Κάποτε είχα ένα φίλο που ήταν οργανωμένος στη Νέα Δημοκρατία.
Πριν πολλά χρόνια.
Του λέω μιά μέρα να πάμε για καφέ… και αυτός μου λέει:
«δεν μπορώ , πρέπει να πάω σε ένα γεύμα κομματικό»
( ήτανε προεκλογική περίοδος).
«Έλα κι εσύ ρε» μου λέει, «τζάμπα είναι…. τα πληρώνει ο Τάδε».
(μου λεει το όνομα γνωστού υπουργού).
Πάω και εγώ…ήτανε μια τεράστια ταβέρνα με εκατοντάδες άτομα μέσα.
Φαγητά άφθονα, εξαιρετικά.
Καθήσαμε σε μια τραπεζάρα μαζί με κάτι θείτσες και γριές ( κανονικές γριές, ογδοντάρες).
Όλες στελέχη του κόμματος και μέλη διοικητικών συμβουλίων μεγάλων προνοιακών ιδρυμάτων.
(Ο υπουργός ήταν της υγείας, πρόνοιας κάπου εκεί).
Κάθομαι με τις γριές , γίνονται οι συστάσεις.
Ευγενικές και καλότροπες οι γριές αλλά κουτσομπόλες, και από μυαλό και γνώση, λίγα.
Εμαθα ένα κάρο ενδοκομματικά κουτσομπολιά και ποιους γκόμενους έχουν γνωστές δημοσιογράφες της τηλεόρασης.
…όμως, καθώς μασούλαγα τα εξαιρετικά παϊδάκια που τα συνόδευα με το δροσιστικά καφτερό τζατζίκι - όλα πληρωμένα από τον υπουργό- με έπιασε μια κατάθλιψη:
οι γριές ήταν συμπαθητικές αλλά καλές μόνο γιά να πιείς μαζί τους κανά ελληνικό καφέ με γλυκό νερατζάκι.
….δυστυχώς, δεν έμοιαζαν να κάνουν γιά τίποτε άλλο:
μυαλό, γνώση , ενδιαφέρον , αντοχή, να λύσουν προβλήματα χρόνια και πολύπλοκα σε ιδρύματα υγείας και πρόνοιας που χρόνιζαν και χειροτέρευαν, δεν μου φαινόταν πως ήταν κατάλληλες .
«Ποιος διάολος ρε τις έβαλε εκεί τις θείτσες?»….Ρώτησα τον κολλητό.
«Ρε αυτές είναι κομματικά στελέχη…εκατό χρόνια!….ξέρεις τι γνωριμίες έχουν?
Αν σε συμπαθήσουν, όπου θέλουν σε χώνουν».
Τίς θαύμασα τις γριές.
Τόσο αποτελεσματικές γριές στον χώρο της υγείας και πρόνοιας της Ελλάδας, δεν περίμενα ότι υπάρχουν.
Μάλλον γιαυτό στην Ελλάδα κοντεύουν να πεθάνουν και η Υγεία και η Πρόνοια.
Ασχολούνται μαζί τους κάποιες θείτσες που παίζουν στα δάχτυλα το γλυκό νερατζάκι.
