Παράξενο πράγμα η μνήμη.
Επιλέγει τι της αρέσει και το εγγράφει...ενώ τα πολλά, βέβαια, τα σβήνει.
...πχ εμένα έχουν μείνει στην μνήμη σκόρπιες «διδαχές» από κάποιες ταλαιπωρημένες ιατρικές φάτσες.
Θυμάμαι, ήμουνα φοιτητής ακόμα...αρχές δεκαετίας ογδόντα:
είχα ένα γεροεπιμελητή πενηντάρη - τους πενηντάρηδες τους βλέπαμε γέρους τότε- που πρέπει να ήταν καλός γιατρός, συμπαθητικούλης...και μας έλεγε και πέντε πράγματα πέραν των ασθενών :
χρόνια στα νοσοκομεία, είχε φάει σκατό με το κουτάλι.
Μιά ταλαιπωρημένη φάτσα... καραφλός, Πασόκος.
Φορούσε και ζιβάγκο μεσα από την μπλούζα, όπως ο «Πρόεδρος».
Γραβάτα, φορούσαν από υφηγητές και πάνω.
Μιά μέρα, δεν ξέρω πως, τό ´φερε η κουβέντα στο θέμα των «ιατρικών ελιτ»...δηλαδή των ξενοσπουδαγμένων γιατρών που ερχόταν με εντυπωσιακό βιογραφικό -απο νοσοκομεία του εξωτερικού- και έπιαναν καλές θέσεις, μπαίνοντας μπροστά από τους άλλους, τους «πληβείους», που σταδιακά γερνούσαν στα ελληνικά νοσοκομεία μη φτάνοντας στις ανώτερες και ανώτατες βαθμίδες.
Συχνά αυτοί οι ουρανοκατέβατοι, ήταν παιδιά ήδη καθηγητών ή γενικά κυριλέ τύποι από εύπορες , μορφωμένες οικογένειες.
Παιδιά των ελίτ που προορίζονταν για τις ελίτ.
Ο καραφλοπενηντάρης πασόκος δεν ήταν κακός γιατρός...το αντίθετο: ήταν πολύ καλός κλινικός...αλλά του έλειπε το λούστρο και το CV.
Ήταν και Πασοκ: τότε που το Πασοκ ήταν πιο αγνό και πιό ανατρεπτικό.
Μας έλεγε: « το πρόβλημα με αυτούς τους γκλαμουράτους -κάποια άλλη λέξη είχε χρησιμοποιήσει που δεν θυμάμαι αλλά με αυτό το νόημα- δεν είναι ότι έρχονται φυτευτοί αυτοί και μας το παίζουν καθηγητές και αφεντικά: είναι ότι, γενικά, είναι και καλοί...
....δυστυχώς είναι καλύτεροι απο μας τους υπόλοιπους τις πιό πολλές φορές».
Ήταν θυμωμένος αλλά αναγνώριζε και τις αξίες. Και συνέχιζε:
«Και ξέρετε γιατί είναι καλύτεροι? όχι γιατί είναι πιό έξυπνοι...
...αλλά επειδή τους δόθηκαν περισσότερες ευκαιρίες: δούλεψαν σε καλύτερο και διδακτικότερο νοσοκομειακό περιβάλλον, έκαναν έρευνα, απέκτησαν εμπειρίες και δεν αναγκάστηκαν να κάνουν λάτζα, όπως εμείς, για την επιβίωση»
«Είναι τύποι που δεν ανησύχησαν ποτέ πως θα βγάλουν το ψωμάκι τους».
Σε μιά εποχή σαν την σημερινή που όλοι κομπάζουν κάνοντας τους ειδήμονες, ο απλός, αγνός, αυθεντικός Πασόκος του ογδόντα , κέρδησε μιά θεσούλα στην μνήμη μου:
να κρίνεις δίκαια τον εαυτό σου και τους άλλους.
Ένας άλλος, ταλαιπωρημένος και αυτός - επίσης καραφλός...σύμπτωση?- ήταν ένας τύπος στο Ιπποκράτειο , σαρανταπεντάρης, «ειδικευμένος βοηθός».
Βασανισμένος οικογενειάρχης, που τα έφερνε δύσκολα βόλτα.
Μας έλεγε:
«ακούστε παιδιά...ένα μυστικό: καλή η κουλτούρα, δεν λέω...καλή η έρευνα και η επιστήμη... αλλά στην Ιατρική , υπάρχουν δύο ειδών γιατροί...οι έξυπνοι και οι βλάκες.
Έξυπνοι, είναι αυτοί που τα κονομάνε».
Δεν ήταν φραγκοφονιάς ο καημένος...πονεμένος ήταν: θυμάμαι, ότι η δήλωση του μου φάνηκε προιόν πόνου και όχι απληστίας.
Η ιδρωμένη, αγχωμένη φάτσα του, ήταν από αυτές σε πείθουν ότι αποκαλύπτουν μιά αλήθεια.
Αλλά, ήμουν πιτσιρίκι.
Τον ξέχασα αμέσως και τον ξαναθυμήθηκα στα πενήντα.
Καταραμένη μνήμη...ενεργοποιείσαι όταν δεν σε χρειάζομαι.
Ποτέ εγκαίρως.
:)