γίνονται με τα μάτια και με υπονοούμενα, χωρίς να τολμά κανείς να μιλήσει λίγο παραπάνω ή να πάρει μία πρωτοβουλία που δεν είναι εγκεκριμένη από τα σόγια.
Υπάρχουν βέβαια εξαιρέσεις… αλλά είναι πολύ επικίνδυνο για να τις τολμήσει κάποιος και, συνήθως, καταλήγουν σε αδιέξοδα και δράματα.
Παραταύτα, έχω την εντύπωση ότι όλα αυτά τα πλατωνικά φλερτ, πρέπει να κινητοποιούν πολύ πιο έντονα αισθήματα από τα άλλα, τα πολύ πεζά, του σημερινού κόσμου.
Το ερωτικό συναίσθημα είναι πολύ παράξενο πράγμα , σαν λειτουργία:
κινητοποιείται πολύ δυνατά και θρέφεται από την λεπτομέρεια, την υπόθεση, την αμφιβολία και την στέρηση.
Δεν του αρέσει ούτε η απόλυτη ειλικρίνεια ούτε η απόλυτη σαφήνεια.
Παίζει με την εξιδανίκευση.
Πάρτο το αυγό και κούρευτο…