Κάποτε ένας παιδικός μου φίλος που δεν τα πήγαινε καλά με τη γυναίκα του, ζήτησε την συμβουλή μου τι να κάνει.
Ήταν ήδη παντρεμένος καμιά δεκαριά χρόνια, δεν είχαν παιδιά και τρωγότανε συνεχώς, πότε για το ένα και πότε για το άλλο.
Τι να κάνεις? του είπα.
Δεν έχω ιδέα.
Προφανώς πρέπει να πας σε ένα σύμβουλο γάμου, να κάνεις θεραπεία ζεύγους.
Τον έστειλα σε ένα καθηγητή ψυχιατρικής που ήξερα πως ασχολιόταν με αυτά και ήμουνα πεπεισμένος ότι θα τους λύσει το πρόβλημα και θα οικοδομήσουν ένα ανέφελο συζυγικό βίο.
Τρίχες κατσαρές.
Τον πήρα τον ψυχίατρο μετά από λίγο καιρό τηλέφωνο να δω τι γίνεται και μου λέει:
«δε βλέπω φως…νομίζω πως το καλύτερο είναι να χωρίσουν και να ησυχάσουν».
Μου έκανε κακή εντύπωση αυτή η τοποθέτηση:
ήταν σα να στέλνω έναν ασθενή με αρτηριοπάθεια στο πόδι και να μου λέει ο χειρούργος να το κόψουμε , να ησυχάσει ό άνθρωπος.
Το είδα σαν ακρωτηριασμό…
…Αλλά εγώ , κύριε, δεν στον έστειλα για να του κόψεις το πόδι αλλά για να το σώσεις!
Τελοσπάντων… αυτό που θέλω να πω είναι ότι, πολλές φορές, ένα πρόβλημα που δε λύνεται, καλό να το πάρουμε απόφαση και να αποδεχόμαστε την απώλεια.
«πάρε την χασούρα σου και φύγε» λέγανε στο χρηματιστήριο οι παλιοί όταν έπαιρνες καμιά σαβουρομετοχή η οποία είχε πάρει γιά τα καλά την κάτω βόλτα.
Είχε δίκιο ο ψυχίατρος: τελικά χώρισαν και ησύχασαν.
Ο φίλος μου ξαναπαντρεύτηκε, έκανε δύο παιδιά και λέει πως είναι καλά.
Όλα αυτά μου κατέβηκαν όταν είδα την φωτογραφία κάνα δυό γνωστών μου που το ‘χουνε γυρίσει στην συμβουλευτική των ανθρωπίνων σχέσεων.
Δεν πήγαν καλά οι δουλειές τους, οι επιχειρήσεις τους κλπ και το γύρισαν τώρα στα γεράματα στην συμβουλευτική και στο life coaching.
Έγιναν γερο-σύμβουλοι ευημερίας κι ευτυχίας.
Και εγώ σκεφτόμουνα:
«Ρε πάρτε την σύνταξη σας και πιείτε κάνα χαμομήλι να ησυχάσει η ψυχούλα σας».
«Τι καθόσαστε και δίνετε συνταγές ευτυχίας στον κοσμάκη;
Κοιτάξτε τον εαυτό σας πρώτα και αφήστε τον κόσμο στην ησυχία του…
….αφού όποιος είναι να πνιγεί, θα πνιγεί…»