…όταν έχεις αυταρχικό πατέρα, πάντα σου φταίει η κυβέρνηση. Προβάλεις το αυταρχικό πατρικό πρότυπο στα αντιπαθητικά πρόσωπα εξουσίας: πολιτικούς, δασκάλους, καπιταλιστές.
Θα κάνεις ως ενήλικος, όλους τους καυγάδες που δεν τόλμησες ως παιδί.
Το πρόβλημα είναι ότι η πείνα στο Δημοτικό δεν ισοφαρίζεται από φαγοπότι στο πανεπιστήμιο.
Κάθε πράγμα στον καιρό του.
Μια άλλη λύση αν είχες αυταρχικό πατέρα και τώρα θες να βγάλεις το άχτι σου, είναι να γίνεις υπουργός ο ίδιος:
θα γίνεις αυταρχικότερος εξουσιαστής από τον μπαμπά και έτσι θα τον ξεπεράσεις ψυχολογικά και κυριολεκτικά.
Γιατί τα λέω όλα αυτά;
Γιατί, ενώ υπέφερα πολύ με την προηγούμενη κυβέρνηση υποφέρω επίσης και με αυτήν.
Λιγότερο, δε λέω, αλλά υποφέρω.
Όταν βλέπω τον πρωθυπουργό μου να διατείνεται σοβαρά από το βήμα της Βουλής ότι «δεν έχει ενδείξεις ότι οι εκτός ΜΕΘ έχουν χειρότερη περίθαλψη από τους εντός ΜΕΘ», ξεραίνεται το στόμα μου και νιώθω ένα σφίξιμο στο επιγάστριο.
Είναι ακριβώς το ίδιο αίσθημα που ένιωθα όταν ο μπαμπάς μου με μάλωνε για κάτι που καταφανώς δεν έφταιγα.
