Απορώ γιατί οι Ελληνάρες έχουμε τόση ανασφάλεια:
συνεχώς ψάχνουμε να δούμε τι σκέφτονται οι άλλοι γιά μας.
...ιδίως οι ξένοι: ο τάδε είπε αυτό, ο άλλος το άλλο...ο τρίτος -προφανώς ανθέλληνας αυτός!!!- είπε κάτι κακό κλπ.
Τι κακομοιριά και αυτή...σαν τα νήπια που θέλουν επιβράβευση για να νιώσουν επιθυμητά και σημαντικά.
Μάλλον γιαυτό όλοι θέλουν να πάρουν μιά θεσούλα μικροεξουσίας:
δεν είναι μόνο για τα λεφτά... συχνά δεν είναι απο λαμογιά...είναι από ψώνιο.
Κάθε μαλάκας που παίρνει λίγη εξουσία στα χέρια του , νομίζει πως είναι έξυπνος και σέξυ.
Η θεσούλα είναι ένας μαγικός καθρέφτης που σε δείχνει μυώδη , ελκυστικό, τύπο και γκόμενο.
Μόλις χάσεις την θεσούλα όμως , η κακομοιριά και η πατσοκοιλιά επιστρέφουν αδίστακτες.
Καταραμένη μιζέρια .
Και λέω «θεσούλα» διότι ακόμη και η θέση του πρωθυπουργού σε ένα προτεκτοράτο δεν θέση πραγματικής εξουσίας αλλά μία θέση παρατρεχάμενου.
Η ανασφάλεια είναι το κλειδί.
Η ανασφάλεια σε κάνει να αισθάνεσαι κατώτερος και ευάλωτος.
Η ανασφάλεια είναι αυτή που σε οδηγεί να γίνεις υπάλληλος…
….δηλαδή υπάκουος εκτελεστής διαταγών.
Ο ελεύθερος άνθρωπος δεν έχει ανασφάλεια: εκτιμά με νηφαλιότητα τις ευκαιρίες και στους κινδύνους…
… και δρα.
Η ανασφάλεια σε οδηγεί σε λάθη και σε αποτυχία.
Η ανασφάλεια σε οδηγεί σε ψέματα και σε δικαιολογίες.
Η ανασφάλεια είναι αυτή που σε κάνει να προδίδεις φίλους, συνεργάτες και συγγενείς.
Συγχωρώ την ανασφάλεια στον αδύναμο λαουτζίκο αλλά όχι στην εξουσία και στις θέσεις ευθύνης.
Τα ποντίκια που παριστάνουν τα λιοντάρια δεν μπορούν να είναι συμπαθή όταν εγκαταλείπουν το πλοίο.
Κάθε ποντίκι που σώζεται, κολυμπώντας μέχρι τη στεριά, έχει πρόχειρες ένα σωρό δικαιολογίες.
Βασικά φταίνε οι άλλοι·
… «οι κακοί» που δεν το άφησαν «να ολοκληρώσει το έργο του».