Παλιότερα , όταν διάβαζα εκκλησιαστική ιστορία και την ιστορία γιά την ασκητική παράδοση της εκκλησίας , έσπαγα το κεφάλι μου να ανακαλύψω την αιτία της άνθισης του ασκητισμού στις ερημιές της βόρειας Αφρικής και της μέσης Ανατολής τον 4ο κσι 5ο αιώνα .
Ένα σωρό μεγάλοι άγιοι παράτησαν πόλεις , καριέρες και ευζωία και πήγαν στις ερημιές και ζούσαν με τις σαύρες και τα φίδια τρώγοντας αέρα κοπανιστό.
Προσευχή και αγρυπνία μέσα σε τρύπες, σε μια κατάσταση έκστασης.
Ο Άγιος Αντώνιος ο Μέγας, ο μεγάλος Θεολόγος και φιλόσοφος Αυγουστίνος της Ιππώνος, η πρώην πορνη Οσια Μαρια η Αιγυπτια και χιλιάδες άλλοι, δημιούργησαν ασκητική παράδοση με ψυχοθεραπευτικές τεχνικές αυτοελέγχου της σκέψης και του σώματος.
Εκεί γράφτηκαν θαυμάσια και εμπνευσμένα βιβλία θρησκευτικής συμβουλευτικής και ψυχοθεραπείας όπως η περίφημη «Κλίμαξ» του Ιωάννου Σιναίτου ,το Γεροντικόν της Ερήμου κλπ
Έσπαγα λοιπόν το κεφάλι μου να βρώ τι τους έπιασε να τρέχουν στις ερημιές…αντί να δρούν μέσα στην κοινωνία… σαν ακτιβιστές δηλαδή και να βοηθάνε τον κόσμο.
Τελικά μάλλον κατάλαβα την αιτία της φυγής τους:
…ήταν η αηδία.
Ήταν η εποχή της κατάρρευσης της Ρώμης, η εποχή της παρακμής των ελληνικών και ρωμαϊκών θεσμών και θεών και της εισβολής των βαρβάρων.
Αθλιότητα και σύγχυση.
Ο Χριστιανισμός, ήταν και αυτός σε σύγχυση και σε συνεχείς έριδες λόγω πολλαπλών αιρέσεων και συναλλαγών με την εξουσία .
Οι εκκλησιαστικοί ηγέτες έγιναν και αυτοί πολιτικοί και εξουσιαστές.
Οι αγνές ψυχές δεν άντεξαν:
απλά αηδίασαν και ήθελαν να κρυφτούν.
Να μην ακούνε και να μην βλέπουν.
Όταν έβλεπαν να περιβάλλονται από Μίχους και δωδεκάχρονα, έπρεπε να κρυφτούν.
Τους καταλαβαίνω.
Δεν είναι τυχαίο που τώρα είναι μόδα να φτιάχνεις μόνος σου μια καλύβα στο δάσος.