Ήξερα μία πολύ αξιόλογη κυρία η οποία είχε επίσης ένα πολύ αξιόλογο σύζυγο.
Η αξιόλογη κυρία τελικά βρήκε ένα επίσης αξιόλογο εραστή και εγκατέλειψε τον αξιόλογο σύζυγο.
Εγώ, ως τρίτος παρατηρητής, υπέθεσα ότι ο αξιόλογος εραστής θα ήταν ακόμη πιο αξιόλογος από τον αξιόλογο σύζυγο για να επιδράσει τόσο …επιδραστικά σε μιά αξιολογη κυρία και σύζυγο.
Έκανα λάθος: ο εραστής ήταν μάλλον τενεκές, επιφανειακός και ελαφρόμυαλος.
Το γεγονός αυτό μου δημιούργησε κάποια σύγχιση διότι δεν μπορούσα να εξηγήσω την επιλογή της αξιολόγης κυρίας.
Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η αξιόλογη κυρία δεν ήταν και τόσο αξιόλογη διότι αν ήταν δεν θα έκανε τέτοια βλακεία να βρει ένα τενεκέ εραστή.
Από δω και στο εξής λοιπόν, εάν θέλω να κρίνω την προσωπικότητα κάποιας κυρίας, δεν θα βλέπω τον σύζυγο της αλλά τον εραστή της.
Ο εραστής είναι το κριτήριο.