Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ
Ο νέος άνδρας που μπήκε στο γραφείο δεν μου φαινόταν και πολύ καλά. Ηταν καλοντυμένος και είχε στυλ μορφωμένου. Είχε ένα ψυχρό, σχεδόν υπεροπτικό ύφος. Μαύροι κύκλοι γύρο απο τα μάτια, κουρασμένο, πονεμένο, ύφος.
Αυτές οι κεραίες... Όσο γερνάω τόσο οξύνονται..τόσο πιο εύκολα πιάνω τα οδυνηρά σημάδια!...
Τι ωραίοι που είναι οι νέοι! Πόσο καθαρό είναι το βλέμμα τους! Πόσο ανοιχτοί είναι στην ζωή και τα δώρα της! Ενώ εμείς οι ...πονηρόγεροι, γεμάτοι πικρές αναμνήσεις και απογοητεύσεις , τους προσγειώνουμε στην οδυνηρά επίπεδη και κοπρανωδώς όζουσα πεδιάδα της ζωής...
Αλλά , συγγνώμη! Παρασύρθηκα! Τι να κάνω? Είναι η πρώτες εκδηλώσεις της γήρανσης...
Κυνισμός, φλυαρία, ευσυγκινησία, δυσθυμία , παλινδρόμηση, διάσπαση προσοχής...
Επανέρχομαι σοβαρός στον καταπονημένο επισκέπτη μου.
Μου συστήθηκε. Γιώργος Παπ-------λος.
Κάθισε, έβαλε το βιβλιάριο ασθενείας πάνω στο γραφείο και με κυτταζε σιωπηλός.
"Σας ακούω κύριε Παπ--------λε", του λέω για να τον κινητοποιήσω να μην μου τρώει την ώρα.
Με κοίταξε πάλι και μου λέει:
"Λεξοτανίλ"
Θεοί του Ολύμπου! Χριστέ , Παναγία και όλοι οι Αγιοι!
Αν κάποιος θέλει εύκολα να με κάνει εξω φρενών, πρέπει να έρθει στο Ιατρείο και να απαιτήσει με αυταρχικό τρόπο , ηρεμιστικά.
Λες και είμαι κανένας άθλιος συνταγογράφος , ένας ιατρουπάλληλος , ένας νομιμοποιητής εξαρτήσεων!
Πρέπει να έχει σχέση με την παιδική μου ηλικία και τα τραυματικά της βιώματα. Η αυταρχική πατρική φιγούρα ζωντανεύει και προβάλλεται στον απαιτητικό πελάτη που υπονομεύει τον ρόλο και την αυτοεκτίμησή μου. Είναι σοβαρά πράγματα αυτά και δεν είναι να παίζει κανείς.
Κράτησα την ψυχραιμία μου. Οχι μόνο γιατί είναι μέσα στα πλαίσια της δουλειάς του γιατρού... Αλλά η καταπονημένη φάτσα του και το ένστικτό μου, με έκαναν να αγνοήσω την προσβολή που συνιστούσε η "εντολή" για Λεξοτανίλ.
Αποφάσισα μια μικρή επίθεση.
Οχι για εκδίκηση.... αφού αποφάσισα τελικά να μην θυμώσω...ακόμη!
Απλά , μια μικρή, διερευνητική προβοκάτσια.
" Λεξοτανίλ ? είσθε εθισμένος?"
Ρώτησα με ευγενικο- επαγγελματικό ύφος.
Εθισμός, εθισμένος...
Πρόκληση στο εγώ του με μια αρνητικά φορτισμένη λέξη.
Κάτι πρέπει να πεί. Είναι εθισμένος ? δεν είναι εθισμένος? θα γίνει εθισμένος? τον νοιάζει αν θα γίνει εθισμένος?
"Μίλα !", είπα από μέσα μου.
Περίμενα να "απολογηθεί" .
Πρέπει να δείχνω ένας ήρεμος και ευγενικός επιστήμων.
Δεν πρέπει να βιάζομαι. Να είμαι υπομονητικός.
Με κάποια αποθέματα αποδοχής και κατανόησης.
Οχι ατελείωτα αποθέματα. Σωστά αποθέματα. Λογικά αποθέματα. Να γίνει σαφές αυτό. Να το καταλάβει καλά. Χωρίς πολλά λόγια , φυσικά.
"Εθισμένος?" , επανέλαβε. "Οχι γιατρέ".
"Λοιπόν"?, συνέχισα εγώ, επιμένοντας για πληροφορίες.
