...οι Ελληνάρες είναι συναισθηματικοί τύποι: προτιμούν να τραγουδούν παρά να σκέφτονται.
Η σκέψη είναι βαρετή: απαιτεί σιωπή.
Το τραγούδι είναι μιά τελετουργία εξορκισμού: να σου φύγει ο νταλκάς, ο φόβος, ο κορωνοιός.
Το τραγούδι είναι κάτι σαν Ρωμαικός θρίαμβος: μισθώνεις μιά «πρωτοψάλτισσα» να τραγουδήσει -και διαλαλήσει- την επιτυχία σου.
Το τραγούδι είναι ομαδικός οργασμός: όλοι μαζί ευτυχούμε και γινόμαστε ένα.
Ο Νίτσε, βαθύς γνώστης του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, είπε πως στην Ελλάδα συνεχώς γίνεται μιά πνευματική πάλη ανάμεσα στον Απόλλωνα και τον Διόνυσο: ο Απόλλωνας προωθεί το Φως, την καθαρή σκέψη, την διαύγεια, την ακρίβεια, την μελετημένη συμπεριφορά.
Ο Διόνυσος είναι του γλεντιού: τραγούδια, μεθύσια, χοροί, ημίφως, κρασί, σεξ , θολό μυαλό και αυθόρμητη καρδιά.
Προφανώς ο Διόνυσος είναι ο Θεός μας: επικράτησε πλήρως στην νεότερη Ελλάδα.
Κάθε συμφορά ξορκίζεται με μπουζουκοτράγουδα.
Και μόλις την ψευτο-σκαπουλάρουμε από την συμφορά, τι ακολουθεί?
Μπουζουκοτράγουδα, φυσικά.
Και μόλις επανέλθει ο Κορώνας?
Ακόμη περισσότερα μπουζουκοτράγουδα.
Θρηνητικά.
Έχουμε πλάκα: όλοι οι Χάρβαρντ τύποι, έχουν πρόχειρο ένα μπουζουκοτράγουδο στο στόμα για κάθε περίσταση.
Ξέχασαν τους παππούδες τους που, αν και αγράμματοι, διασκέδαζαν με ποιότητα: στην χαρά δημοτικά τραγούδια και στο πένθος με Μανιάτικα και Ηπειρώτικα μοιρολόγια.
Ο Διόνυσος δεν τα πήγαινε καλά με τα γράμματα.
Ούτε τότε, ούτε και τώρα.
Ξέπεσε και αυτός: προσπάθησε να πάρει λούστρο με μεταπτυχιακό στο εξωτερικό αλλά κατέληξε σκυλάς.
# ΚΕΦΑΛΗ ΑΓΑΛΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ, ΤΟΥ 2ου αι. μ.Χ. αι. ΠΟΥ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΙ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΠΡΑΞΙΤΕΛΗ, ΧΡΟΝΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟ ΚΑΤΑ ΤΟΝ 4ο αι. π.Χ.
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΟΡΙΝΘΟΥ.