πρακτοριλίκια και ρουφιανιλίκια
Θυμάμαι κάποτε που είχα διαβάσει βιογραφίες μεγάλων κατασκόπων όπως του Κιμ Φίλμπι, του Ζόργκε και άλλων, πιο δεύτερων, μου είχαν κάνει εντύπωση τα μικρά ποσά τα οποία έπαιρναν ως αμοιβή για τις υπηρεσίες τους.
Μου είχε φανεί εξαιρετικά παράξενο οι άνθρωποι αυτοί να διακινδυνεύουν τη ζωή τους - ή την πολυετή φυλάκιση τους- και τον εξευτελισμό τους, το χαρακτηρισμό τους σε προδότες, όλα αυτά, γιά ποσά ασήμαντα…
Δηλαδή , εγώ νόμιζα ότι θα έπαιρναν τα εκατομμύρια κι αυτοί έπαιρναν, αν όχι ψίχουλα, πάντως πολύ λίγα σε σχέση με τον κίνδυνο που διέτρεχαν.
Κατέληξα ότι ο κατάσκοπος, ο ρουφιάνος, ο προδότης μπορεί κάποτε να έχει και ιδεολογικό κίνητρο - όπως πχ ο Φίλμπι αλλά, πολύ συχνά, το κίνητρο του δεν είναι ιδεολογικό η πατριωτικό αλλά ένα αίσθημα δύναμης :
ένα αίσθημα ικανοποίησης ότι μπορεί και κοροϊδεύει ισχυρούς ανθρώπους και ότι από αυτόν εξαρτώνται σημαντικά γεγονότα στα οποία μπορεί και παίζει ένα ρόλο.
Πρέπει να είναι κάτι σαν να τους τζογαδόρους που τους ιντριγκάρει όχι το κέρδος καθεαυτό αλλά η αδρεναλίνη του παιχνιδιού.
Και παράλληλα με την αδρεναλίνη, πάει και η ναρκισσιστική ικανοποίηση ότι είναι έξυπνοι και σπουδαίοι.
Τελικά, ο ναρκισσισμός παίζει τεράστιο ρόλο και τους πολιτικούς αλλά και στους εγκληματίες και στους κατασκόπους.
Η παράβαση και αγνόηση των κανόνων , συχνά είναι ναρκισσιστική ένδειξη :
«Είμαι πάρα πολύ σπουδαίος και πάρα πολύ σπέσιαλ για να ακολουθώ τους νόμους και τους κανόνες που ακολουθούν όλοι οι υπόλοιποι».
Το βλέπω και στην βιογραφία μελών επαναστατικών και εξτρεμιστικών οργανώσεων.
Όταν ήμουνα στην Σαουδική Αραβία και ο ISIS ήτανε στα πολύ πάνω του, μελέτησα περιπτώσεις στον τύπο και είχα μείνει κατάπληκτος με τους νεαρούς από τη Δύση - πολλοί από τους οποίους ήτανε κι από καλοβολεμένες οικογένειες - που τα παρατούσαν όλα…και σπουδές και οικογένεια… και γινότανε τζιχαντιστές.
Οι περισσότεροι ήτανε αδίστακτοι νάρκισσοι που ένιωθαν μέθη με την απόλυτη δυνατότητα να κάνουν εγκλήματα:
τα τρομερά βίαια πράγματα που έβλεπαν στο κινηματογράφο και στα βιντεοπαιχνίδια, μπορούσαν πλέον να τα πραγματοποιήσουν στην πραγματική ζωή και να είναι ίδιοι πρωταγωνιστές.
Το γεγονός επίσης ότι μπορούσαν να σοκάρουν τους γονείς τους και τους φίλους τους οι οποίοι δεν ήταν τίποτε άλλο παρά φοβισμένοι και συμβιβασμένοι μικροαστοί, όπως τους έβλεπαν αυτοί, ήταν μιά επιπλέον ικανοποίηση που τους έδινε ο νέος τους ρόλος του κακού.
Προφανώς πρέπει να υπάρχει κάποια ψυχοπαθολογία σε όλο αυτό… αλλά, κατέληξα να πιστεύω, ότι δεν είναι τόσο σπάνιο φαινόμενο και ότι πολύς ελαφρόμυαλος κόσμος είναι εν δυνάμει εγκληματίας… ειδικά αν τον βομβαρδίζεις με τα κατάλληλα ερεθίσματα και εικόνες και του κάνεις πλυση εγκεφάλου επί μακρό χρονικό διάστημα ώστε να αποκτήσει ιδεολογικό άλλοθι.
Όλα αυτά τα θυμήθηκα γιατί μυρίζομαι πολλούς ψευτοαριστερούς και πρωην ψευτοεπαναστάτες στην Ελλάδα να το ‘χουν γυρίσει στο έμμισθο πρακτοριλίκι και να χρηματοδοτούνται από σκοτεινά κέντρα σαν την USAID, τον Σόρος κα.
Το βλέπεις από τη στάση τους στο ουκρανικό, το παλαιστινιακό και στα Τέμπη.
Είτε δεν λένε τίποτα, είτε παίζουν ρόλο προπαγανδιστών.
Αλλά δυστυχώς ο Τραμπ και τα άλλα μεγάλα αφεντικά γύρω του δεν τα έβγαλαν στη φόρα στην έκταση που θα έπρεπε.
Όπως δεν έβγαλαν στη φόρα και τις βρωμιές του Επστάιν και τα λοιπά κυκλώματα των παιδεραστών.
Είναι τόση πολλή η βρωμιά που υπάρχει που η δυνατότητα αυτοκάθαρσης του συστήματος είναι πολύ περιορισμένη.
Κρίμα… γιατί θα διασκεδάζαμε με την αθλιότητα ορισμένων, που παριστάνουν τους τιμητές.
Όπως διασκεδάζουμε μετά από 70 χρόνια που άνοιξαν τα αρχεία της Σοβιετίας και διαβάζουμε τα αλληλοκαρφώματα του Ζαχαριάδη και του Βαφειάδη.