" Γνώσεσθε την Αλήθειαν...", λέει και....απαντώ αυτόματα:
"και η Αλήθεια ελευθερώσει υμάς! "
Είναι χωρίο του Ευαγγελίου που μου αρέσει πολύ. Μια βαθειά αλήθεια που με εκφράζει. Ενας άνθρωπος που στα χείλια του τέτοια ρητά , δεν μπορεί να είναι εντελώς τενεκές...Απο την άλλη και το ρητό, έτσι όπως το είπε, ήταν ξεκάρφωτο. Η δυσαρέσκεια πάντως που αρχικά μου προκαλεσε , μειώθηκε. Ενα κύμα περιέργειας με κατέκλυσε... Να δω που το πάει...
Τελικά φαίνεται ότι ήταν εκπαιδευμένος στο ξεγλίστρημα...
"Ωραίο το ρητό , αλλά τι σχέση έχει με εσάς?, τον ρωτάω.
"Η αλήθεια δεν με ελευθέρωσε , γιατρέ. Με καταρράκωσε."
Σταμάτησε να μιλάει.
Οχι μόνο ξέφυγε απο την ερώτηση -πρόκληση του "εθισμένου" που του απηύθυνα, αλλά κατάφερνε να καθοδηγεί τον διάλογο όπως ήθελε αυτός... να μου δημιουργεί ενδιαφέρον και εκνευρισμό με μελετημένες παύσεις...
Του έβγαινε αυθόρμητα αυτό. Ηταν εκπαιδευμένος στις αντιπαραθέσεις. Το βλέπουμε αυτό σε ανθρώπους που ασκούν επαγγέλματα που απαιτούν αυξημένες ικανότητες πειθούς και διαπραγμάτευσης. Πολιτικούς, πωλητές, ηθοποιούς, παπάδες.
Όμως τι νόημα είχαν όλα αυτα να τα κάνεις σε ένα γιατρό που ζητάς την βοήθεια του? μήπως ήταν διερευνητική η στάση του για να δει πως θα αντιδράσω?
"Είχα την εντύπωση ότι το κύριο ενδιαφέρον σας ήταν τα Λεξοτανίλ", ανανέωσα την επίθεση εγώ.
"Ήταν η πρώτη λέξη που μου είπατε".
Εκανα παύση και τον κοίταξα.
"Μου φάνηκε ότι ανησυχείτε μήπως ξεμείνετε απο ηρεμιστικά", συνέχισα με ύπουλα ήπιο τρόπο, καταλήγοντας επίτηδες στο αυθαίρετο και προκλητικό συμπέρασμα ότι, είναι πράγματι, εθισμένος.
"Δεν είμαι εθισμένος γιατρέ" είπε ο Θάνος. "Αλλά μπορεί να γίνω. Παίρνω καθημερινά εδώ και δύο μήνες".
Σταμάτησε πάλι να μιλάει.
Τον κοίταξα στα μάτια για να του κάνω εντύπωση.
"Λεξοτανίλ κατά παραγγελίαν , δεν γράφω. Πέστε μου τι πρόβλημα έχετε και θα σας δώσω όποια αγωγή κρίνω εγώ" , είπα ερεθισμένος με την κωλυσιεργία του.
Μου εξήγησε. Είχε άγχος και κατάθλιψη.
-Υπάρχει κάποιο πρόβλημα στην δουλειά σας? στην οικογένειά σας?
- Οχι γιατρέ. Εχω καλή δουλειά... (Παύση)... όλοι με εκτιμούν...(παύση)... Η γυναίκα μου είναι πολύ καλή. (Παύση) Ναι, την αγαπώ . (Παύση)..Και με αγαπάει και αυτή ....( Παύση)..Ξέρετε, έχουμε ενα υπέροχο κοριτσάκι.... (Παύση)...
- Λοιπόν? τι δεν παει καλά? συνέχισα .
Αρχισε πάλι να με εκνευρίζει αρκετά το παρελκυστικό στυλ του. Να αργεί. Να απαντά αόριστα και με παύσεις.
"Λοιπόν?" , ρώτησα πάλι ανυπόμονα και ψευτοευγενικά.
"Εχω Χαντινγκτον", μου λέει. "Εκανα γενετικό έλεγχο".
Χριστέ και Παναγία και όλοι οι Αγιοι!
Ενιωσα μια δυνατή γροθιά στην μούρη.
Οχι ! Στο στομάχι! Ναι, στο στομάχι , ήταν ! Πόνος και σφίξιμο! Και ντροπή. Αρκετή ντροπή.
"Χάντινγκτον"!!??
"Δυστυχώς, ναι".
