με βλέμμα δαρμένου σκύλου

 Δεν μπορώ να γράφω μαλακίες. 

Ο κόσμος είναι γεμάτος πόνο και αγωνία και δεν έχω όρεξη να τον πρήζω με πολλά λόγια.

Μιλάω μόνο όταν είναι απαραίτητο. 

Μόνο όταν είναι χρήσιμο για τους άλλους ή ανακουφιστικό για μένα.

Δεν αντέχω τα πονεμένα βλέμματα των ανθρώπων και των σκύλων. 

Μοιάζουν μερικές φορές τα βλέμματα των ανθρώπων και των σκύλων: 

…κάτι αδεσποτάκια που έχουν ρίξει πολύ πείνα και έχουν φάει πολλές κλωτσιές, έχουν ένα βλέμμα γεμάτο πόνο και ικεσία.

Είναι σα να σου λένε… «έλεος ρε παιδιά,  ανθρωπιά ρε παιδιά… λίγο βοήθεια ρε παιδιά… φτάνει ρε παιδιά… 

Μη βαράτε άλλο… Δεν αντέχω»

……………………………………………….

Την μικρή την έβλεπα πρώτη φορά… ή μάλλον δεύτερη, αλλά το είχα ξεχάσει ότι την είχα ξαναδεί πριν από κάνα χρόνο, όταν συνόδευε τον άντρα της.

Αλλά σαν ασθενή, πρώτη.

Ειχε το βλέμμα του πονεμένου σκύλου: ήταν στα όριά της, σωματικά και ψυχολογικά. 

Μικρόσωμη, ασθενική, ήδη εξαντλημένη: 

 με μια δωδεκάωρη δουλειά ημερησίως - χωρίς ρεπό φυσικά- σε ορθοστασία, με ένα μαλακισμένο αφεντικό.

….και μετά, να έχεις να φροντίσεις δυό παιδιά και ένα ακόμα πιο μαλάκα, άχρηστο και προβληματικό σύζυγο.

Πόσες καρπαζιές ακόμα, να αντέξεις από τη ζωή?

…πόσα κεραμίδια ακόμη να σου πέσουν στο κεφάλι?

Και πως να μην πονάει κι αυτό το μαλακισμένο το κεφάλι; 

Ένα κεφάλι είναι… 

Ένα απλό κεφάλι.

Και αυτός ο μαλάκας ο γιατρός… 

Αλήθεια… 

…Πόσο μαλάκας μπορεί να είναι ένας γιατρός; 

Του λέω απλά ότι υποφέρω και ότι δεν μπορώ να βρω τίποτα να με ανακουφίσει,   και αυτός, όλο κάθεται και ψάχνει να με «κατατάξει»,  κάπου. 

Να βρει μια «διάγνωση». 

Αυτό είναι το πρόβλημα του: «να θέσει διάγνωση».

Χώρια που είναι και χαζός… 

Στραβούλιακας: αφού με βλέπει ότι είμαι κουτσή… Τι με ρωτάει τι έπαθε το πόδι μου; 

Και όταν του είπα ότι είμαι από γεννησιμιού μου με αδύναμο πόδι, δαγκώθηκε ο μαλάκας με τη μαλακία που είπε.

Μάλλον μπερδεύτηκε γιατί δεν μπορούσε να βάλει μαζί το κεφάλι και το πόδι,  σε μια διάγνωση.

Οι μαλακογιατροί δεν κοιτάνε να σε βοηθήσουν, δεν κοιτάνε να σε ανακουφίσουν…το παίζουν ντετέκτιβ που πρέπει να «θέσουν την διάγνωση».

Σαν το ντόκτορ Χάουζ: λίγο θεραπευτής και πολύ ντετέκτιβ.

Κοίτα τον πως με κοιτάζει… Σαν να με λυπάται… 

Ναι κοίτα με ρε… είμαι για λύπηση, πραγματικά. 

Και εγώ σε λυπάμαι γιατρέ.

….κι εσύ για λύπηση είσαι.

Έχεις βλέμμα δαρμένου σκύλου.

η ιερότητα του γάμου

 ....βγήκαν πάλι όλες  οι θυμωμένες «φεμινίστριες» -που δεν τις κατάλαβαν οι «μαλάκες οι άντρες» πόσο σπουδαίες είναι - και έβγαλαν χολή εναντίων όλων των ανδρών, των «σεξιστικών γουρουνιών», των «νάρκισσων εγκληματιών» κλπ.

Κακοποιηση?

...ναι,

Υπάρχει.

Κακοποιημένοι άνδρες , όμως? 

...υπάρχουν?

...υπάρχουν πολλοί...και το αποδεικνύουν μελέτες.

Ειδικά όταν έχουν γυναίκες πιό δυνατές η πιό νέες.

Κάποιοι φιλοξενήθηκαν σε καταψύκτες, κάποιοι απλά πυροβολήθηκαν απο εραστές.

Μην απλουστεύουμε, μην γενικεύουμε.

....η αλήθεια είναι άλλη: 

η ρίζα του προβλήματος είναι ότι ο γάμος, η συζυγική σχέση, η γέννηση και η ανατροφή παιδιών, έχασαν την ιερότητα που είχαν.

