Το περιστατικό με τον άντρα που πέθανε ακριβώς έξω από τα ΤΕΠ σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, δε λέει να μου φύγει απ’ το μυαλό.
Ένας νέος άνδρας 43 χρονών, χωρίς ιατρικό ιστορικό, παρουσιάζει ένα δυνατό, ανυπόφορο, πόνο στο πόδι και πάει στο νοσοκομείο Παπανικολάου Θεσσαλονίκης.
…βλέπει το πόδι του ένας χειρουργός που εφημερευε και αποφαίνεται ότι δεν εχει τίποτε: δεν κάνει καμιά παρακλινική εξέταση , ούτε αίματος ούτε τρίπλεξ αγγείων, δε ζητάει την γνώμη κανενός.
Ο ασθενής διαμαρτύρεται , δεν θέλει να φύγει αλλά ο γιατρός τον διώχνει με το ζόρι.
Τελικά ο ασθενής αρνείται να φύγει, μένει στον προθάλαμο των ΤΕΠ και πεθαίνει μετά από λίγες ώρες.
Το πιο πιθανό είναι να έπαθε πνευμονική εμβολή από θρομβοφλεβίτιδα των κάτω άκρων.
Θα γίνει νεκροτομή και θα διαπιστωθεί ακριβώς τί έφταιξε .
Προσπαθώ να μην δώ μονομερώς και απλοϊκά το θέμα :
όχι σαν ένα απλό περιστατικό ιατρικής αμελείας ενός επιπόλαιου γιατρού.
Πιστεύω ότι όλα όσα αφορούν την ιατρική περίθαλψη έχουν εξελιχθεί λάθος.
Και η ιατρική εκπαίδευση είναι λάθος, και η επιλογή και η αξιολόγηση των γιατρών είναι λάθος, και η ιατρική ιεραρχία είναι προβληματική, και το μάνατζμεντ της υγείας είναι λάθος (και ανεπαρκές), και οι πολιτικές υγείας είναι λάθος.
Και η κοινωνία πιστεύει πράγματα που είναι λάθος:
όσα πιστεύει ο κόσμος για τους γιατρούς και για την ιατρική είναι, τα περισσότερα, λάθος.
Ας αρχίσω από το τελευταίο: ο κόσμος πιστεύει ότι οι γιατροί είναι μια προνομιούχα κάστα, συμφεροντολογική και εγωκεντρική, που κοιτάζει μόνο την τσέπη της και δε δίνει δεκάρα για τίποτε άλλο.
Αυτό είναι ένα μεγάλο λάθος: οι περισσότεροι γιατροί είναι μη προνομιούχοι, δεν είναι πιό φιλοχρήματοι και πιό εγωκεντρικοί από τον μέσο Έλληνα και δεν είναι η φιλοδοξία και το χρήμα το κύριο κίνητρό τους.
Η πλειοψηφία των γιατρών έχει φιλότιμο, έχει ενδιαφέρον για τον άρρωστο και δεν είναι διατεθειμένη να πουλήσει τη μάνα της για να βγάλει κανα φράγκο παραπάνω, όπως πιστεύει ο κόσμος.
Όλα αυτά βέβαια δε σημαίνουν ότι οι πιό πολλοί γιατροί κάνουν καλά τη δουλειά τους:
δυστυχώς, πολλοί, δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. …
…και φταίνε και οι ίδιοι που δεν την κάνουν:
γιατί δεν κατέβαλαν την απαιτούμενη προσπάθεια , γιατί δεν έχουν ικανότητες.
…αλλά και γιατί δεν τους βοηθούν οι συνθήκες, γιατί είναι εξαντλημένοι, γιατί είναι καταθλιπτικοί, ψυχωσικοί, ή γιατί είναι απογοητευμένοι.
Αλλά και γιατί νιώθουν παραγκωνισμένοι… γιατί νιώθουν θύματα εκμετάλλευσης και, πως αυτά που λένε και προτείνουν, οι ιθύνοντες της υγείας τα έχουν γραμμένα στα παλιά τους τα παπούτσια.
Επίσης οι γιατροί δεν είναι ένα πράγμα…δεν είναι μιά ενιαία ομάδα:
είναι πολλές ετερόκλητες ομάδες από αγροτικούς γιατρούς και ειδικευόμενους ή γιατρούς πρωτοβάθμιας περίθαλψης, μέχρι συνδικαλιστές-κομματοσκυλα και μεγαλογιατρούς των ιδιωτικών νοσοκομείων ή καθηγητάδες διαπλεκόμενους, πολιτικά και οικονομικά.
Βγάλε άκρη.
Για να μην μακρηγορώ, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι γιά να μπορέσει να γίνει κάποια σοβαρή αλλαγή στο σύστημα ιατρικής περίθαλψης, αυτό πρέπει να ξεκινήσει από την κοινωνία:
η κοινωνία θα ωριμάσει και θα καταλήξει να πάρει αποφάσεις και θα πληρώσει το λογαριασμό
Μέχρι να το αποφασίσει αυτό η κοινωνία, μέχρι να καταλήξει να πάρει τις σωστές αποφάσεις, πρέπει να γίνουν αρκετές ζυμώσεις οι οποίες θα αλλάξουν τις στραβές απόψεις της σχετικά με τους γιατρούς και την υγεία:
θα πρέπει η κοινωνία να υιοθετήσει άλλες, ρεαλιστικές και πρακτικές πολιτικές, να τις ψηφίσει και να απαιτήσει την εφαρμογή τους.
Και να τις πληρώσει.
Διότι το κόστος των ιατρικών υπηρεσιών -αλλά και της έρευνας και της φαρμακευτικής δαπάνης- είναι τόσο μεγάλο, που δεν μπορούν να το αντέξουν ούτε εύπορα κράτη όπως η Σουηδία:
βλέπουμε πως κι αυτά ακόμη, επιβάλλουν περιορισμούς. Χρειάζεται μεγαλο νοικοκύρεμα και τόλμη…
Τόλμη στην αναδιοργάνωση των πανεπιστημίων που έχουν γίνει κέντρα νεποτισμού, διαφθοράς και αναρχίας.
Τόλμη στον σχεδιασμό νέων αξιοκρατικών και δίκαιων δομών.
Τόλμη στην χρηματοδότηση.
Τόλμη , νοικοκυριό και αυτοκριτική.
Να δω ποιος θα μπορέσει να κάνει το νοικοκύρεμα και πόση τόλμη και περίσκεψη, θα δείξει η κοινωνία.
Ελπίζω όχι πολύ αργά.
Διότι μέχρι τότε θα πεθαίνουν σαραντάχρονοι, στα ΤΕΠ, αβοήθητοι.
