Πρέπει να αποφασίσω ποιός φταίει γιά την κακομοιριά μου:
εγώ ή ο καπιταλισμός.
Όταν έχεις ήδη κουβαλήσει 5-6-7 δεκαετίες ζωής, ακόμη και αν δεν είσαι ιδιαίτερα χαροκαμμένη περίπτωση, είναι βέβαιο ότι θα έχεις βιώσει αρκετούτσικα βάσανα, στραβοπατήματα, τρικλοποδιές και δυσκολίες.
Φυσικά εγώ, δεν αποτελώ εξαίρεση.
Με την όποια σοφία λοιπόν αποκόμισα μέχρι τούδε, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι ακόμη και οι πλέον θεωρούμενοι ως προνομιούχοι είναι - και αυτοί- ταλαίπωροι άνθρωποι.
….είτε γιατί έμειναν φτωχοί και ορφανοί από νήπια..
…είτε γιατί έπεσαν βαριά κεραμίδια στην κεφάλα τους…
….είτε γιατί η μάννα τους έχει αδυναμία στον μεγάλο αδελφό…
….είτε γιατί ποτέ δεν έβρασε σωστά το μελάτο αυγό.
Σημασία δεν έχει μόνο το αίτιο της δυστυχίας αλλά και πως το βιώνεις.
Όλες αυτές τις μάλλον υπερβολικά σοβαρές γενικολογίες τις έκανα γιατί με ενοχλεί ένα άδικο πράγμα:
η ενοχοποίηση των κακομοίρηδων για την δυστυχία τους.
…όλους εμάς τους κακομοίρηδες μας βομβαρδίζουν με ηλίθια αποφθέγματα όπως «η θέληση κινεί βουνά», «πίστεψέ το και θα το κάνεις», «ξύπνα την τεράστια δύναμη που κρύβεις μέσα σου», «νιώθεις ποντίκι αλλά στην πραγματικότητα είσαι λιοντάρι» κλπ κλπ.
Όλα αυτά τα έβγαλαν στην πιάτσα οι ψυχολόγοι και οι σύμβουλοι επαγγελματικού προσανατολισμού και προσωπικής ανάπτυξης:
αν μας κάνεις να πιστέψουμε ότι είμαστε εν δυνάμει λιοντάρια , θα βγάλουμε κάτι να σε πληρώσουμε.
Είναι και βολική φάση για τα αφεντικά: δεν φταίνε αυτά που τρώνε με δέκα μασέλες, φταίω εγώ ο κακομοίρης που δεν κάνω οικονομία στην τυρόπιττα.
Δεν υποστηρίζω ότι για όλα τα στραβά, την ανεργία και την εκμετάλλευση φταίει μόνο ο καπιταλισμός.
Προφανώς και ο καπιταλισμός είναι προσανατολισμένος στο κέρδος και όχι στην ανακούφιση της δυστυχίας.
Προφανώς ο καπιταλισμός ευνοεί τους πλούσιους και ισχυρούς, που μπορούν και φτιάχνουν νόμους και θεσμούς στα μέτρα τους.
Αλλά είναι και άλλοθι… ο καπιταλισμός.
Αν αποδώσω την δυστυχία μου στον καπιταλισμό και στις εκμεταλλευτικές σχέσεις που τον συνοδεύουν, ανακουφίζομαι αρκετά που δεν έγινα σπουδαίος, πλούσιος και διάσημος.
Παρηγοριέμαι που ο καπιταλισμός ευνοεί τους έξυπνους, τους ικανούς, τους εφευρετικούς…
…αλλά θυμώνω που ευνοεί και τους εκμεταλλευτές, τους αδίστακτους, τους πονηρούς και τις πουτάνες.
Δυστυχώς, δεν εντάχθηκα εγκαίρως στις ανωτέρω ομάδες.
🙂
…τελικά δεν ξέρω ποιός φταίει: εγώ φταίω γιατί έχω ατομική ευθύνη ή φταίει ο καπιταλισμός, το «σύστημα», που με οδήγησε στην κακομοιριά στήνοντας το παιχνίδι?
Όμως εγώ δεν ξεφεύγω με δικαιολογίες… υποστηρίζω και την αξία της ατομικής ευθύνης:
αν μ´ αρέσει να περπατάω κάτω από ερείπια, έχω μεγάλο κίνδυνο να μου πέσει μιά κεραμίδα στο κεφάλι.
Αν δουλεύω σαν σκυλί, μελετάω σαν σπασίκλας και αποταμιεύω σαν τον Σκρουτζ, πιθανότατα κάποια φράγκα θα περισσέψουν πριν γεράσω.
Ναί, ρε γαμώτο…θέλω να πιστέψω στον καπιταλισμό... αλλά δεν μου βγαίνει.
…όμως…βλέπω τον Κασσελάκη με το Κολγκέιτ χαμόγελο και …ναι!
….εύρηκα!
Η λύση πρέπει να είναι απλή…σαν το αυγό του Κολόμβου:
Πρώτα γίνεσαι οπαδός του καπιταλισμού γιά να τα κονομήσεις…
και, αφού τα κονομήσεις, γίνεσαι οπαδός και του σοσιαλισμού!..
Κασσελάκη είσαι ιδιοφυία : βαδίζεις στα χνάρια του Ενγκελς.
Εσύ και ο Ένγκελς, είσαστε ο πρώτοι καπιταλιστές που διαπρέψατε στο σοσιαλιστικό κίνημα.