…στο Δημοτικό ήμουν πολύ μικρός για να αξιολογήσω τους δασκάλους: βασικά ,για τέσσερα χρόνια , είχα έναν που είχε ενδιαφέρον να διδάξει… αλλά ήταν ανασφαλής και κομπλεξικός.…Πρόσβαλε, έδερνε κλπ, οκ…ήταν και η εποχή τέτοια που τα σήκωνε αυτά.
Πάντως, δεν θεωρώ τυχαίο το γεγονός ότι ο γιος του έγινε ψυχίατρος.
🙂
Στο γυμνάσιο και στο λύκειο που καταλάβαινα περισσότερο, οι καθηγητές μου φάνηκαν εντελώς άχρωμοι, άοσμοι και κακομοίρηδες εκτός από δύο:
ο ένας ήταν πολύ κακός και κομπλεξικός και η άλλη ήταν μιά καταπληκτική γυναίκα με ενθουσιασμό , ανθρώπινη και πολύ αγαπητή στα παιδιά…
Όλοι την λατρεύαμε.
Όλοι οι υπόλοιποι καθηγητές, ήταν κακόμοιρα ανθρωπάκια χωρίς ιδιαίτερη αυτοεκτίμηση και χωρίς αίσθηση αποστολής:
δεν αγαπούσαν ιδιαίτερα τα παιδιά αλλά δεν τα μισούσαν κιόλας…
Απλά προσπαθούσαν να κάνουν τη δουλίτσα τους και να φύγουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.
Το περιβάλλον ήταν στενόκαρδο, περιοριστικό και δεν τους άφηνε ιδιαίτερες πρωτοβουλίες.
Όταν ερχόταν ο επιθεωρητής, έτρεμε το φυλλοκάρδι τους.
Στο πανεπιστήμιο έμεινα κατάπληκτος από το μέγεθος της αδιαφορίας με την οποία μας αντιμετώπισαν…και το ίδρυμα καθεαυτό και οι διδάσκοντες: με τους καθηγητές είχαμε ελάχιστη σχέση γιατί ήτανε μικροί θεοί οι οποίοι κάνανε ελάχιστες ώρες μάθημα και τις υπόλοιπες ώρες διδασκαλίας διαλέξεων και εργαστηρίων τις αναλάμβαναν οι βοηθοί και παραβοηθοί , οι οποίοι ήταν πολύ καταπιεσμένοι ή γλυφτρόνια του κερατά ή φιλόδοξοι αυλικοί.
Περίμενα ότι θα εκτιμούσαν το γεγονός ότι ήμασταν όλοι νέοι εξαιρετικών επιδόσεων στο γυμνάσιο και το λύκειο και είχαμε περάσει από πάρα πολύ δύσκολες εξετάσεις οι οποίες τουλάχιστον αποδείκνυαν την μεγάλη επιμέλεια μας.
Δεν ξέρω… ίσως ήταν δικό μου λάθος να περιμένω πολλά… πάντως λίγοι έχουν μείνει στη μνήμη μου σαν άνθρωποι που ασχολήθηκαν μαζί μας.
Νομίζω ότι στην Ελλάδα τα πανεπιστήμια, αν έχουν κάποιες επιτυχίες, αυτό οφείλεται κυρίως σε ατομικές προσπάθειες και στην ικανότητα ορισμένων ανθρώπων με ταλέντο… και ελάχιστα στους θεσμούς, οι οποίοι είναι μάλλον προβληματικοί και σάπιοι.
Έχω την εντύπωση ότι και οι ίδιοι οι πανεπιστημιακοί, ακόμα και οι πιο ταλαντούχοι, μπλέκουν σε ένα δαιδαλώδη και παρακμιακό μηχανισμό ο οποίος είναι καπελωμένος από πολιτικά, οικονομικά και συντεχνιακά συμφέροντα και που δεν αφήνει τους ανθρώπους να ξεδιπλώσουν τις ικανότητές τους και να πάρουν δημιουργικές πρωτοβουλίες.
Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί διακεκριμένοι πανεπιστημιακοί στο εξωτερικό, ελληνικής καταγωγής, στην προοπτική να έρθουν στην Ελλάδα οι περισσότεροι αρνούνται…ή έρχονται και φεύγουν τρέχοντας.
Εν Κατακλείδι, αν μου έλεγαν να πω ένα λόγο που ευθύνεται για όλη αυτή την κατάσταση, θα έλεγα ότι η παιδεία στην Ελλάδα είναι κακομοιριασμένη γιατί όσοι ασκούν πολιτική εξουσία, προσπαθούν να έχουν υπερέλεγχο των πάντων:
δεν εμπιστεύονται ανθρώπους, δεν δίνουν πρωτοβουλίες, δεν αφήνουν τους αρμόδιους να κάνουν την δουλειά τους.
Είναι ανασφαλείς, παρεμβατικοί και θέλουν να ελέγχουν ακόμα και την τελευταία μετάθεση δασκάλου αλλά και την τελευταία παράγραφο στο πέμπτο κεφάλαιο ιστορίας της τρίτης δημοτικού.
Τα αυτά συμβαίνουν και στη υγεία.
Υπουργείο.
…ένα δυσλειτουργικό, αυταρχικό τέρας με τεράστιο, ημιπαράλυτο σώμα και μικρό, φτωχό αλλά πονηρό εγκέφαλο.