Ένα μεγάλο μέρος της ταλαιπωρίας που περνάνε οι άνθρωποι δεν οφείλεται σε δυσμενείς περιβαλλοντικές συνθήκες αλλά στις εμμονές που έχουν μέσα στο κεφάλι τους.
Αν πχ είσαι χριστιανός πρέπει οπωσδήποτε να αποδεχτείς την θεότητα και την ανάσταση του Ιησού αλλιώς δεν μετράει τίποτε από την διδασκαλία του .
Αν είσαι μαρξιστής πρέπει να αποδεχτείς την μαρξιστική θεωρία για την ερμηνεία της οικονομίας και της ιστορίας.
Αν είσαι Φρουδικός ψυχολόγος πρέπει να αποδεχτείς τις σχετικές φρουδικές ερμηνείες των ψυχολογικών φαινομένων .
Το πρόβλημα είναι πως όταν νιώθεις οπαδός μιας θεωρίας ή θρησκείας, νιώθεις υποχρεωμένος ψυχολογικά να ερμηνεύεις τα πάντα με βάση τη θεωρία σου αλλιώς πέφτει η αυτοεκτίμηση σου:
δεν γίνεται να πιστεύεις σε κάτι που δεν είναι αποτελεσματικό κλειδί και δεν ξεκλειδώνει όλες τις κλειδαριές.
Άρα κι εσύ δεν αξίζεις τίποτα αφού πιστεύεις σε κάτι που είναι μισερό.
Άρα, πρέπει να υπερασπιστείς το ιδεολογικό μαγαζί σου με νύχια και με δόντια και, αν η πραγματικότητα δε συμφωνεί με τη θεωρία, αντί να αλλάξεις θεωρία… θα αλλάξεις την πραγματικότητα.
Θα την δεις με παραμορφωτικά γυαλιά.
Έτσι δημιουργούνται οι θυμωμένοι οπαδοί που κραυγάζουν πολύ, σκέφτονται λίγο και επιλύουν ελάχιστα.
Αν δε είσαι και περασμένης ηλικίας , στο ιδεολογικό άγχος προστίθεται και το υπαρξιακό:
είναι φοβερό να είσαι γέρος και να αποδειχτεί ότι μιά ζωή πίστευες μαλακίες.