Δεν ξέρω αν ο Θεός είναι καλός ( ο Θεός αγάπη εστί), αν είναι δίκαιος (και δίκαιος και καλός δεν ταιριάζει…ο δίκαιος τιμωρεί ενώ ο καλός συγχωρεί) η αν είναι απλά αδιάφορος.
Αν έφτιαξε τον μηχανισμό και τον παράτησε.
Αν έφτιαξε ένα ρολόι - σύμπαν , το κούρντισε, και το άφησε να γυρνανε οι δείκτες κάνοντας τικ-τακ, μέχρι να σταματήσει.
Προσωπικά πιστεύω ότι ο Θεός είναι κυκλοθυμικός:
άλλοτε είναι πολύ καλός, άλλοτε του την δίνει και είναι αυστηρός… και, άλλοτε, είναι απλά αδιάφορος και δεν δίνει δεκάρα για ό,τι κακό γίνεται στον κόσμο.
Η ελαφρώς αναιδής αλλά ειλικρινής ανωτέρω εισαγωγή μου, οφείλεται σε παρατηρήσεις:
Άλλοτε βλέπω κάτι καλά ανθρωπάκια να τους πετάει χωρίς λόγο κεραμίδια στο κεφάλι, άλλοτε βλέπω κάτι λαμόγια να περνάνε ζάχαρη χωρίς να πληρώνουν για τις αμαρτίες τους και, άλλοτε, να γίνονται δράματα στον κόσμο, φοβερά, και να μην παρεμβαίνει καθόλου.
Για να μην Τον αδικώ όμως κιόλας, νομίζω ότι ο Θεός έχει μια ιδιότυπη συμπεριφορά απόδοσης δικαιοσύνης:
την αποδίδει καθυστερημένα.
Δηλαδή δεν είναι σαφές πότε θα στην χώσει.
Εκεί που κάθεσαι ήσυχος και ωραίος και λες «την γλίτωσα… πέρασε τόσος καιρός από τις αθλιότητες που έκανα», κάτι βρίσκει και σου αλλάζει τα φώτα.
Σαν εκείνη την κυρία που κεράτωσε τον άντρα της, του βούτηξε και την περιουσία και, μετά, σουλατσάριζε ευχαριστημένη με τα ακριβά αξεσουάρ της πάνω κάτω…
…ποστάροντας φωτογραφίες από την άνετη ζωή της με το καινούργιο αμόρε.
Αλλά, παραδόξως, γέρασε γρήγορα και μισοκαράφλιασε ακόμα γρηγορότερα.
Νομίζω πως θα βλέπει τα Ποστ ο πρώην σύζυγός και θα σπάει πλάκα…θα αγαλλιάζει η καρδούλα του.
Είναι Θεική παρέμβαση, δεν μπορεί.
Μιά Θεική, καθυστερημένη, χιουμοριστική απόδοση δικαιοσύνης.
Η «μακρά χειρ της δικαιοσύνης του Θεού», μάλλον είναι αυτό ακριβώς:
σε αφήνει να χαλαρώσεις και, μετά, σου την βαράει και σου ´ρχεται ταμπλάς.
Το τάιμινγκ μετράει.