...θυμάμαι, πριν χρόνια, διάβαζα για την οικονομική- τραπεζική κρίση του 2008...που ελάχιστοι είχαν προβλέψει.
Κάποιοι , ελάχιστοι μόνο.
Μεταξύ τους, ενας τύπος, σχεδόν αντικοινωνικός, μονόχνωτος, που δεν είχε σε ποιόν να τα πεί αφού, σε όσους κάτι είπε από τις προβλέψεις του, τον αποπήραν για παλαβό...
Είχε μόνο ένα φίλο: ένα ΑΓΝΩΣΤΟ, ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ φίλο.
Σε αυτόν τα έλεγε όλα.
Ένιωθε απελευθερωμένος, με αυτόν.
Και ο άλλος, προφανώς, ένιωθε το ίδιο.
Πιθανότατα και αυτός, μισοπροβληματικός.
Τελικά, ο τύπος δικαιώθηκε ως οικονομικός αναλυτής και έπαιξε πάνω στην κατάρρευση των τραπεζικών μετοχών με αποτέλεσμα να βγάλει δισεκατομμύρια γι αυτόν και τους πελάτες του.
Διαβάζοντας όλα αυτά τότε, μου είχε κάνει εντύπωση πως διαμορφώνονται πλέον οι προσωπικές σχέσεις μέσα από το διαδίκτυο: είναι δυνατόν να βρίσκεις ανθρώπους αγνώστους και, να τους νιώθεις τόσο κοντά σου, που να μοιράζεσαι μαζί τους τις πιό βαθειές και αυθεντικές σκέψεις, πόνους και ελπίδες σου?.
Καταπληκτικό.
Η Κοινωνία αλλάζει ραγδαία.... και δεν θεωρώ πως είναι πάντα προς την κακή κατεύθυνση:
...η τόσο απρόσωπη αλλά τόσο προσωπική, διαδικτυακή σχέση ανάμεσα σε ανθρώπους, τόσο διαφορετικούς, σε τόσο πολύ μακρινούς τόπους και με τόσο διαφορετικές ζωές, αποτελεί νέο δεδομένο την κοινωνική οργάνωση.
Δίνουν ευκαιρίες τα κοινωνικά δίκτυα...
…σε τόσους πολλούς ανθρώπους:
να μπορούν να εκφραστούν, να μοιραστούν ιδέες, σκέψεις και συναισθήματα και να μπορούν να νιώθουν τόσο κοντά.
Το να γράφω τον πόνο μου για την παλληκαριά και την κακομοιριά των γιατρών και να το μοιράζομαι με εκατοντάδες άλλους, είναι καταπληκτικό.
Το να παρακολουθώ ένα Ινδό φιλότεχνο και να βλέπω ό,τι τον συγκινεί αισθητικά, μου φαίνεται καταπληκτικό.
Καταπληκτικά, καινούργια πράγματα.
Αλλά θέλουν προσοχή…