…όλοι οι νευρολόγοι ξέρουν πως ο εγκέφαλος των γέρων γερνάει, συρρικνώνεται, μαζεύει «τρύπες» απο μικροεγκεφαλικά:
το βλέπουν στις αξονικές και τις μαγνητικές…το διαπιστώνουν σε μιά απλή κλινική εξέταση.
…βέβαια, κανείς νευρολόγος δεν μπορεί να προβλέψει ποιός γεροντικός εγκέφαλος θα εκφυλιστεί λίγο και ποιός, πολύ.
Σημασία πάντως έχει ότι η εκφύλιση επηρρεάζει και τον αριθμό των νευρώνων και την αρτιότητα των κυκλωμάτων:
και οι πρίζες πάσχουν, και ο πίνακας, και οι ασφάλειες και τα καλώδια.
Και όταν λέμε πρίζες και καλώδια, μιλάμε όχι για εκατομύρια… αλλά για δισεκατομμύρια.
Για να πιάσω την μύτη μου και να την ξύσω, πρέπει να συνεργαστουν μερικές δεκάδες μύες που θα πάρουν ταυτόχρονη, συντονισμένη εντολή από χιλιάδες νευρικά κύτταρα στον εγκέφαλο και που θα συνεργαστούν με ακρίβεια χιλιοστού δευτερολέπτου.
Αλλοι μύες θα εργαστούν και θα παράγουν κίνηση , άλλοι θα χαλαρώσουν, άλλοι θα ακινητοποιηθούν… και όλα αυτά με ακρίβεια ορχήστρας.
Γιά να παίξω πιάνο, έστω και της πλάκας, πρέπει να γίνει χείμαρρος ταυτόχρονων κινήσεων αμφοτερόπλευρα:
δύο χέρια, συν πόδια, και δέκα δάκτυλα, με ρυθμό υπερπολυβόλου, να βαράνε τα πλήκτρα σωστά, σε ρυθμό και ένταση και πάθος, για να παραχθεί σωστή μουσική.
Ολα αυτά πρέπει να τα κάνουν τα σωστά κέντρα του εγκεφάλου, ταυτόχρονα, που βρίσκονται και στα δύο ημισφαίρια, ώστε να δοθούν χιλιάδες ταυτόχρονες ή διαδοχικές εντολές το δευτερόλεπτο.
Αυτά σκέφτομαι όταν βλέπω γέρους να παίζουν πιάνο καταπληκτικά…όπως ο εικονιζόμενος «ρήαλ μπούκι μαν», όπως αυτοαποκαλείται.
Είναι ένα κορμί που συνιστά μιά ζωντανή απόδειξη της απλοικής σκέψης των νευρολόγων:
οι εκφυλισμένοι νευρώνες και τα κακοπαθημένα καλώδιά τους μπορούν , ακόμη και όταν είναι στα χάλια τους, να κάνουν θαύματα.
Το θαύμα υπάρχει…