Το σχολείο είναι ένας χώρος μάθησης ή είναι ένας χώρος προσωπικής έκφρασης;
Για παράδειγμα, στο σχολείο πάω μόνο για να μάθω γράμματα ή και για να εκφραστώ προσωπικά για τα πάθη μου, τις υπαρξιακές ανησυχίες μου, την επαναστατική μου διάθεση και την διαμαρτυρία μου στα κακώς κείμενα της κοινωνίας;
Νομίζω ότι ισχύουν και τα δύο:
στο σχολείο πάω και για να μάθω γράμματα… αλλά, πάω και γιά να εκφράσω την αλληλεγγύη μου στους αγωνιστές του πολυτεχνείου.
Γι’ αυτό βγάζουμε και λόγους και καταθέτουμε στεφάνια στην 17 Νοεμβρίου.
Γι αυτο αποδεχόμαστε το πανεπιστήμιο να καταλαμβάνεται από ομάδες κοινωνικής διαμαρτυρίας κάθε 17 Νοέμβρη οι οποίες καταγγέλλουν τον καπιταλισμό, την εξουσία γενικά, και κάθε μορφής καταπιεστική δομή.
Δείχνουμε μια ανοχή για όλα αυτά…
….Και μάλιστα τόση πολλή ανοχή ώστε, όταν οι διάφοροι μπαχαλάκηδες τα κάνουνε λαμπόγυαλο, εμείς χαμογελάμε ενοχικά και πληρώνουμε το λογαριασμό ως φορολογούμενοι.
Και λέω «ενοχικά» διότι, κατά βάθος ζηλεύουμε τους μπαχαλάκηδες:
θα θέλαμε να είμαστε κι εμείς μπαχαλάκηδες για να τα κάνουμε μπάχαλο.
…προφανώς για να ευχαριστηθούμε, νιώθοντας επαναστάτες, νέοι και ωραίοι.
Άρα… γιατί να μη δικαιολογήσουμε και τον μαθητή της πρώτης γυμνασίου που, αν και μόνο 13 ετών, αποφάσισε να πάει με φούστα στο μουσικό σχολείο στο Ίλιον;
Δεν έχει δικαίωμα προσωπικής έκφρασης ως δεκατριάχρονος ομοφυλόφιλος/διαφυλετικός/ τρανς?
Έτσι τον χαρακτήρισαν διάφορα έντυπα, μέσα μαζικής δικτύωσης, αλλά εμμέσως και ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων και ο σύλλογος των καθηγητών του σχολείου:
το διαφορετικό παιδί πρέπει να εκφραστεί.
Φορώντας φούστα.
Αν θα συνοδεύσει την φούστα και από ζαρτιέρες και ψηλοτάκουνα , δεν το διευκρίνησαν.
Σίγουρα είναι κι αυτό θέμα προσωπικής επιλογής.
Πάντως ένας καθηγητής οπισθοδρομικός, το πρόσβαλλε το παιδί και το χαρακτήρισε «ντροπή της κοινωνίας».
Σαν αντίδραση οι συμμαθητές του, κατήγγειλαν το γεγονός κάνοντας ένα καλλιτεχνικό happening:
την άλλη μέρα όλα τα αγόρια φόρεσαν φούστα και τα κορίτσια φόρεσαν γραβάτα.
Άρα το μουσικό σχολείο Ιλίου έγινε πρωτοπορία διεθνώς ως χώρος καλλιτεχνικής έκφρασης αλλά και συμπαράστασης στους διαφυλετικούς δεκατριάχρονους.
Εγώ είμαι υπέρ της προσωπικής έκφρασης σε κάθε επίπεδο:
πχ. οι τρανστζέντερς ιατροί να πηγαίνουν με ζαρτιέρες και ψηλοτάκουνα στα νοσοκομεία.
Μόνο έτσι θα δώσουμε το μήνυμα στην κοινωνία ότι σεβόμαστε την ατομικότητα και την προσωπική έκφραση.
Κάθε σχολείο, νοσοκομείο, δημόσια υπηρεσία θα πρέπει να λειτουργεί σαν αναρχικό- ελευθεριακό στέκι, να πούμε.
Χωρίς κανόνες….μόνο με αυθόρμητη προσωπική έκφραση.
Με τα λεφτά των φορολογουμένων φυσικά.
Το μόνο πρόβλημα που διακρίνω με τους τρανστζέντερ ιατρούς στο νοσοκομείο είναι ότι τα ψηλοτάκουνα δε βοηθάνε να ανέβεις εκατοντάδες φορές τις σκάλες καθε μέρα ούτε και να περπατάς γρήγορα στους διαδρόμους.
Υπάρχει κίνδυνος διαστρέμματος.
…αλλά, θα βρεθεί λύση…είμαι βέβαιος.
Το ίδιο και τα παιδιά στο σχολείο:
ίσως να δυσκολευτούν λιγάκι στην μάθησιακή διαδικασία.
Αλλά, και αν δε μάθουν γράμματα -ούτε και μουσική - στο μουσικό σχολείο του Ιλίου, το τελικό αποτέλεσμα θα είναι θετικό:
θα έχουν περάσει μια υπέροχα διασκεδαστική εφηβεία.
