Για μας τους χριστιανούς , ο θεός μας είναι παράξενος, απρόβλεπτος, ακατανόητος αλλά έχει και πολλές καινοτομίες στο στυλ του.
Είναι πολύ πρωτοπόρος, “μοντέρνος” θεός, εντελώς διαφορετικός από όλους τους άλλους θεούς που είχαν ξεφυτρώσει μέχρι τότε αλλά και απ´όλους τους άλλους, μετά από Αυτόν.
Δεν είναι δυνατός θεός, δεν είναι μεγαλοπρεπής, δεν είναι από αριστοκρατική γενιά, δεν είναι απαύγασμα κοσμικής επιτυχίας και σοφίας.
Ξεκίνησε τελείως κακόμοιρος, από ένα αταίριαστο και ασήμαντο ζευγάρι, φτωχό και κυνηγημένο και που τον γέννησε σε μια σπηλιά .
Αν εξαιρέσουμε μια θαυμαστή παρουσία στο ναό στα δώδεκά του, δεν έκανε καμιά σπουδαία καριέρα αλλά ήταν ένας ταπεινός ξυλουργός μέχρι τα 30 του.
Κσνείς δεν είχε ακουστά για αυτόν τίποτα παρά μόνο όταν άρχισε να κάνει κριτική στο ιερατικό κατεστημένο και να προτείνει καινοτόμες ιδέες:
Ιδέες απλές αλλά εντελώς πρωτότυπες για την εποχή τους.
Δεν είπε «άλλαξε τον κόσμο» αλλά «άλλαξε τον εαυτό σου».
Δεν είπε «κάνε επανάσταση» αλλά « κοίτα την φάτσα σου στον καθρέφτη».
Βασικά, σουλουπώσου, τακτοποίησε αυτά μέσα στην καρδιά και το κεφάλι σου και, μετά, συζητάμε για «κοινωνικούς ακτιβισμούς» και «πολιτικές παρεμβάσεις».
Δεν είπε «γίνε μάγκας, λαμπερός και δυνατός για να σε θαυμάζουν όλοι» (κάτι που πάντα ήταν κοινωνικό must), είπε «γίνε καλός άνθρωπος ξεπέρασε την κακία σου, την φτήνια σου και την μεγαλομανία σου».
Απλά πράγματα.
Δύσκολα πράγματα.
Φύσιν πονηράν, μεταβαλείν ου ράδιον, λέγανε οι σοφοί αρχαίοι.
Γίνε αρνί και ας σε φάει ο λύκος, είπε ο Χριστός.
...δώστου μιά ευκαιρία να αλλάξει και αυτός.
Γίνε Αμνός.
«Παιδίον νέον».
Παιδί και πάλι.
Άντε τώρα να αποκτήσουμε πάλι το καθαρό, παιδικό βλέμμα που είχαμε κάποτε .
Σαν να έχεις πάρεις διδακτορικό στην φιλοσοφία και, αφού καταλάβεις ότι δεν ξέρεις τίποτα, να πρέπει να αρχίσεις πάλι βλέπεις τον κόσμο σαν παιδί:
με θαυμασμό και ζωηρά χρώματα.