«Όλη μέρα στα λιμάνια και στα ναυπηγεία
στου θανάτου τα καζάνια, στα μηχανουργεία,
λιώνουν τα νιάτα μας, στην βιοπάλη
με τα κομμάτια μας δένει τ´ ατσάλι!»
Η κάπως ένρινη φωνή του Νταλάρα, με καταδίωκε για χρόνια: είχα ιατρείο ακριβώς απέναντι απο την «ηρωική πύλη» του Πολυτεχνείου.
Κάποια χρόνια μάλιστα, έμενα εκεί.
Στις παραμονές 17 Νοεμβρίου, επί τρείς ημέρες, τεράστια μεγάφωνα τοποθετημένα στην Πατησίων με ένταση φρικιαστική, μετεδιδαν τραγούδια σαν το ανωτέρω, από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Δεν ξέρω ποιος ήταν ο DJ…κάποιος Κνίτης προφανώς.
Αλλά με περιορισμένο ρεπερτόριο: δέκα - είκοσι τραγούδια το πολύ, στο σύνολο.
Τα ίδια και τα ίδια…σε βαθμό βασανιστηρίου.
Τα χωρίζω σε δυό κατηγορίες: στα «τραγούδια της κλάψας» (βλ ανωτέρω) και στα «τραγουδια του αγώνα» ( ένα το χελιδόνι, ο Πετρος ο Γιόχαν και Φραντς κλπ).
Με τα νεύρα όλων των περιοίκων, τσατάλια - και τα δικά μου επίσης- συν την αδυναμία να έρθουν ασθενείς στο ιατρείο, συν την πιθανότητα ταραχών κλπ, για κάμποσα χρόνια έφευγα τις μέρες από 13-18 Νοεμβρίου και πήγαινα σε ένα δωμάτιο στην Ευβοια, δίπλα στην θάλασσα και κοίταζα τα κύματα.
Διάβαζα λογοτεχνία και στοχαζόμουν για την φθορά της υγείας απο την μουσική :
φθορά απο την ένταση και από το περιεχόμενο.
…διότι δεν ήταν μόνο η ένταση απάνθρωπη… ήταν και το ιδεολογικό περιεχόμενο των τραγουδιών, βλαπτικό της υγείας.
Όλη αυτή η κλάψα… το πένθος, η αίσθηση αδιεξόδου στον καπιταλισμό, τα νιάτα που λιώνουν στην βιοπάλη, οι σάρκες που δένουν το ατσάλι… όλα αυτά……δεν μπορεί να είναι υγιεινά πράγματα.
…και να μην είσαι καταθλιπτικός , θα γίνεις.
Βεβαια, δίνεται μιά αμυδρή ελπίδα μέσω του αγώνα: προλεταριακή επανάσταση κλπ.
Αλλά, κακά τα ψέμματα: αν πρέπει πρώτα να γκρεμίσω το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα για να δώ άσπρη μέρα, χέσε μέσα.
Τι να έλπίσει και ο κοσμάκης?
….μες το ψυχολογικό αδιέξοδο είναι.
…. και η κλάψα στο φούλ.
…αυτά σκεφτόμουν στην Εύβοια, δίπλα στα κύματα, με κάποια ηδονή, αφού ένιωθα ότι είχα γλυτώσει -έστω προσωρινά- από την ηχητική κόλαση και την τρομοκρατία των μπαχαλάκηδων.
Καμμιά φορά κατέληγα και σε περίεργα συμπεράσματα:
πχ οι δεξιοί πρέπει να είναι, ψυχολογικά, πιό υγιείς απο τους αριστερούς:
υποφέρουν λιγότερο, νιώθουν λιγότερο καταπιεσμένοι απο το «Σύστημα» και, τις ατυχίες τους τις αποδίδουν στον εαυτό τους και στον Θεό.
Τον Θεό που προσπαθεί, με παιδευτικό τρόπο, να τους στρέψει στην αρετή.
Όσοι δεξιοί είναι θρησκευόμενοι, είναι πιό ήρεμοι.
Οι δεξιοί που δεν πιστεύουν στον Θεό, είναι μόνο γιά την τσέπη τους: αλλοτριωμένοι φραγκοφονιάδες ή εντελώς χαζοβιόληδες καρπαζοεισπράκτορες.
Οι χαζοαριστεροί πάλι , παρά την συνεχή -και ανεπιτυχή- αυτοκριτική τους, δεν αποδίδουν την ευθύνη ούτε στον εαυτό τους ούτε και στον Θεό. (αφού δεν τον πιστεύουν).
Για όλους και γιά όλα φταίει ο Καπιταλισμός:
ένας αόρατος εχθρός , ένα απαίσιο χταπόδι με χίλια πλοκάμια, που ένα κόβεις και εκατό ξεφυτρώνουν.
Ασε που τα τσιράκια του είναι οι εργοδότες σου.
Παρε τ´ αυγό και κούρεφτο.
Φρίκη.
Σωτηρία δεν υπάρχει γιά τον αριστερό.
Και δόστου κλάψα: «λιώνουν τα νιάτα μας στην βιοπάλη…»
Και εγώ απλά να ακούω τα κύματα στην Εύβοια:
….φφφρρρρρ…..φφφφφρρρρρρρρρρρρ….