ΠΑΤΡΙΚΑ ΠΡΟΤΥΠΑ, ΠΑΤΡΙΚΕΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ

 …όταν έχεις αυταρχικό πατέρα, πάντα σου φταίει η κυβέρνηση. Προβάλεις το αυταρχικό πατρικό πρότυπο στα αντιπαθητικά πρόσωπα εξουσίας: πολιτικούς, δασκάλους, καπιταλιστές.

Θα κάνεις ως ενήλικος, όλους τους καυγάδες που δεν τόλμησες ως παιδί.

Το πρόβλημα είναι ότι η πείνα στο Δημοτικό δεν ισοφαρίζεται από φαγοπότι στο πανεπιστήμιο.

Κάθε πράγμα στον καιρό του.

Μια άλλη λύση αν είχες αυταρχικό πατέρα και τώρα  θες  να βγάλεις το άχτι σου, είναι να γίνεις υπουργός ο ίδιος: 

θα γίνεις αυταρχικότερος εξουσιαστής από τον μπαμπά και έτσι θα τον ξεπεράσεις ψυχολογικά και κυριολεκτικά.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; 

Γιατί, ενώ  υπέφερα πολύ με την προηγούμενη κυβέρνηση υποφέρω επίσης και με αυτήν. 

Λιγότερο, δε λέω, αλλά υποφέρω.

Όταν βλέπω τον πρωθυπουργό μου να διατείνεται  σοβαρά από το βήμα της Βουλής ότι «δεν έχει ενδείξεις ότι οι εκτός ΜΕΘ έχουν χειρότερη περίθαλψη από τους εντός ΜΕΘ», ξεραίνεται  το στόμα μου και νιώθω ένα σφίξιμο στο επιγάστριο. 

Είναι ακριβώς το ίδιο αίσθημα που ένιωθα όταν  ο μπαμπάς μου με μάλωνε για κάτι που καταφανώς δεν έφταιγα.

ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ ΚΑΙ ΓΝΩΜΙΚΑ, ΜΙΑ ΣΥΜΠΥΚΝΩΜΕΝΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

 ...όταν ο πατέρας μου μάζευε από γριές και γέρους Κρητικά γνωμικά και παροιμίες - με κύρια πηγή την μητέρα του που, αν και αγράμματη,  ήταν ζωντανή λαογραφική βάση  δεδομένων- εγώ ήμουν στην εφηβική /μετεφηβική ηλικία .

Τον έβλεπα λοιπόν με αρκετή περιέργεια -και σχεδόν οίκτο- για την εμμονή του στην συλλογή αυτών των απλοικών ανοησιών, όπως μου φαινόταν τότε.

Έτσι έβλεπα  όλα αυτά τα γνωμικά: χωριάτικες κουταμάρες και απλοικότητες.

Η πλάκα είναι πως,  ακούγοντάς τα συνεχώς, κάμποσα από αυτά μου καρφώθηκαν στο μυαλό και , στην πορεία της ζωής, επιβεβαιώθηκε η αλήθεια και η σοφία τους.

Τα θυμάμαι μέχρι σήμερα και , φυσικά , έχω μετανιώσει και ντρέπομαι για την εφηβική ανοησία και αναίδειά  μου.

Ένα απο αυτά  π.χ που επιβεβαιώθηκε περίτρανα είναι το σχετικό με την επιδείνωση των παθολογικών χαρακτηριστικών της προσωπικότητας στην γεροντική ηλικία, αρχομένης της άνοιας:

«οπού ´ναι γέρος κουζουλός, από τα νιότα τό ´χει»

Ένας π.χ λίγο ζηλοτυπικός ή σπαγγοραμμένος στην νεαρή ηλικία, γίνεται παθολογικά ζηλιάρης ή τσιγγούνης στα γεράματα.

Ένα άλλο που εστιάζεται στην σχέση σεξουαλικότητας και οκνηρίας είναι το:

«άδουλος δουλειά δεν έχει, το βρακί ντου λύνει δένει».

Η εργασία και η ενασχόληση με σοβαρά πράγματα μας κάνει λιγότερο μαλάκες (ενδιαφέρουσα άποψη).

Ένα από τα πιό ωραία, που το βλέπω να επιβεβαιώνεται διαρκώς, είναι αυτό που επισημαίνει πως, πολλή από την κακομοιριά στην  ζωή μας, δεν είναι προιόν εξωτερικών παραγόντων και επιβουλών απο  διάφορους «εχθρούς»  αλλά λανθασμένων προσωπικών επιλογών, στραβών απόψεων και κόμπλεξ: 

«Ο που ´ναι κακορρίζικος ατός του κι απατός του 

ό,τι του κάμει η κεφαλή, δε του τα κάμει ο οχτρός του»

( ατός του και απατός του =ό ίδιος και ο εσώτερος εαυτός του, ο ψυχισμός του).

Το σκέφτομαι κάθε φορά που εγώ- και άλλοι- θυμώνουμε  με την εκάστοτε κυβέρνηση και τον ...καπιταλισμό: 

προφανώς οι κυβερνήσεις συνήθως είναι κακές  και ο καπιταλισμός απαίσιος, αλλά, είναι  αυτό επαρκές άλλοθι για τον κάθε μαλάκα?

«Λίγη Αυτογνωσία και ανάληψη  ευθύνης, πάντα ωφελούν», λέω από μέσα μου.