...κάποτε, διαβάζοντας τις «πνευματικές ασκήσεις» του ιδρυτού του μοναχικού τάγματος των Ιησουητών, Ιγνάτιου Λογιόλα, μου έκανε μεγαλη εντύπωση ότι, στην πολύχρονη άσκηση οικοδόμησης πνευματικής προσωπικότητας των μοναχών, περιλαμβανόταν και ένα έτος σιωπής(!).
Μετά ανακάλυψα ότι ασκήσεις σιωπής περιλαμβάνονται και σε άλλες Θρησκείες, μη Χριστιανικές ανατολικές, αλλά και στην Ορθοδοξία.
Στην ορθόδοξη πνευματικότητα χρησιμοποιούνται εξαιρετικά ενδιαφέροντες όροι για την σιωπή:
«πολύφθογγη σιωπή», «εύλαλη σιωπή», «εκκωφαντική σιωπή».
…προφανώς, οι όροι αυτοί, εννοούν πως κάποιος που συνειδητά σιωπά, δεν είναι κανένας δειλός που φοβάται να μιλήσει ή κανένας μαλάκας που δεν έχει τί να πεί:
είναι ο άνθρωπος με εσωτερική συγκρότηση, πνευματική πειθαρχία , λιτότητα και δύναμη.
Δύναμη να επιλέγει λίγα ή καθόλου λόγια.
Αλλά αυτα τα λίγα ή καθόλου λόγια, η σιωπή, είναι τα πιό δυνατά λόγια:
«εκκωφαντικά».
Ξεκουφαίνουν.
«Εύλαλα»:
λένε πολλά και με νόημα.
«Πολύφθογγα»:
παράγουν πολλούς ήχους και φθόγγους.. σαν υπέροχα τραγούδια.
Αυτά ήθελα να πώ σε ένα φίλο που τσακώνεται με την γυναίκα του και είναι γεμάτος θυμό.
Ίσως δικαιολογημένο, δεν λέω.
Πιθανότατα.
Αλλά συχνά, είναι καλύτερα τα λίγα λόγια.
Τα ελάχιστα.
Ακόμη και η απόλυτη σιωπή.
Όχι η θυμωμένη σιωπή:
… η ήρεμη σιωπή, η κυριλάτη σιωπή, η σιωπή η γεμάτη νόημα.
Η σιωπή του λιτού, αξιοπρεπούς μηνύματος.
Το τάιμινγκ είναι τό παν.
«Καιρός του λαλείν και καιρός του σιγάν».
Η «εύλαλη» σιωπή είναι η πιό ευφραδής ομιλία.
Και η πιό κυριλέ.
