..άλλο ένα σύμπτωμα που με βασανίζει τελευταία είναι η δυσανεξία μου στον «Διάλογο».
…βέβαια, γενικά, ο «Διάλογος» θεωρείται καλό, πολιτισμένο και δημοκρατικό πράγμα….αλλά δεν είναι πάντα έτσι.
…συνήθως είναι μιά ασυνάρτητη, ακατάστατη -και συχνά παράλογη - συζήτηση, χωρίς καλή προθεση εξαγωγής συμπεράσματος.
Απλά όλοι προσπαθούν να υπερισχύσουν και κατατροπώσουν τον άλλο.
«τον αντίπαλο».
Καταντάει χάσιμο χρόνου και ενέργειας.
Γενικά, καταφέρνω να ξεφεύγω:
κάνω ασαφείς καταφατικές κινήσεις της κεφαλής.
Δηλαδή κουνάω ασαφώς το κεφάλι μου, σε μια ήπια κατάφαση, παίρνοντας ταυτόχρονα μια έκφραση ότι σκέφτομαι το θέμα:
ότι τάχα προβληματίζομαι και το επεξεργάζομαι.
Αυτό δίνει λίγο θάρρος από την μιά αλλά από την άλλη μετριάζει την ένταση γιατί ο άλλος πιστεύει ότι σχεδόν με έπεισε.
Το μεγάλο λάθος που έκανα παλιά ήταν ότι προσπαθούσα να πω αντεπιχείρημα: είναι μιά χρονοβόρα και στείρα διαδικασία αφού γενικά, κανείς δεν θέλει να πεισθεί.
Όλοι θέλουν να πείσουν.
Το καλύτερω είναι να συμφωνείς.
Εγώ δεν έχω αντίρρηση για την επίπεδη Γή , ούτε για τα δικαιώματα των ψύλλων να τσιμπάνε.. και των γρύλλων να τραγουδάνε.
Είμαι «δημοκρατικό άτομο με ευαισθησίες» και «αφήνω όλα τα λουλούδια να ανθίσουν»…
