…όταν ο πατέρας μου πήγε στην Ιταλία, προπολεμικά, για να σπουδάσει Κτηνιατρική, ενδιαφέρθηκε στοιχειωδώς να δει τι διάλο χώρα είναι αυτή και τι ιστορία και λογοτεχνία έχει:
ηξερε ποιος είναι ο Δάντης και είχε αγοράσει και διαβάσει την Θεία Κωμωδία.
Ακόμη έχω το βιβλίο αυτό που το έβλεπα μικρός και απορούσα τι στο καλό έβρισκε να διαβάζει ένα τεράστιο ποίημα στα Ιταλικά.
Και ήταν ένα χωριατάκι απο την Κρήτη.
…χωριατάκι μεν, αλλά περίεργο και φιλομαθές.
Θυμάμαι επίσης που διάβαζα τα απομνημονεύματα του Νικολάου Λούρου που περιέγραφε τα φοιτητικά του χρόνια στην Γερμανία και Ελβετία: εκτός από την ιατρική είχε γνώση, ενδιαφέρον και αγάπη για την ιστορία, την Τέχνη και την λογοτεχνία των γερμανικών λαών.
Πηγαινε σε συναυλίες, εκθέσεις, λογοτεχνικές εκδηλώσεις κλπ…δεν ήταν ένα βόδι που απλά μεταφυτεύτηκε για λίγο στη ξένη γλάστρα μέχρι να πάρει ένα πτυχίο και να ασκήσει ένα επάγγελμα.
Ετσι, μου προξενούν κατάπληξη οι Έλληνες φοιτητές του εξωτερικού σε Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία κλπ που είναι ανίδεοι γιά το παρελθόν και την κουλτουρα των λαών εκεί…τους λαούς αυτούς που τους έμαθαν(?) γράμματα.
Πάνε στη Αγγλία και πίνουν φραπέ ( στο πανεπιστήμιο του Luton φτιάχνανε φραπέδες οι καφετέριες), κλαψουρίζουν που δεν έχουν καλά σουβλάκια , παίρνουν τάπερ με τα γεμιστά της μαμάς και μετράνε τις μέρες ανάποδα για την Μύκονο.
Αλλά, για να μην αδικώ τους Έλληνες φοιτητές, τα ίδια βλέπω και με τους ξένους που σπουδάζουν στην Ελλάδα.
Δεν λέω να διαβάσουν οπωσδήποτε Σεφέρη και Ελύτη… αλλά, ρε παιδί μου, τουλάχιστον να ξέρουν τα ονόματα.
Να ξέρουν τι έγινε το 1821 , το 1922 και το 1940.
Να ξέρουν τα ονόματα Κολοκοτρώνης, Καραισκάκης, Μακρυγιάνης, Βενιζέλος, Πλαστήρας, Ζαχαριάδης, Αρης Βελουχιώτης….έστω και δυό ή τρία από αυτά.
Ποταμοί αίματος χύθηκαν με αυτά τα ονόματα πρωταγωνιστές.
Δεν έχουν ιδέα.
Δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ. Ζουνε σε παράλληλο σύμπαν: ακούνε αραβικούς σταθμούς, αραβικές ειδήσεις, αραβική μουσική.
Και οι λοιποί ξένοι φοιτητές… ακόμη και οι Ελληνοαμερικάνοι συμφοιτητές μου, δεν είχαν ιδέα από Ελλάδα ούτε έμαθαν και ελληνικά της προκοπής.
Δεν αγόρασαν ποτέ βιβλίο με ένα ελληνικό μυθιστόρημα.
Εγώ, πάντως, πήγα δύο χρόνια στη Σαουδική Αραβία και αγόρασα δυό ράφια βιβλία με αραβική ιστορία, τέχνη , θρησκεία κλπ.
Και στην Κίνα, όταν είχα πάει στα νιάτα μου.
Να δώ τι διάλο γίνεται εκεί, τι πιστεύουν, τι καπνό φουμάρουν.
Γνώρισα μάλιστα στην Σαουδία ένα γαστρεντερολόγο απο την Ιορδανία που είχε σπουδάσει στην Θεσσαλονίκη.
Ειχε σχεδόν ξεχάσει εντελώς τα λίγα, προφανώς, ελληνικά που είχε μάθει…στα σχεδόν δέκα χρόνια που είχε μείνει.
Είναι γενικό φαινόμενο: οι σπουδές απλά δίνουν δίπλωμα επαγγελματικής αποκατάστασης.
Ουδείς ενδιαφέρεται γιά γνώση που ξυπνάει παρά μόνο γιά πληροφορία που θρέφει.
Γί αυτό, όταν ακούω διάφορους πολιτικάντηδες να μιλάνε για «ενσωμάτωση προσφύγων και μεταναστών στον ελληνικό κοινωνικό ιστό», απλά κατουριέμαι στα γέλια.
Και αυτοί γελάνε απο μέσα τους… αλλά, κρυφά:
τα φράγκα «ενίσχυσης και ενσωμάτωσης ευπαθών ομάδων» να πέφτουν… και όλα καλά.