Η απώλεια
Η διαχείριση των ενοχών που είναι ένα συχνό πρόβλημα που μπορεί να καταλήξει σε δυσλειτουργία…
…κάτι και που συμβαίνει και στους γιατρούς αλλά και στον ευρύτερο κόσμο.
Μού κατέβηκε ως ιδέα επειδή σχετίζεται με την εργασιακή κακοποίηση των γιατρών.
Τώρα σκέφτηκα να γράψω και κάτι για την διαχείριση της απώλειας:
δηλαδή πως αντιδρά ο κόσμος ότι χάσει κάτι σημαντικό…
… και την σχέση του γιατρού με αυτήν την απώλεια.
Τα πιό συχνά και σημαντικά αίτια σοβαρής απώλειας είναι η ασθένεια -με σοβαρή αναπηρία- και ο θάνατος:
είναι πάρα πολύ δύσκολα στην διαχείριση τους διότι έχουν και μεταφυσικό χαρακτήρα.
…μεταφυσικό χαρακτήρα που σχετίζεται με το ρόλο του ανθρώπου σ’αυτό τον κόσμο και με την αξία της ίδιας της ύπαρξης.
Δυστυχώς, στις ιατρικές σχολές, επικρατεί ένα καθαρά υλιστικό - τεχνοκρατικό πνεύμα του αρνείται οποιαδήποτε μεταφυσική προέκταση της ανθρώπινης ύπαρξης:
ο οργανισμός αντιμετωπίζεται κατά την αντίληψη που εισήγαγε ο Καρτέσιος ότι ο άνθρωπος και ο ανθρώπινος οργανισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα ρολόι με πάρα πολλά γρανάζια τα οποία χρειάζονται «ρεγουλάρισμα».
Είπε ότι ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο σαν ρολόι που το κούρντισε και μετά το παράτησε στην τύχη του, για να λειτουργήσει αυτό όσο αντέξουν τα γρανάζια.
Η ψυχή και το σώμα είναι δύο διαφορετικά πράγματα δεν έχουν σχέση μεταξύ τους ούτε το ένα επηρεάζει την λειτουργία του άλλου.
Οι Γιατροί είναι οι ρολογαδες που ρυθμίζουν τα γρανάζια για να διαρκέσει η λειτουργία τους περισσότερο.
Απλοϊκή άποψη που επικράτησε ως αντίδραση στην Καθολική εκκλησία αλλά διαπότισε όλο το επιστημονικό οικοδόμημα της Δύσης.
Κανείς δε μας μαθαίνει πως να αντιμετωπίζουμε τους συγγενείς που χάνουν ένα ασθενή ο οποίος ήταν κάτω από την δική μας επίβλεψη και θεραπεία.
Κανείς δε μαθαίνει πως να αντιμετωπίσουμε και να διαχειριστούμε με ικανότητα και ανθρωπιά τον άνθρωπο που μένει κατάκοιτος από εγκεφαλικό, από σοβαρό τραυματισμό, από τροχαίο που μένει σε ένα αναπηρικό καρότσι.
Ένας από τους λόγους αυτής της ελλιπούς εκπαίδευσης είναι πολιτικός:
η αριστερή αντίληψη ότι ο άνθρωπος δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα μάτσο κύτταρα που προήλθαν τυχαία από μια αμοιβάδα…
…αλλά και η δεξιά άποψη ότι ο άνθρωπος είναι ένα απλά ένα καταναλωτικό όν που, για να δικαιώσει την ύπαρξή του, πρέπει να καπνίσει πολλά Κοχίμπα, να οδηγήσει καγιέν και να πετάξει λουλούδια σε μια μισοξεβράκωτη τραγουδίστρια.
Η διάλυση του γάμου με το διαζύγιο αλλά και η απώλεια σημαντικού ερωτικού συντρόφου, είναι επίσης συχνό αίτιο απώλειας και μεγάλης δυστυχίας.
Βέβαια δεν το παίρνουν όλοι εξ ίσου κατάκαρδα:
εξαρτάται από το ποσό της συναισθηματικής επένδυσης.
Όσο πιο πολύ επενδύσουμε σε ένα άλογο κούρσας ότι θα κερδίσει στον ιππόδρομο , τόσο πιο πολύς ο πόνος όταν αποδειχθεί κουτσό και άχρηστο.
🙂
Το ερώτημα όμως το οποίο τίθεται, είναι, κατά πόσον χρειαζόταν να επενδύσουμε ένα σημαντικό μέρος από τα λεφτουδάκια μας σε ένα κουτσό άλογο που καμάρωνε σαν φαβορί.
🙂
Εάν αυτή η επένδυση μας είχε φθηνά και ταπεινά κίνητρα όπως το κέρδος και η ναρκισσιστική ικανοποίηση, ότι εμείς είμαστε οι κάτοχοι του καλύτερου, γρηγορότερου και ομορφότερου αλόγατου στην πιάτσα, τότε, καλά να πάθουμε που δώσαμε τα λεφτουδάκια μας τζάμπα.
Διότι η επιλογή ήταν δική μας και προφανώς και η ευθύνη που πάει μαζί της.
Άρα η απώλεια - και η αίσθηση της απώλειας- συχνά πάει μαζί με την επιλογή και την ευθύνη.
Είναι κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε.
Και η επιλογή και η ευθύνη έχει απόλυτη σχέση με την προσωπική μας κοσμοθέαση:
Πώς αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και ποιες αξίες αποδίδουμε σε αυτόν.
Καταλαβαίνω ότι , δυστυχώς, πάλι καταλήγω σε διδακτισμό και ηθικο - διδασκαλία .
Αλλά είναι αναπόφευκτο:
όποιος θέλει ζωή με νόημα, πρέπει να ερευνήσει και να αποφασίσει ποιό και πού είναι αυτό το νόημα.