"Καλά , τώρα το μάθατε? ο πατέρας σας? ηταν καλά? πως πέθανε?"
Πέθανε νέος, απο ατύχημα γιατρέ. Δεν προλαβε να εκδηλώσει την αρρώστια του και έτσι μέχρι πρότινος είχαμε όλοι άγνοια. Τώρα ´ομως εκδήλωσε ο αδελφός μου... Και έκανα και εγώ γενετικό έλεγχο και είμαι θετικός... Περιμένω μήνα τον μήνα να εκδηλώσω τις τις χορειακές κινήσεις... Τον ακούσιο τρομερό χορό προς την τρέλλα και τον θάνατο...".
Είναι κάποιες ώρες που εύχομαι να είχα ένα άλλο επάγγελμα...να ήμουν κάτι ουδέτερο, προστατευμένο... ...βιβλιοπώλης...μάγειρας...υπάλληλος σε πρωτόκολλο...
Κράτησα την ψυχραιμία μου και το επαγγελματικό ύφος...δεν ήθελα και δεν έπρεπε να αυξήσω την ένταση και την δραματικότητα της στιγμής...της δημόσιας ομολογίας ενός μελλοθανάτου...
"Καταλαβαίνω, ζείτε πολυ δύσκολες ώρες", κατάφερα να πω με φαινομενική ηρεμία. "πέστε μου τι μπορώ να κάνω για σας πέρα απο τα Lexotanil".
"Μου αρκούν τα Λεξοτανίλ, γιατρέ", ειπε αυτός επίσης ήρεμος. Αλλά, μια που φαίνεται ότι έχουμε σε κοινή εκτίμηση το Ευαγγέλιο και τα εκλεκτά χωρία του, για πέστε μου, τελικά, ο Θεός "τα πάντα εν σοφία εποίησε?"
Με κοίταξε σιωπηλός. Τελικά είπε:
"Είμαι και εγώ, με την κληρονομημένη τρομερή μου μοίρα, μέρος της Θείας Οικονομίας?"
Στην αρχή θεώρησα καλύτερο να μην απαντήσω. Ισως καλύτερα η σιωπή απο καμμιά ανόητη ψευτοπαρηγοριά.
Τελικά δεν άντεξα και τα είπα όπως μου ήρθαν:
"Ηταν κάτω, μέσα στο υγρό έδαφος σε έναν αγρό, ένα σωρό σκουλήκια. Ηταν τυφλά, ένιωθαν μόνο το χώμα γύρο τους με την ωραία υγρασία και τριβόντουσαν ευχαριστημένα πάνω του, ανοίγοντας μικρές τρύπες για να παίρνουν αέρα οι ρίζες των φυτών. Δεν είχαν φυσικά ιδέα τι ήταν πάνω απο το χώμα... Υπήρχαν χωράφια, καλλιέργειες, ενας αγροτικός συνεταιρισμός, μια μονάδα παραγωγής οικολογικων προιόντων...η βίλλα ενός αγροτοσυνδικαλιστή που πρόκοψε και έγινε υφυπουργός....Ολα αυτά τα θαυμαστά πράγματα και γεγονότα τα αγνοούσαν τα σκουληκάκια...Εκει λοιπόν που κάθονταν ευχαριστημένα στον σκοτεινό μικρόκοσμό τους, περνάει ένα αλέτρι και κόβει ένα σκουλήκι στα δύο...
Φωνές αυτό και ...κατάρες στον Θεό των σκουληκιών... Έτυχε να είναι εκεί κοντά και ένα σκουλήκι -γιατρός... Φυσικά η κατάσταση της υγείας του τραυματισμένου σκουληκιού ήταν δραματική και προθανάτια..."
Με κοίταξε σκεφτικός.
Σηκώθηκε να φύγει. Με κοίταξε και πάλι σοβαρός και μου λέει:
"Είσαστε ένα κυνικό σκουλήκι , γιατρέ. Δεν το λέω προσβλητικά. Σκουλήκια είμαστε."
Σταμάτησε και με κοιταξε σιωπηλός. Ευτυχώς δεν είχε θυμώσει μαζί μου. Σηκώθηκε να φύγει. Λίγο πριν βγεί απο την πόρτα γυρνάει και μου λέει:
"Εχετε δίκιο. Ο Θεός είναι απλά ένας αγρότης . Τίποτε άλλο.
Ενας Μεγάλος Καλλιεργητής.
Δεν λογαριάζει παρά μόνο την σοδειά"
Σοδειά.
Αλήθεια, πως να το γράψω? "σοδειά" ή "Σοδειά"?