…κάθε μυαλωμένος, έξυπνος και παρατηρητικός άνθρωπος, όταν περάσει τα πενήντα, είναι δύσκολο να μη δείξει κάποια στοιχεία μισανθρωπισμού.
Γιατί, κρίνοντας απ’ τον εαυτό του, έχει καταλήξει στα συμπεράσματά του σχετικά με τους άλλους κι έχει ανακαλύψει πως σε ό,τι αφορά το μυαλό αλλά και την καρδιά, πολλές φορές μάλιστα και τα δύο, έχει φτάσει σ’ ένα επίπεδο που οι άλλοι αδυνατούν κατανοήσουν γι’ αυτό και αποφεύγει τις πολλές σχέσεις μαζί τους.
Για τον ίδιο λόγο, αγαπάει ή μισεί τη μοναξιά του, με άλλα λόγια την παρέα με τον εαυτό του, ανάλογα με το πόσο έχει ψυχολογικά εξελιχθεί ο ίδιος.
Όσο είμαστε νέοι, θεωρούμε πως η ζωή είναι ατέλειωτη και χρησιμοποιούμε τον χρόνο μας απερίσκεπτα…
….όσο μεγαλώνουμε όμως, αρχίζουμε να κάνουμε οικονομία γιατί, προς τα τέλη της ζωής μας, κάθε μέρα που ζούμε μας προκαλεί μια αίσθηση που μοιάζει μ’ αυτήν που έχει σε κάθε του βήμα ο εγκληματίας, όταν τον πάνε στο ικρίωμα.
Όσο γερνάμε, τόσο λιγότερα γεγονότα μάς φαίνονται σημαντικά για να θέλουμε να τα θυμόμαστε αργότερα… να τα κρατήσουμε δηλαδή σταθερά στη μνήμη μας.
….γι’ αυτό και μόλις περάσουν, τα ξεχνάμε.
Περνάει λοιπόν ο χρόνος έτσι, χωρίς ν’ αφήνει ίχνη.
Τελικά , όταν γερνάμε, τα πράγματα έρχονται και παρέρχονται χωρίς να μας κάνουν εντύπωση… μοιάζουν σαν ένα έργο τέχνης που το έχουμε δει χιλιάδες φορές.
Έτσι, καθώς η ζωή γίνεται όλο και πιό γκρίζα και αδιάφορη, περνάει όλο και πιο γρήγορα… ιδιαίτερα αν δεν έχει δημιουργικό και μεταφυσικό στήριγμα.
Τα πρώτα πενήντα χρόνια της ζωής μάς δίνουν το κείμενο, τα επόμενα τριάντα τα σχόλια πάνω στο κείμενο…σχόλια που μας επιτρέπουν να καταλάβουμε για πρώτη φορά σωστά το νόημα, τις αναφορές, τα ηθικά διδάγματα και τις λεπτές έννοιες του κειμένου.
Τελικά , συμβαίνει κάτι ανάλογο μ’ αυτό που γίνεται στο τέλος ενός χορού μεταμφιεσμένων:
πέφτουν οι μάσκες.
Τότε βλέπεις καθαρά ποιους ακριβώς είχες συναναστραφεί στη διάρκεια της ζωής σου.
Γιατί τότε βγαίνουν οι χαρακτήρες των ανθρώπων πραγματικά στο φως, οι πράξεις έχουν επιτέλους καρποφορήσει, τα επιτεύγματα έχουν σωστά εκτιμηθεί και καθετί το ψεύτικο έχει γκρεμιστεί.
Γενικά η νιότη χαρακτηρίζεται από άγχος και ανυπομονησία κατανάλωσης χαράς , ενώ τα γηρατειά αντίθετα χαρακτηρίζονται από μια σχετική γαλήνη και μετριοπάθεια…αν στον γέρο έχει μείνει ένα κουκούτσι μυαλό.
….και ο λόγος γι’ αυτό δεν είναι άλλος απ’ το γεγονός ότι ο νέος κυνηγάει την διαρκή ερωτική και σεξουαλική πληρότητα και τελειότητα - που είναι άπιαστο όνειρο- και που δεν τον αφήνει ούτε στιγμή ήσυχο.
Ευτυχώς ο ηλικιωμένος είναι χαρούμενος και γαλήνιος γιατί έχει απαλλαγεί από τα ερωτικά δεσμά του και κινείται πια ελεύθερα.
Από την άλλη μεριά ωστόσο πρέπει να παραδεχτούμε ότι, όταν σβήνει το σεξουαλικό ένστικτο, χάνεται ο πραγματικός πυρήνας της ζωής, και το μόνο που μένει είναι το κέλυφος·
….η ζωή δηλαδή μοιάζει με μια κωμωδία, που ξεκινάει με κανονικούς ηθοποιούς και μετά συνεχίζει να παίζεται μέχρι το τέλος από κούκλες που έχουν φορέσει τα ρούχα των ανθρώπων.
Γέρος χωρίς μεταφυσικό δεκανίκι, δηλαδή χωρίς αίσθηση δεσμού με το υπερπέραν, είναι φτερό στον άνεμο που τρέμει η ψυχούλα του όσο στροβιλίζεται πέρα δώθε.