Διαβάζω τη βιογραφία του Δάντη γραμμένη από τον Βοκκάκιο (τον γνωστό, του «δεκαημέρου»).
Θαυμάσια γραφή, εξαιρετική βιογραφία, οξυδερκείς παρατηρήσεις.
Ο Δάντης ήταν ένα πολύ αξιοσέβαστο πρόσωπο στην Φλωρεντία... όλοι τον τιμούσαν μέχρι που αναμείχθηκε με την πολιτική:
όταν η παράταξή του έχασε την εξουσία, του δήμευσαν την περιουσία και τον εξόρισαν.
Από τη μια στιγμή στην άλλη, ο λαός και οι ελιτ της πόλης που τον τιμούσαν, στράφηκαν μανιασμένοι εναντίον του και τον ανάγκασαν να πεθάνει στην εξορία και στη φτώχεια, διωγμένος για πάντα.
(Στην εξορία έγραψε την θεία κωμωδία).
Το συμπέρασμά του Βοκκάκιου είναι ότι ο λαουτζίκος είναι τόσο ευμετάβλητος και τόσο ελαφρόμυαλος, που δεν αναγνωρίζει ούτε τις πιο οφθαλμοφανείς ανθρώπινες αξίες.
Είναι ζηλιάρης, κακοήθης και μνησίκακος.
Και όσοι επιτυγχάνουν στην πολιτική, είναι μεγάλοι αληταράδες γιά μπορούν να τον κουμαντάρουν αυτόν τον ηλίθιο λαουτζίκο...
Μυαλό ο Βοκκάκιος... μας τα έχουν πει από παλιά οι μεγάλοι άνδρες... αλλά εμείς δεν τα ακούμε...
