Η ΚΟΤΑ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΟΤΑΝ ΝΑ ΠΕΤΑΞΕΙ

…ένα υπέροχο παραμύθι για ενήλικες που μιλάει για την ανάγκη και την ιερότητα της μητρότητας, της αγάπης, το πρόβλημα της ταυτότητας και το πρόβλημα  του ανήκειν.

Ποιός είμαι?

Πού ανήκω?

Πως θα γίνω αποδεκτός?

…θα γίνω αυτός που θέλω ή αυτός που μου επιβάλλει η φύση μου?

Έχω φυσικά όρια και ποιά είναι αυτά? …μπορώ να τα ξεπεράσω με προσπάθεια και τόλμη και που ακριβώς μπορώ να φτάσω?

Κάθε κότα έχει αδύναμες φτερούγες και βαρύ σώμα: 

κληρονομημένα κουσούρια από χιλιάδες γεννιές απο κότες που κάποτε πέταγαν…που τώρα αντί να πετάνε ελεύθερες σαν τις αγριόπαπιες που διασχίζουν Ηπείρους, προτίμησαν να σκαλίζουν την γή για χορταράκια και σκουληκάκια.

Η Κότα ήταν μιά κότα παραγωγής αυγών: κλεισμένη σε ένα στενόχωρο κοτέτσι που μόλις χωρούσε , είχε γίνει μηχανή παραγωγής αυγών που ποτέ δεν κλώσσησε…τα έπαιρνε όλα ο Αγρότης.

Δεν είχε δει ποτέ τους αγρούς και την παρακείμενη  Λίμνη.

Μέχρι που ερωτεύτηκε το ακατάλληλο άτομο: έναν αγριόπαπιο που είχε ξεμείνει απο το σμήνος του.

Ένας πλατωνικός Έρωτας με τον κύριο Διαφορετικό: 

ένας τύπος με παρδαλά χρώματα και ικανός να πετάει.

Μέχρι που βρήκε ένα αυγό ασυνόδευτο…και αποφάσισε να το κλωσσήσει.

Ερωτευμένη με λάθος ζώο και κλωσσώντας το αυγό μιάς άλλης…

…τι μπέρδεμα.

Και τι ελευθερία!

Μόνο που η Ελευθερία «θέλει Αρετην και Τόλμην»…έχει κινδύνους…

ΤΑ ΚΑΤΑΦΥΓΙΑ - ΠΑΓΙΔΕΣ

 …η δυστυχία βασικά θεωρείται ότι είναι μία ατυχία, κάτι εξωγενές που συμβαίνει άθελά σου και που δεν ευθύνεσαι για αυτό.

…ένα κεραμίδι που πέφτει πάνω στο κεφάλι σου, στο κεφάλι του ανύποπτου διαβάτη.

Μια κληρονομημένη αρρώστεια, ένα ατύχημα, μιά επιδημία.

Όμως δεν είναι τόσο απλό.

Θεωρώ ότι , πιό συχνά, η δυστυχία είναι μιά κατασκευή: 

μιά καλύβα που κατασκευάζεις  μόνος σου.

…σιγά-σιγά.

…σταδιακά την φτιάχνουμε, χωρίς να το παίρνουμε χαμπάρι.

Φτιάχνουμε την καλύβα στο δάσος για να χωθούμε μέσα και να είμαστε ασφαλείς.

Γιά να είμαστε προστατευμένοι και να χαιρόμαστε το τζάκι, ξαπλωμένοι πάνω στην φλοκάτη, πίνοντας ουισκάκι.

Συχνά ξαπλώνει στην φλοκάτη και ένα άλλο άτομο που πίνει και αυτό ουισκάκι, ζεσταίνεται, χαίρεται, κάνει σεξ μαζί μας  και νιώθει ασφαλές.

Ισως έχει και αυτό βάλει ένα χεράκι στο χτίσιμο της καλύβας.

Τα υλικά οικοδόμησης της καλύβας είναι ξύλα, πέτρες και προσδοκίες.

Οι προσδοκίες είναι σημαντικότερες απο τα ξύλα: 

τα ξύλα τα βρίσκεις στο δάσος και τις προσδοκίες τις κατασκευάζεις μέσα στο κεφάλι σου.

Γι αυτό είπα ότι η καλύβα είναι μία κατασκευή.

Το προβλημα είναι ότι η καλύβα, συχνά, γίνεται παγίδα.

Γίνεται ένα είδος φυλακής: νιώθεις ασφαλής μόνο εκεί μέσα.

Γινεσαι μαλθακός.

Χοντραίνεις τρώγοντας λουκάνικα δίπλα στο τζάκι.

…και το κυριότερο: συνηθίζεις εκεί μέσα και δεν τολμάς να πας οπουδήποτε αλλού.

Χάνεις ευκαιρίες για δεις ωραίες παραλίες, να δουλέψεις σε καλές δουλειές και να φας κάτι καλύτερο από  τα λουκάνικα.

Η γλυκειά συντροφος έχει γίνει και αυτή χοντρή και γκρινιάρα: 

σε βρίζει που την έκλεισες στην καλύβα.

«…μά, μωρή καρακαλτάκα, εσύ με παρακαλούσες να σε βάλω στην καλύβα!

…με βοήθησες να την επιπλώσω!»

Τίποτα.

Κανείς δεν αναλαμβάνει ευθύνες.

Φτιάχνουν την δυστυχία τους όσο καλύτερα μπορούν και μετά κατηγορούν το Σύμπαν.

Και επειδή το σύμπαν είναι μακριά, κατηγορούν τον σύζυγο, τον εραστή, τον συνεταίρο, τον αδελφό, τον πατέρα.

Η την σύζυγο, την ερωμένη, τον προιστάμενο και τον βουλευτή της περιφέρειας.

Κανείς δεν γλυτώνει.