...στην Σαουδική Αραβία, στους περισσότεροι γάμους - και των πλούσιων και των φτωχών - είναι κάπως έτσι το γεύμα:
στρογγυλά τραπέζια με ένα τεράστιο δίσκο στο κέντρο που περιέχει ένα βουνό ρύζι και από πάνω αρνί φούρνου που εχει ψηθεί επι ωρες και είναι πολύ μαλακό. Το κρέας μπορεί να είναι και κοτόπουλο ή καμήλα. Το φαγητό αυτό λέγεται «κάψα» και είναι το παραδοσιακό πιάτο των αράβων.
Το φαγητό παραδοσιακά τρώγεται με το δεξί χέρι, χωρίς μαχαιροπήρουνα: πιάνεις με το δεξί χέρι λίγο κρέας -μια μπουκίτσα- και λίγο ρύζι...
...και το πλάθεις αργά, μέσα στην χούφτα σου, σε ένα ένιαίο σβώλο και το βάζεις στο στόμα.
Η χρήση του αριστερού χεριού είναι αυστηρά απαγορευμένη καθώς θεωρείται το «βρώμικο», «κακό» χέρι.
Ποτά υπάρχουν μόνο νερό και αναψυκτικά (φυσικά όχι αλκοόλ) .
«Εις υγείαν» δεν λέμε, απαγορεύεται... θεωρείται ότι σχετίζεται με την χρήση αλκοόλ.
Όταν πρωτοπήγα στην Σαουδική Αραβία, παρέστην σε ένα γάμο της Σουδανής μεταφράστριάς μου που ήταν όπως αυτός στο βίντεο.
Έκανα κάποια λάθη συμπεριφοράς τα οποία μου επισημάνθηκαν ευγενικά από τον συνοδό σαουδάραβα μεταφραστή μου.
Κατ αρχήν -μεγάλο πρώτο λάθος- άρπαξα ένα μεγάλο κομμάτι αρνί με τα δύο χέρια για να το σιγουρέψω από παρεμβάσεις άλλων.
Ήταν ένα πράγμα διπλά άθλιο: και το αριστερό χέρι χρησιμοποίησα και έβαλα μερίδα μπροστά μου αντί να μοιραστώ συντροφικά το φαγητό με την ομάδα.
Μετά, πίνοντας σπράιτ, είπα και “cheers!”.
Η νύφη και γαμπρός δεν παραβρέθηκαν μαζί και δεν υπήρχε μουσική.
Τα γεύματα έγιναν σε δύο αίθουσες ξεχωριστές γιά άνδρες και γυναίκες.
(Στην αίθουσα των γυναικών, έμαθα ότι είχε μουσική)
Πριν το γεύμα , υπήρχε μια ενδιαφέρουσα κοινωνική διαδικασία: σε μιά τεράστια αίθουσα με χρυσοποίκιλτες πολυθρόνες και κόκκινα βελούδα, καθησαν οι άρρενες συγγενείς των οικογενειών και, περιέργως, έκατσα και εγώ μαζί τους (μάλλον πήγα νωρίς και δεν είχαν τι να με κάνουν).
Σταδιακά ερχόταν οι προσκεκλημένοι - οι άρρενες φυσικά- και χαιρετούσαν τελετουργικά, με τον Σουδανικό τρόπο, τους συγγενείς και εύχονταν.
Μαζί χαιρετούσαν και μένα αφού με περνούσαν γιά κάποιο άγνωστο συγγενή και, εγώ, δεν είχα τον χρόνο, τον τρόπο και την διάθεση να ταράξω την διαδικασία. Δεδομένου ότι μοιάζω με Άραβα, όλα πήγαν κατ´ ευχήν...δεν στράβωσε τίποτε.
Μου ευχήθηκαν όλοι.
Παρέλασαν εκατοντάδες άνθρωποι με όλων των ειδών τις αμφιέσεις: απο παραδοσιακές σουδανικές κελεμπίες και σαρίκια - διαφέρουν από το σαουδαραβικο στύλ- μέχρι γυαλιστερά κουστούμια με λουστρίνια και λεοπαρδαλέ καπέλα και παντόφλες.
Ήταν όλοι ευτυχείς γιατί έβλεπαν παλιούς γνωστούς, μακρινούς συγγενείς και γινόταν και ένα κοινωνικό και οικογενειακό τζέρτελο με πιθανά συνοικέσια και άλλες συμφωνίες.
Όλοι μετά πήγαν και κάθησαν σε άλλες χρυσές πολυθρόνες στα άκρα -στην περιφέρεια της αίθουσας- η οποία στο κέντρο ήταν άδεια και είχε μόνο τραπεζάκια με τσάι που το σέρβιραν σερβιτόροι, συνήθως ινδοί η πακιστανοί.
Αυτή η τειοποσία και το κους- κους κράτησε 3-4 ώρες και ήταν εξοντωτικό για ένα πεινασμένο ξένο που περίμενε πιό σύντομες διαδικασίες.
Εξ ού και η ανάρμοστη συμπεριφορά στο γεύμα, μετά.
