«κάντε Ντού»

 ..μερικοί άνθρωποι όταν έχουν άγχος τρώνε τα νύχια τους. Κάποιοι άλλοι όταν έχουν άγχος η κατάθλιψη, αρχίζουν να τρώνε βουλιμικά.

Κάποιες κυρίες που υποψιάζονται ότι  τις κερατώνει ο άντρας τους -και η ζωή τους έχει γίνει ένα πολύ μεγάλο και μπερδεμένο κουβάρι-  το ρίχνουν στην καθαριότητα και στην τακτοποίηση. 

Είναι σαφές πως ένα καθαρό και τακτοποιημένο σπίτι δίνει μια αίσθηση σταθερότητας κσι αρμονίας σε μια καθόλου καθαρή και αρμονική σχέση. 

Είναι μικρές τελετουργίες. 

Ανακουφιστικές τελετουργίες. 

Μου κατέβηκαν όλα αυτά όταν είδα μια μεγάλη ομάδα μεσήλικων γιατρών να κρατάνε πανώ,  να σπρώχνουν και να φωνάζουν θυμωμένοι «κάντε Ντού». 

Είναι μαθημένες, ανακουφιστικές τελετουργίες από την ύστερη εφηβεία.

Την φοιτητική  μετεφηβεία. 

Είναι μαθημένες συμπεριφορές από τότε που ήταν αποτελεσματικές και πού, στην πορεία,  καταγράφηκαν στο υποσυνείδητο ως τέτοιες.

Σαν φάρμακο, σαν θεραπεία.

 Σε κάθε παρόμοια ψυχοπιεστική κατάσταση, όπως με εκείνες τότε, αναδεικνύονται αυτόματα.

Κάτι σαν ινδιάνικος χορός της βροχής,  σε περίοδο ξηρασίας.

...προχθές μιά ομάδα γιατρών που ανήκει σε κάποια αριστερή/ κομμουνιστική παράταξη συν η ΠΟΕΔΗΝ δηλαδή οι συνδικαλιστες των νοσηλευτών, που νομίζω ειναι ...δεξιοί, έκαναν «ντου», δηλαδή εισέβαλαν βίαια και διέλυσαν μιά ημερίδα του ΠΙΣ.

Του ΠΙΣ, δηλαδη των έκλεγμένων εκπροσώπων των γιατρών απ´ όλη την Ελλάδα, που θα συζητουσαν την συμμετοχη ιδιωτών στην λειτουργία των δημόσιων νοσοκομείων / ΣΔΙΤ  = σύμπραξη δημοσιου -ιδιωτικού τομέα).

Γενικά έχω επιφυλάξεις για αυτό το πράγμα , την ΣΔΙΤ, αν και ομολογώ ότι δεν έχω πολυκαταλάβει τι ακριβώς σκοπεύουν να κάνουν.

Είμαι κατά των ιδιωτικοποιήσεων, όχι απο λόγους αρχής, όπως οι κομμουνιστές, αλλά από λόγους ...ελληνικής λαμογιάς:

δεν έχω εμπιστοσύνη στα διάφορα ιδιωτικά λαμόγια που, συνεργαζόμενα αρμονικά με άλλα δημόσια λαμόγια, βρίσκουν εύκολα  νομιμοφανείς τρόπους να λυμαίνονται και να κατασπαταλούν  το δημόσιο χρήμα.

Το πρόβλημα αυτό είναι πολιτικό και, ως πολιτικό, υπεύθυνη για αυτό είναι η κυβέρνηση (πρωτίστως) και δευτερευόντως τα άλλα πολιτικά κόμματα και οι αρμόδιοι φορείς όπως οι ιατρικοι σύλλογοι κλπ.

Μεσα απο διάλογο, με έκθεση στοιχείων και επιχειρημάτων, θα  διαμορφωθούν θέσεις και θα γίνουν συζητήσεις.

Μιά διαβούλευση.

Αλλά τι είδους διαβούλευση είναι αυτή, όταν μιά μειοψηφική ομάδα κάνει «ντου» , δηλαδή πάει τραμπούκικα να διαλύσει μιά ημερίδα ? 

Το «ντου» είναι  βίαιη διάλυση συζητητών.

Το «ντου» είναι απαγόρευση διαλόγου.

Το «ντου» είναι η επιβολή της μυικής ισχύος πάνω στον λόγο.

Το «ντου», με ενόχλησε...και δεν έγινε απο εικοσάχρονους κνίτες ή αναρχοαυτόνομους  αλλά από εξηντάρηδες γιατρούς.

Γιατρούς που συμπεριφέρθηκαν βίαια εναντίων άλλων γιατρών. 

Και μάλιστα εκλεγμένων αντιπροσώπων άλλων γιατρών.

Δεν σχολίασα την ουσία του θέματος...δηλαδή την συζητούμενη μερική ιδιωτικοποίηση αλλά τον τρόπο και το στυλ του «αγώνα»: 

το «ντου».

