...πάντα είχα ένα φόβο για τις υπερφιλόδοξες, επιτυχημένες γριές: νομίζω πως έχουν τόσο πάθος για δόξα, που είναι ανίκητες.
Τώρα θα μου πείτε...γιατι να μου προκαλούν φόβο?
Δεν ξέρω...
Ίσως είναι η ιδέα ότι κάθε γλυκούλα και τρυφερή σύντροφος μπορεί να μεταμορφωθεί σε μιά μάγισσα με ακόρεστη φιλοδοξία και καταπιεστική εξουσιομανία, στα γεράματα.
Καλά κρυμμένοι φόβοι είναι αυτοί...αντε να τους κουμαντάρεις.
Η νάμπερ ουαν γριά που με τρομοκρατεί, είναι η Μαριάννα Βαρδινογιάννη: είναι πάντα ανέκφραστη και είναι παντού.
Είτε μοιράζει βραβεία , είτε παίρνει βραβεία..
Κυρίως παίρνει.
Πρόσφατα πήρε και το διδακτορικό της στην Ιατρική.
Αυτό βέβαια με ενθάρρυνε... αφού έχω -και εγώ- περιθώριο, μέχρι τα ογδόντα, να τελειώσω το δικό μου.
Η Κατερίνα Παναγοπούλου, με φοβίζει λιγότερο...είναι πιό μητρική, πιό προστατευτική.
Άμα σε συμπαθεί και σε δεί παιγμένο, σου δανείζει το κότερό της να πάς μιά κρουαζιέρα να χαλαρώσεις λίγο.
Η Αγγελοπούλου επίσης με φοβίζει αρκετά... αν και δεν είναι τόσο γριά... είναι όμως τόσο φιλόδοξη και καταφερτζού, που νομίζω ότι μπορεί να καταφέρει τα πάντα:
αν της μπει στο μυαλό να πάει να μείνει σε δορυφόρο του Πλούτωνα για να οργανώσει δια-Γαλαξιακούς ολυμπιακούς αγώνες, θα το καταφέρει.
Όταν γεράσει καλά, δεν θα παίζεται με τίποτα.
Τελευταία αφήνω την αγαπημένη μου Αρβελέρ:
μου προκαλεί ανάμικτα συναισθήματα εκτίμησης και αποστροφής.
Επειδή μ´ αρέσουν οι κουλτουροιστορίες, έχω την εντύπωση ότι θα ήταν ευχάριστη παρέα από μιά άποψη.
Είναι βέβαια τόσο υπερφιλόδοξη γριά, που θα αγορεύσει για τα πάντα μέχρι να αφυδατωθείς τελείως.
Θα είσαι σε ημικώμα και αυτή θα αγορεύει.
Ο εφιάλτης μου: να πεθαίνω βασανιστικά ακούγοντάς την.
Προφανώς θα με τελειώσει με το πως κατάφερε να γίνει πρύτανης στην Σορβόνη.