Είμαι ένας ακούσιος ωτακουστής.
…στα καφενεία ακούω - χωρίς να θέλω- τους διαλόγους των διπλανών και τους μονολόγους τους στο κινητό :
όλοι πλέον μιλάνε συνεχώς στο κινητό , με δυνατή φωνή, λέγοντας ασημαντότητες.
Δηλαδή, όχι μόνο δεν ευχαριστιέμαι να ακούω για το «σιδέρωμα των ρούχων» που εκκρεμεί, αλλά με εκνευρίζει κιόλας.
Ούτε αυτό που «είπε η κουμπάρα της», με ενδιαφέρει.
Ούτε «η τσιμούχα που θέλει αλλαγή».
Ούτε ο «πονοκέφαλος και η δυσκοιλιότητα».
Σαράντα χρόνια γιατρός , αρκετά με απασχόλησε ο πονοκέφαλος και η δυσκοιλιότητα: αρκεί.
Και το «μούδιασμα στα χέρια» και η «αστάθεια στα πόδια», επίσης.
Λυπάμαι, εξαντλήθηκα.
Και τα προβλήματα γεωπολιτικής, επίσης.
Κατέληξα σε συμπέρασμα.
Για όλα φταίνε οι Αμερικάνοι.
Όλοι οι άλλοι είναι Παναγίες.
Εγώ είμαι ένας ασήμαντος και παρακαλώ να με αφήσετε ήσυχο στην ασημαντότητά μου.
Όποιος με ενοχλήσει στην γωνιά μου, γίνεται ο χειρότερος εχθρός μου.
Δηλώνω επίσης προοδευτικός και συντηρητικός.
Δεν γίνεται;
Σας παρακαλώ…γίνεται και παραγίνεται.
Δηλαδή ανεχθήκατε τα πάντα σε πολιτικές κωλοτούμπες και η δική μου δήλωση σας πείραξε;
Θα το πώ στον υπουργό της Νέας Δημοκρατίας που ήταν γραμματέας της ΚΝΕ.
Αλλα επανέρχομαι στα κινητά:
όλοι λένε ασημαντότητες και σπάω το κεφάλι μου γιατί τις λένε δημοσίως.
Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι έχουν υπαρξιακό άγχος:
νιώθουν τόσο ασήμαντοι, που προσπαθούν να πείσουν εαυτούς ότι η ζωή τους έχει περιεχόμενο.
Ότι είναι πολυάσχολοι.
Εγώ δεν έχω τέτοιο πρόβλημα.
Είμαι ασήμαντος και αργόσχολος και χαίρομαι αφάνταστα γι αυτό.