όταν έχεις στυλ
Επειδή δεν αντέχω ψυχολογικά να ασχολούμαι συνεχώς με Τέμπη, σεισμούς, καταστροφές και λοιπές - φυσικές και κοινωνικές - αθλιότητες, είπα να γράψω κάτι αστείο…
…ίσως και ανάρμοστο… ελαφρώς…
…αλλά δεν πειράζει.
Απλά, είδα την φωτογραφία στο διαδίκτυο μιά γυναικάρας πολύ «αεροδυναμικής» και «ντιζαινάτης» - που την νόμισα μοντέλα ή ηθοποιό- και, τελικά, ήταν γιατρός που διαφήμιζε το ιατρείο της.
Αυτό μου θύμισε συνειρμικά την κάτωθι ιστορία.
Όταν ήμουνα στην έκτη γυμνασίου (τρίτη λυκείου) ζούσα με ένα μόνο στόχο:
να μπω στο πανεπιστήμιο.
Λόγω συνθηκών, δεν είχα επιλογές… ούτε δυνατότητα για εξωτερικό, ούτε περιθώρια για αποτυχία.
Ήταν θέμα «όλον ή ουδέν» και γι’ αυτό τα είχα δώσει όλα.
Πήγαινα λοιπόν στο φροντιστήριο Ηράκλειτος (Μανωλκίδη) το βράδυ, εφτά με δέκα ενώ το πρωί ήμουνα σχολείο.
…στα μεσοδιαστήματά και το βράδυ, διάβαζα συνεχώς.
Για κορίτσια ούτε λόγος: δε χωρούσαν στο πρόγραμμα… αλλά και τα είχα …απαγορεύσει στον εαυτό μου γιατί θα με αποπροσανατόλιζαν από το στόχο μου.
Ένιωθα κάπως σαν κομάντο, σαν Ράμπο που έπρεπε να επιτύχει στην αποστολή του με την κατάληψη στο …φρούριο, πράγμα ανόητο βέβαια… αλλά τότε έτσι πίστευα.
Βασικά ήμουνα εξαιρετικός μαθητής και έλαμπα διά των γνώσεων μου.
Αυτό κίνησε το ενδιαφέρον στο πιο όμορφο κορίτσι της τάξης το οποίο ήτανε πραγματικά σαν νεαρό φωτομοντέλο.
Ήτανε μια μικρή τσαχπίνα και …ζωηρή.
…και ίσως αρκετά «περπατημένη» για την ηλικία της.
Ήταν από εύπορη οικογένεια των βορείων προαστείων και μάλλον έκανε παρέα με νέους κονομημένους, όπως και αυτή.
Εγώ, αν και δεν ήμουν σε αυτούς τους κύκλους, την εντυπωσίασα με τις καταπληκτικές γνώσεις μου στην φυσικοχημεία και μου ζήτησε να βγούμε.
«Να βγούμε»?
…ρώτησα μετά βδελυγμίας.
«Πού να βγούμε?»
Μου πρότεινε να πάμε στον κινηματογράφο.
…φυσικά αρνήθηκα: «εδώ δεν προλαβαίνουμε να βγάλουμε την ύλη» της είπα…. «θα τρέχουμε στους κινηματογράφους?»
Στραβομουτσούνιασε αλλά δεν είπε τίποτα…. και δε με ξαναενόχλησε.
Φυσικά, από επιδόσεις ήτανε πολύ κάτω από το μέτριο και - φυσικά - δεν μπήκε πουθενά και πήγε στο εξωτερικό, στην Ιταλία.
Εγώ την είχα κατατάξει στους ελαφρόμυαλους που χάνουν το χρόνο τους με φιλοδοξίες πάρω από το μπόι τους.
Αλλά έχει ο καιρός γυρίσματα.
Στις αρχές του δεύτερου έτους, στην ιατρική σχολή Αθήνας, η ομορφούλα έκανε την εμφάνισή της ντυμένη καταπληκτικά… πολύ αριστοκρατικά και φορώντας μία γούνα(!), κατεβαίνοντας από μία Mercedes.
«Πλάτωνα, τι κάνεις» με ρώτησε πάρα πολύ ευχαριστημένη που είμασταν πλέον συνάδελφοι: είχε κάνει μεταγραφή και σουλατσάριζε στην Ιατρική σχολή το πρωί και στα μπουζούκια το βράδυ, με τον Μερσεντάκια.
Λοιπόν… δεν ήμουνα τίποτε άλλο παρά ένας ηλίθιος σπασίκλας με ηλίθιες απόψεις για τη ζωή.
Νόμιζα το κορίτσι αποτυχημένο και τελικά έγινε μια πολύ επιτυχημένη γιατρός, διευθύντρια σε μεγάλο ιδιωτικό νοσοκομείο και πολύ λαμπερή «επιστήμων και άνθρωπος».
Άμα βλέπω λοιπόν καμιά πολύ γκομενάρα γιατρό με σούπερ design σε μορφή και στυλ, θυμάμαι την μικρή θεά που απέρριψα για να διαβάσω τα μαθήματά μου.