Το «ντου» είναι κακομοίρικο.

Το «ντου» είναι αντιαισθητικό.

Γέροι η μισογέροι, καλοβολεμένοι οι περισσότεροι, ίσως και με κάμποσες «αμαρτίες» κάμποσοι - αλήθεια, ποιοί είναι οι  άγιοι  Τσε Γκεβάρα στα νοσοκομεία?- να το παίζουν Χατζιαβάτηδες-παλληκαρράδες, στους συναδέλφους τους.

Εκτός από τρε μπανάλ, είναι και αναποτελεσματικό: η ημερίδα θα μπορουσε να γίνει στο διαδίκτυο.

Τι θα έκαναν τότε? κατάληψη στην GOOGLE?

Είναι ανόητες και παρωχημένες μπαναλαρίες όλα αυτά.

Όποιος διαφωνει, συζητάει, επιχειρηματολογεί, δημοσιοποιεί τις απόψεις του, και κάνει συμμάχους στην κοινωνία.

Σίγουρα δεν το παίζει Βεληγκέκας.

Όλα αυτά τα αυτονόητα πρέπει να ειπωθούν? 

Έγραψα ένα μικρό , μισοχιουμοριστικό κείμενο, πάνω στις μαθημένες τελετουργίες αγωνιστικής διεκδίκησης: σε στενοχώρησε κάποιος? ...κυβέρνηση, εργοδοσία, Αμερικάνοι, Πανέλλήνιος Ιατρικός σύλλογος?

Πάρε τ´ άρματα.

Φτιάξε πανώ, πάρε ντουντούκα, κάνε συγκέντρωση και άρχισε να σπρώχνεις.

Αν σε τραυματίσουν , έχει κερδος: είσαι θύμα της «αντίδρασης».

Αν τους ποδοπατήσεις -πάνω στο ντου- και τους διαλύσεις, είσαι κερδισμένος: «νίκησες».

Πρωτογονισμός.

Η πλάκα είναι ότι το δημοσίευσα στην σελίδα μου «Πως σκέφτονται οι γιατροί» για να δώ αντιδράσεις.

Αν και είναι νωρίς ακόμη, θα έλεγα ότι υπάρχουν αρκετές παρερμηνείες: πολλοί δεν καταλαβαίνουν αυτά που διαβάζουν.

Μπερδεύουν τον σκοπό με τον τρόπο.

Ελλάς: η χώρα που εφευρέθηκε ο διάλογος και που κατέληξε στην χώρα με τις ατέλειωτες ερμηνείες και παρερμηνείες.

η σιωπή

 ...κάποτε, διαβάζοντας  τις «πνευματικές ασκήσεις» του ιδρυτού του μοναχικού τάγματος των Ιησουητών,  Ιγνάτιου Λογιόλα, μου έκανε μεγαλη εντύπωση ότι, στην πολύχρονη  άσκηση οικοδόμησης πνευματικής προσωπικότητας των μοναχών, περιλαμβανόταν και ένα έτος σιωπής(!).

Μετά ανακάλυψα  ότι ασκήσεις σιωπής περιλαμβάνονται και σε άλλες Θρησκείες, μη Χριστιανικές ανατολικές,  αλλά και στην Ορθοδοξία.

Στην ορθόδοξη πνευματικότητα χρησιμοποιούνται εξαιρετικά ενδιαφέροντες όροι για την σιωπή:

«πολύφθογγη σιωπή», «εύλαλη σιωπή», «εκκωφαντική σιωπή».

…προφανώς, οι όροι αυτοί,  εννοούν πως κάποιος που συνειδητά  σιωπά,  δεν είναι κανένας δειλός που φοβάται να μιλήσει ή κανένας μαλάκας που δεν έχει τί να πεί: 

είναι ο άνθρωπος με εσωτερική συγκρότηση, πνευματική πειθαρχία , λιτότητα και δύναμη.

Δύναμη  να επιλέγει λίγα  ή καθόλου λόγια.

Αλλά αυτα τα λίγα ή καθόλου λόγια, η σιωπή, είναι τα πιό δυνατά λόγια: 

«εκκωφαντικά».

Ξεκουφαίνουν.

«Εύλαλα»: 

λένε πολλά και με νόημα.

«Πολύφθογγα»: 

παράγουν πολλούς ήχους και φθόγγους.. σαν υπέροχα τραγούδια.

Αυτά ήθελα να πώ σε ένα φίλο που τσακώνεται με την γυναίκα του και είναι γεμάτος θυμό.

Ίσως δικαιολογημένο, δεν λέω.

Πιθανότατα.

Αλλά συχνά, είναι καλύτερα   τα λίγα λόγια. 

Τα ελάχιστα. 

Ακόμη και η απόλυτη σιωπή.

