30 Σεπ 2024

καταπίεση και κόμπλεξ

 Γιατί οι νεοέλληνες  γελάνε ηλιθίως μετά από πόση   λίγων κυβικών  αλκοόλ?

Γιατί  οι νεοέλληνες  είναι οπαδοί του  γλεντζέ του ημίφωτος, Διονύσου κσι όχι του ορθολογιστή, νηφάλιου φωτοδότη , Απόλλωνα? 
….είναι απλό: 
οι χοντρονεοέλληνες είναι κάτι  ανασφαλή όντα με μισερή ιστορική μνήμη που χάνεται κάπου στα βάθη της τουρκοκρατίας και της ρωμαιοκρατίας.
Μιά ζωή είχαν αφεντικά , μιά ζωή είχαν προστάτες, μια ζωή είχαν νταβατζήδες: 
ξένοι καριόληδες βίαζαν την πολιτιστική του ταυτότητα , την τσέπη και την αυτοσυνειδησία του.
 Κάπου,  αχνά, θυμάται τον παρελθόν του:  
πάντα προσπαθούσε να επιβιώσει… 
…,να  τα έχει καλά με την  εξουσία.
Την εξουσία των άλλων.., 
…μέχρι που έγινε αυτός ο ίδιος  αυτή η εξουσία… 
…τότε που απέκτησε μια παροδική ψευδαίσθηση απελευθέρωσης, το 1821. 
Όταν  ξεφεύγει από αυτή τη δουλεία αιώνων , το βιώνει ως διάλειμμα ελευθερίας…
…αλλά, βαθειά μέσα του , ξέρει πως είναι παροδικό και ψευδαίσθηση: 
τρείς χιλιάδες χρόνια παίζει αυτό το παιχνίδι.
Ίσως λιγότερο…οκ.
….να πούμε σαν ορόσημο, το 146 πΧ που άρχισε, επίσημα, η Ρωμαιοκρατία?
…αν και στην κλασσική εποχή ακόμη, σχεδόν όλη η Ιωνία ήταν υπό Περσική κατοχή…και όλη η λοιπή Ελλάδα υπο Περσική απειλή.

Στο Βυζάντιο πάντως από τον τέταρτο αιώνα και μετά - μετά τον Ιουλιανό τον παραβάτη -  οι έλληνες ήταν υπό διωγμό… και το να χαρακτηριζόσουν  έλληνας ήταν υβριστκό διότι σε θεωρούσαν  οπαδό του Δωδεκάθεου.
….γι’ αυτό οι ελληνόφωνοι χριστιανοί αυτοπροσδιορίζονταν ως «Ρωμαίοι».
….και οι οποίοι αργότερα έγιναν «Ρωμιοί»…

…και αν θέλει ο Έλληνας , θέλει απελπισμένα να διακριθεί, στο εξωτερικό πιο συχνά,  στην ουσία είναι μιά άπελπις προσπάθεια ενίσχυσης της αυτοεκτίμησης: 
κάπου βαθειά μέσα μας πιστεύουμε ότι, κάποτε,  είμασταν πρώτοι… 
…πριν μας βιάσουν. 
…φαίνεται πως έχουμε κάποια καταχωνιασμένη ιστορική μνήμη μεγαλείου που μας βοηθάει υποσυνείδητα.

Μετά,  πρέπει να το αποδείξουμε στον εαυτό μας ότι αξίζουμε.

Βλέπω τους νέο-Έλληνες να χασκογελούν ηλίθια  στις ταβέρνες πλάι μου και καταλαβαίνω πως ούτε και οι ίδιοι πιστεύουν  πως είναι ευτυχισμένοι: 
απλά παίζουν ένα ρόλο ευτυχισμένου και  ελεύθερου.
Βαθειά μεσα τους ξέρουν ότι είναι σκλάβοι  και κάνουν  ένα διάλειμμα.

Μαζί τους και εγώ.

τελευταία - και φαρμακερή- ελπίδα

…ένα συγκινητικό ποίημα του γερο-Μπουκόφσκι που είχε μείνει μόνος και ήλπιζε , ακόμα, να βρει μιά γυναίκα (να ακούσει γυναικεία βήματα). Τελ...