...πριν τρεις μέρες πέθανε ένας συγγενής μου - εξ αγχιστείας- και παρακολούθησα την κηδεία.
Τον ήξερα από τότε που ήταν νέος, ωραίος και ξέγνοιαστος.
Οι γονείς του τον είχαν στα ώπα ώπα, καθότι μοναχοπαίδι.
Στο επίκεντρο της αγάπης και της προσοχής.
Καθόμουν μπροστά στο φέρετρο και η ζωή του παρήλαυνε μπροστά μου σε εικόνες και μνήμες μισού αιώνα.
Ο Θάνατος είναι ένα από τα λίγα γεγονότα στην χαμοζωή μας, που δεν μπορείς να παίξεις μαζί τους.
Αμετάκλητο γεγονός.
Έτσι και συμβεί, τέρμα : δεν αλλάζει με τίποτα.
Ένας το άλλαξε αλλά δεν μετράει: ήταν Θεός.
Το πρόβλημα στην σύγχρονη μαλακοκοινωνία μας , είναι ότι απωθούμε με επιτυχία την ιδέα του θανάτου.
Καταφέρνουμε να τον ξεχνάμε.
Αδιέξοδη διαδικασία.
Συμπεριφερόμαστε σαν αθάνατοι: ακόμα και οι πολύ γέροι κάνουν σχέδια , όνειρα και φαντασιώνονται γκομενιλίκια.
Ένα από τα καλά της κλινικής ιατρικής, της ιατρικής με την τσάντα και το ακουστικό, που μπαίνει στα σπίτια του κοσμάκη, είναι πως αυτόν τον κοσμάκη, τον σπουδάζεις καλά.
Τον μαθαίνεις απο την καλή και από την ανάποδη.
Σχολείο ζωής, είναι η άσκηση της ιατρικής.
Δεν είναι, βέβαια, πολύ ευχάριστο το μάθημα... αλλά, σίγουρα, βγαίνεις σοφότερος.
Ένα πρόβλημα είναι ότι και η σοφία δεν συνεπάγεται ευτυχία.
Αν είσαι σοφός , γλυτώνεις από διάφορες μαλακίες και ταλαιπωρίες που βασανίζουν τον λαουτζίκο, αλλά, η συνολική εικόνα που αποκομίζεις για την ανθρώπινη μοίρα, είναι τραγική.
Λίγοι σοφοί γελάνε.
Προφανώς κάτι λέει αυτό.
Οι περισσότεροι, απλά κάθονται και κοιτάνε τον ορίζοντα σαν χάνοι.
Λοιπόν... καταλήγω ότι η μνήμη του θανάτου , δηλαδή η συνεχής επίγνωση ότι είμαστε θνητοί, τουτέστιν απλά περαστικοί από τον αυτόν τον κόσμο, είναι κάτι που δεν πρέπει να μας διαφεύγει.
Από την σκοπιά της αιωνιότητας, το πολυτελές εξοχικό, η βυζαρού γκόμενα και ο χοντρός τραπεζικός λογαριασμός, ελάχιστα συμβάλλουν στην ανακάλυψη νοήματος του βίου.
Υποψιάζομαι ότι ο Κουφοντίνας περνάει υπαρξιακή κρίση.
Ανακάλυψε ότι ο δικός του τραπεζικός λογαριασμός - η ανατροπή του καπιταλισμού μέσω δολοφονιών- ήταν μιά τόσο αποτελεσματική προσπάθεια όσο και η δική μου προσπάθεια να γίνω αθάνατος παριστάνοντας τον γεροέφηβο με μιά μετακλιμακτηριακή απελπισμένη.