Όχι η θυμωμένη σιωπή:

… η ήρεμη σιωπή, η κυριλάτη σιωπή, η σιωπή η γεμάτη νόημα.

Η σιωπή του λιτού, αξιοπρεπούς μηνύματος.

Το τάιμινγκ είναι τό παν.

«Καιρός του λαλείν  και καιρός του σιγάν».

Η «εύλαλη» σιωπή είναι  η πιό ευφραδής ομιλία.

Και η πιό κυριλέ.

…κανένα λιοντάρι δεν θα γίνει μέλος ΜΚΟ

 Όποιος κάνει  τον έξυπνο, νομοτελειακά θα γίνει ρεζίλι, κάποτε. 

Όποιος νομίζει ότι τα ξέρει όλα, νομοτελειακά θα αποδειχθεί ότι στην ουσία δεν ξέρει τι του γίνεται. 

Όποιος χαίρεται «κατατροπώνοντας» τον άλλο, νομοτελειακά θα διαπιστώσει κάποτε ότι η νίκη του ήταν κούφια.

Η μετριοπάθειά είναι η αρχή της Σοφίας. 

Κάποτε τσακωνόμουν με ένα φίλο, μακαρίτη τώρα, για τον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό: ανούσια συζήτηση που έχει γίνει εκατομμύρια φορές ανάμεσα σε ανθρώπους που είναι πεισματικά οχυρωμένοι πίσω από τις απόψεις τους και νομίζουν πως κατέχουν την απόλυτη αλήθεια.

Ο Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες είναι Κουβανός συγγραφέας γεννημένος το 1950, άνθρωπος δηλαδή που κυρίως έζησε μετά την επικράτηση του Κάστρο στην Κούβα και που, διαλέγοντας έναν μάλλον περιθωριακό και αλήτικο βίο, απομυθοποίησε την κουβανική κοινωνία και τον σοσιαλιστικό παράδεισο.

Έχει χαρακτηριστεί ως  ο Κουβανός Μπουκόφσκι: γλώσσα αιχμηρή και συχνά χυδαία, ειλικρίνεια που σπάζει κόκκαλα, σκληρές περιγραφές της ανθρώπινης δυστυχίας, δίνουν μια σχεδόν εφιαλτική εικόνα.

Προφανώς,  οι φτωχοί στην Κούβα πείναγαν  και με τον καπιταλισμό του Μπατίστα  και συνέχισαν να πεινάνε και με το σοσιαλισμό του Κάστρο: 

μάλλον δεν υπαρχει ζύγι για να ζυγίσεις πότε πεινάγανε  περισσότερο.

Ο μακαρίτης,  είχε πάει στην Κούβα και τα βρήκε όλα ωραία ή, τελοσπάντων,  πολλά από αυτά που είδε ως τουρίστας, του άρεσαν…

… όσο για τις πόρνες και την φτώχεια, έστρεψε τα μάτια και δεν τα είδε και πάρα πολύ.

Του είχα δώσει να διαβάσει ένα βιβλίο του Γκουτιέρες και αναφισβήτητα αναγνώρισε ότι περιγράφει αλήθειες, έστω και με χυδαίο τρόπο. 

Είχα πανηγυρίσει μέσα μου μια μικρή νίκη. 

Δυστυχώς όμως οι κολασμένοι δεν υπάρχουν μόνο στην Κούβα:  υπάρχουν και στη Σαντορίνη.

Κάθε φορά που με επισκέπτεται στα ΤΕΠ  ένας καραβοτσακισμένος μάγειρας ή  σερβιτόρος στο τέλος της σεζόν, ένας κακοποιημενος σωματικά και ψυχολογικά άνθρωπος όπου δούλεψε συνεχώς - χωρίς κανένα ρεπό- επί έξι έως οκτώ μήνες 12 h την ημέρα, θυμάμαι τον μακαρίτη και την μικρή μου νίκη με τη χρήση του βιβλίου του Γκουτιέρες.

Ήταν μια ανόητη νίκη που μου προκαλεί ενοχές.

…όπως όλες οι ανόητες νίκες. 

Ο καπιταλισμός και ο σοσιαλισμός δεν πρόκειται να βελτιώσουν την ανθρώπινη φύση.

Η ανθρώπινη φύση, είναι  φύση αρπακτικού.

Κανένα λιοντάρι δεν θα γίνει μέλος ΜΚΟ.

…και αν γίνει, θα το ξεχάσει με την  πρώτη ευκαιρία.

Ένα λιοντάρι ιδεολόγος, δεν παύει να είναι λιοντάρι.

Αυτός που είπε ότι θα  βελτιώσει την λιονταρίσια φύση του  με    το πολιτικό σύστημα και όχι με ατομική προσπάθεια και αυτογνωσία, είναι προορισμένος να απογοητευτεί  σαν Κνίτης που ενηλικιώνεται.