Σπάω το κεφάλι μου τι να κάνω για να τα κονομήσω... αλλά και για να περνάω ζάχαρη ακόμη και μετά την συνταξιοδότηση μου.
Ο καλύτερος, ευκολότερος και πιο καθιερωμένος τρόπος που έχω βρει, είναι να γίνω πολιτικό στέλεχος:
θα πάω σε ένα μικρό αλλά τσαμπουκαλίδικο κόμμα και θα κάνω κάμποση φασαρία σαν ψευτοσυνδικαλιστής.
Βασικά θα μάθω τίποτα λαμογιές ή παραλείψεις που έχουν κάνει οι πολιτικοί μου αντίπαλοι και θα τις κάνω σημαία.
Αν χρειάζεται να πώ τίποτα υπερβολές, διαστρεβλώσεις και μικροδιαβολές και συκοφαντίες, προφανώς θα τις πω.
Αν πάνε να με στριμώξουν ή να με απειλήσουν για δυσφήμιση με δικαστήρια και λοιπά, φυσικά θα πολιτικοποιήσω το θέμα και θα πω ότι «διώκομαι πολιτικά» για να έχω προστασία από τους κομματικούς μου τσαμπουκάδες.
Παράλληλα θα κάνω κονέ με ισχυρούς παράγοντες από τα μεγάλα κόμματα και κυρίως με αυτό που είναι στην κυβέρνηση κάθε φορά.
Θα προσπαθήσω να γίνω συνεργαζόμενος «του ευρύτερου προοδευτικού χώρου» και θα επιδιώξω μιά καλά αμειβόμενη κρατική θέση.
Αν είμαι παντελώς άχρηστος και άσχετος με την θέση αυτή και δεν έχω ιδέα από το αντικείμενο, δεν με πειράζει καθόλου: τα περισσότερα κομματικά στελέχη δεν έχουμε ιδέα από τίποτε και ουδέποτε υπήρξε πρόβλημα αυτό γιά μας.
Αν πάλι κάποιος με κατηγορήσει για ανικανότητα και μηδενικό έργο στη θεσάρα που στρογγυλοκάθισα, θα πω ότι όλα αυτά «δεν με αγγίζουν καθόλου» και δεν τίποτε άλλο παρά «αισχρές συκοφαντίες» και «λάσπη στον ανεμιστήρα» από τους πολιτικούς μου αντιπάλους.
Φυσικά -παράλληλα- θα τους αντεπιτεθώ ότι έχουν «ιδιοτελείς σκοπούς».
Αν παραγίνουν επικίνδυνοι και ενοχλητικοί, θα τους κάνω συνεταιράκια σε τίποτε δουλίτσες και θα τους δώσω ένα ξεροκόματο.
Αν έχω προλάβει να καβατζώσω τίποτα καλούτσικο, θα μπορώ να ρίξω μια λεβέντικη παραίτηση και θα πω ότι «φεύγω αηδιασμένος από τον βρώμικο πόλεμο που μου έγινε».
Όταν θα κατακάτσει ο κουρνιαχτός, θα βρω άλλη θεσάρα για να στρογγυλοκαθίσω και θα ξεκινήσω το ίδιο βιολί.
Τώρα που έμαθα τη δουλειά, θα μου είναι πολύ πιο εύκολο να το επαναλάβω.