Την παλαιά εποχή των γιαγιάδων μας, η τεκνοποίηση ήταν απλά μια φυσιολογική λειτουργία της γυναίκας.
… όπως η αναπνοή.
Σήμερα θεωρείται επίτευγμα… και το μωρό είναι τεκμήριο ικανότητας και γενναιότητας.
Ένα τρόπαιο που γίνεται και εργαλείο εξουσίας.
…παρατηρώ τις νεαρές μανάδες να δίνουν διαταγές στον μπαμπά.
Με ύφος προϊσταμένης αυθεντίας.
Τον επιβλέπουν που αλλάζει πάνες , σπρώχνει το καρότσι, κουβαλάει, φροντίζει, απασχολεί .
«Κάτι πρέπει να κάνει και αυτός» …αν και οτιδήποτε και αν κάνει, δεν θα είναι ποτέ αρκετό.
Δεν γέννησε.
Είναι βοηθητικός.
Η μητέρα καμαρώνει το δημιούργημά της που «είναι δικό της» και της παρέχει δικαίωμα σε πιο δυνατή και οξεία φωνή στις παρατηρήσεις της.
Αναρωτιέμαι αν όλοι αυτοί οι ψυχολόγοι που περιέγραψαν τις αλλαγές συμπεριφοράς στις μανάδες μετά την γέννα, μέτρησαν και την αλλαγή στην χροιά της φωνής.
Ευκαιρία τώρα να μελετήσουν τους ομοφυλόφιλους πάτερο-μαμάδες… αν με το μωρό αποκτούν στριγγιά και αυταρχική φωνή.
Θα βγάλουν κανένα paper…