Όταν πάρω σύνταξη... και πριν αρχίσουν να με πιάνουν τα νεύρα μου λόγω αφραγκίας,αδυναμίας και κατάθλιψης, σκέφτομαι να γίνω αναρχοαυτόνομος:
είναι ο καλύτερος τρόπος για να μην πλήττω.
Και όχι μόνο δεν θα πλήττω... όχι μόνο θα σπάω πλάκα ακίνδυνα και χωρίς κανένα κόστος... αλλά σιγά-σιγά θα αποκτήσω και μία αίσθηση αποστολής:
θα νιώθω πως έχω ξεκινήσει μια αποστολή σπουδαία... ότι τάχα κάνω ένα σημαντικό κοινωνικό αγώνα και πως παλεύω να γκρεμίσω το παντοδύναμο «σύστημα».
Είναι πιθανό βέβαια μέσα μου -βαθιά μέσα μου- να ξέρω ότι όλα αυτά είναι χοντρές μαλακίες και πως απλά κοροϊδεύω τον εαυτό μου.
Επίσης όμως ξέρω πως σύντομα θα το καταχωνιάσω μέσα μου και θα το ξεχάσω, γιατί είναι γνωστό πως ο περισσότερος κόσμος αρέσκεται να κοροϊδεύει τον εαυτό του:
οι αυταπάτες έχουν σώσει πολύ κόσμο.
Έτσι και εγώ: θα έχω την βολική αυταπάτη ότι είμαι ένας κοινωνικός αγωνιστής.
Εξάλλου καθόλου δεν αποκλείω πως και οι σημερινοί μπαχαλάκηδες, βαθιά μέσα τους, ξέρουν πως είναι τενεκέδες ξεγάνωτοι και πως αυτά που κάνουν είναι ανοησίες.
Τα κάνουν όμως γιατί είναι απελευθερωτικά και ψυχοθεραπευτικά.
Όπως ακριβώς μία σύζυγος που εθελοτυφλεί και πιστεύει πως έχει τον καλύτερο σύζυγο ενώ γνωρίζει καλά πως ο άντρας της την κερατώνει.