Όλοι έγιναν απόλυτα εγωκεντρικοί.

Ανάλγητοι.

Επιφανειακοί.

«να περνάμε καλά».

...μα ... «Ιερότητα»? θα μου πείτε.

«Τι ιερότητα και μαλακίες, ρε φίλε?»

...ναι, ιερότητα: η έννοια του  ιερού,  υπήρχε στον βίο των ανθρώπων απο καταβολής κόσμου.

«Ιερότητα» είναι το δέος,  ο σεβασμός πρός τον Θεό, το σύμπαν , την Δημιουργία.

Αν δεν βλέπεις ιερότητα στην κατασκευή  του αχανούς  κοσμήματος που λέγεται Κόσμος, σημαίνει ότι δεν σέβεσαι τις δημιουργικές δυνάμεις του.

Νομίζεις ότι εσύ και το σύμπαν είσαστε ισότιμοι συνεταίροι.

Ποιός? εσύ!

Ενα τυχαίο προιόν αντιδράσεων μορίων του άνθρακα.

Έτσι δεν λες?

Ένα τυχαίο  οργανικό προιόν με τεράστια ιδέα για τον εαυτό του.

Αλλά , προφανώς, αυτά τα περί «ιερού στην ζωή και τον κόσμο» οι θυμωμένες φεμινίστριες δεν τα έμαθαν στην σχολή ψυχολογίας,  στο Ντιρή Κόλετζ της Αγίας Παρακευής.

Ούτε στο Πάντειο.

Λιγα τσιτάτα από Φρουντ και Γιούνγκ, τους αρκούν..

Και λίγα απο Μαρξ,  που τα έμαθαν στην απέναντι καφετέρια με τον Τάσο τον Κνίτη.

Και ας μην ταιριάζουν καθόλου Φρόυντ και Μαρξ.

Λεπτομέρειες.

οι γριές με τα μεγάλα μέσα κάνουν κουμάντο

 Κάποτε είχα ένα φίλο που ήταν οργανωμένος στη Νέα Δημοκρατία. 

Πριν πολλά χρόνια.

Του λέω μιά μέρα να πάμε για καφέ… και αυτός μου λέει:

«δεν μπορώ , πρέπει να πάω σε ένα γεύμα κομματικό»

 ( ήτανε προεκλογική περίοδος). 

«Έλα κι εσύ ρε» μου λέει, «τζάμπα είναι…. τα πληρώνει ο Τάδε». 

(μου λεει το όνομα γνωστού υπουργού).

Πάω και εγώ…ήτανε μια τεράστια ταβέρνα με εκατοντάδες άτομα μέσα.

 Φαγητά άφθονα, εξαιρετικά. 

Καθήσαμε σε μια τραπεζάρα μαζί με κάτι θείτσες και γριές ( κανονικές γριές, ογδοντάρες).

Όλες στελέχη του κόμματος και μέλη διοικητικών συμβουλίων μεγάλων προνοιακών ιδρυμάτων.

(Ο υπουργός ήταν της υγείας, πρόνοιας κάπου εκεί).

Κάθομαι με τις γριές , γίνονται οι συστάσεις.

Ευγενικές και καλότροπες οι γριές αλλά κουτσομπόλες,  και από μυαλό και γνώση, λίγα.

Εμαθα ένα κάρο ενδοκομματικά κουτσομπολιά και ποιους γκόμενους έχουν γνωστές δημοσιογράφες της τηλεόρασης.

…όμως, καθώς μασούλαγα τα εξαιρετικά παϊδάκια που  τα συνόδευα με το  δροσιστικά καφτερό τζατζίκι - όλα πληρωμένα από τον υπουργό- με έπιασε μια κατάθλιψη: 

οι γριές ήταν συμπαθητικές αλλά καλές μόνο γιά να πιείς μαζί τους κανά ελληνικό καφέ με γλυκό νερατζάκι.

….δυστυχώς, δεν έμοιαζαν να κάνουν  γιά τίποτε άλλο: 

μυαλό, γνώση , ενδιαφέρον , αντοχή, να λύσουν προβλήματα χρόνια και πολύπλοκα σε ιδρύματα υγείας και πρόνοιας που χρόνιζαν και χειροτέρευαν, δεν μου φαινόταν πως ήταν κατάλληλες .

«Ποιος διάολος ρε τις έβαλε εκεί τις θείτσες?»….Ρώτησα τον κολλητό.

«Ρε αυτές είναι κομματικά στελέχη…εκατό χρόνια!….ξέρεις τι γνωριμίες έχουν? 

Αν σε συμπαθήσουν, όπου θέλουν σε χώνουν».

Τίς θαύμασα τις γριές.

Τόσο αποτελεσματικές γριές στον χώρο της υγείας και πρόνοιας της Ελλάδας, δεν περίμενα ότι υπάρχουν.

Μάλλον γιαυτό στην Ελλάδα κοντεύουν να πεθάνουν  και η Υγεία και η Πρόνοια.

Ασχολούνται μαζί τους κάποιες θείτσες που παίζουν στα δάχτυλα το γλυκό νερατζάκι.